el arte de la fuga

Γυναικεία λογοτεχνία ή σκηνές από τη ζωή μιας γυναίκας στο Μπουένος Άιρες...

Γύρισα από τη Βραζιλία λοιπόν τραγουδώντας Mi Buenos Aires querido και Don’t cry for me Argentina. Και επέστρεψα στην παλιά μου ζωή, μπλόγκινγκ και διαδίκτυο, διάβασμα, βόλτες, εκδηλώσεις για την τέχνη, τη λογοτεχνία και την ψυχανάλυση (κοντεύω να γίνω η γυναίκα της ζωής μου, αλλά αν δεν είμαι εγώ η γυναίκα της ζωής μου, τότε ποια μπορεί να είναι;).
Ένα από τα πιο όμορφα μπαρ του Μπουένος Άιρες, το γαλλικό μπαρ της πόλης, λέγεται La Cigalle, το τζιτζίκι δηλαδή, και το επισκέφθηκα αμέσως μόλις γύρισα από το Σάο Πάολο, χρειαζόμουν μάλλον μια ισχυρή δόση ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ωραίο περιβάλλον, ωραία μουσική, ωραίος και άνετος κόσμος (δεν ξέρω αν σας έχω πει πως ένα από τα πράγματα που σιχαίνομαι σ’ αυτήν τη ζωή είναι η έκφραση «χαριτωμένες φατσούλες» που κυκλοφορεί κατά κόρον στα ελληνικά λάιφ-στάιλ και ολίγον κάπως περιοδικά, κυρίως σε αυτά που διανέμονται δωρεάν. Γενικά δεν επιτρέπω σε κανέναν να με αποκαλεί όμορφη ή άσχημη φατσούλα ή φάτσα ή ό,τι άλλο σχετικό, γενικώς η έκφραση μου δίνει στα νεύρα, όπως και άλλες εμμονές των εντύπων αυτού του τύπου, για τις οποίες θα μιλήσω κάποτε, μάλλον όταν επιστρέψω στην Αθήνα, γιατί τώρα είμαι μακριά και με κατακλύζει η μεγαλοθυμία της απόστασης). Πρέπει να επισημάνω εδώ, με αφορμή το εν λόγω μπαρ και μετά τη βραζιλιάνικη εμπειρία μου, ότι το Μπουένος Άιρες ουδεμία σχέση έχει με τις υπόλοιπες πόλεις της Αργεντινής ή της Λατινικής Αμερικής. Γιατί το Μπουένος Άιρες είναι μια πόλη ευρωπαϊκή, ποτέ δεν αισθάνεσαι εδώ σαν ξένος, οι καθημερινές συνήθειες των ανθρώπων θυμίζουνε πολύ Ευρώπη. Γι’ αυτό και τους porteños τούς απεχθάνονται όλοι οι υπόλοιποι λατινοαμερικάνοι, ακόμα και οι υπόλοιποι Αργεντίνοι και τους θεωρούν σνομπ, φαντασμένους και απαίσιους τύπους. Εγώ πάλι μια χαρά τα πάω μαζί τους, τους βρίσκω λίγο πιο ευγενικούς από τους Ευρωπαίους και εξαιρετικά πιο άνετους.
Μετά την επιστροφή μου λοιπόν από το Σάο Πάολο έπρεπε να γράψω εκείνο το περίφημο κείμενο για τη Γυναίκα της ζωής μου, με την οποία όπως είπα κοντεύω να ταυτιστώ, και εκεί άρχισε το πανηγύρι. Και πώς το γράφει κανείς; Στα ελληνικά ήταν η πρώτη σκέψη μου, το έγραψα λοιπόν στα ελληνικά. Και μετά το μεταφράζει στα ισπανικά, έλα όμως που δεν μου έβγαινε με τίποτα. Οπότε το δεύτερο αρχείο έμεινε στη μέση, μισό ελληνικό, μισό ισπανικό, και άνοιξα τρίτο, όπου πια προσπάθησα να γράψω το κείμενο κατευθείαν στα ισπανικά. Γράφτηκε λοιπόν το κείμενο στα ισπανικά, ψιλοαγνοώντας την προηγούμενη ελληνική εκδοχή του και τώρα πρέπει να γίνει η τρίτη επέμβαση, δηλαδή το ισπανικό κείμενο να μεταφραστεί ή να ξαναγραφτεί εξαρχής στα ελληνικά. Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για εντελώς μπεκετική εμπειρία, γιατί κι ο έρημος ο Σάμιουελ μετέφραζε ή τέλος πάντων ξανάγραφε τα κείμενα και στη δεύτερη γλώσσα, θέμα πολύ ενδιαφέρον για μελέτη (έχω διαβάσει μια σχετική, τρομερού ενδιαφέροντος, για μεταφραστές πάντα εννοείται!). Κάποτε χρειάστηκε να μεταφράσω δύο μικρά μπεκετικά θεατρικά και ήταν εντυπωσιακό ότι κάθε φορά η γλώσσα που μου ήταν πιο εύκολη για να μεταφράσω δεν ήταν η αυτονόητη γαλλική, την οποία γνωρίζω καλύτερα, αλλά εκείνη στην οποία είχε γραφτεί πρώτα το κείμενο. Τουτέστιν, αυτό που είχε γραφτεί πρώτα στα αγγλικά από τα αγγλικά, κι αυτό που είχε γραφτεί πρώτα στα γαλλικά από τα γαλλικά. Το ίδιο μου συνέβη σε μια άλλη φάση με ένα ποίημα που πάλι είχα και τις δύο εκδοχές του, γαλλική και αγγλική, και έβαζα στοιχήματα ότι η αγγλική ήταν η πρώτη γραφή του ποιήματος, πράγμα το οποίο επιβεβαιώθηκε από τη συγγραφέα του. Ε, από τα γαλλικά δεν μπορούσα να το μεταφράσω, δεν γινόταν. Ως Μπέκετ της πλάκας λοιπόν είμαι στη φάση που πρέπει να ξαναγράψω το κείμενό μου στα ελληνικά.
Αυτόν το μήνα στο Μπουένος Άιρες όλα κινούνται γύρω από τη φωτογραφία, δηλαδή όχι όλα αλλά σχεδόν όλα, μια και λαμβάνει χώρα το Festival de la Luz και μουσεία, γκαλερί και πολιτιστικά κέντρα έχουν καταληφθεί από φωτογράφους. Και έτσι μπήκε στη ζωή μου ο έρωτας. Από τη Βραζιλία ήδη για να είμαι ειλικρινής, είχα ερωτευτεί τον Thomas Florschuetz, για τον οποίο δεν διαθέτω κανένα σοβαρό στοιχείο, θέλω να πω πώς είναι η φάτσα του, αν είναι όμορφος ή άσχημος, τι τύπος είναι, αν είναι γκέι ή αν του αρέσουν οι γυναίκες, βγάζει όμως κάτι πολύ όμορφες φωτογραφίες, στην Πινακοθήκη του Σάο Πάολο είχαν μια εξαιρετική έκθεσή του και εκεί ξεκίνησε ο έρωτας και μετά εδώ, στο προαναφερθέν Φεστιβάλ, συμπεριλαμβάνεται μια έκθεση γερμανών φωτογράφων που γίνεται στο πολιτιστικό κέντρο της Ρεκολέτα. Κι εκεί φωτογραφίες του αγαπημένου μου Τόμας, ο οποίος έχει μια εξαιρετική αίσθηση της γεωμετρίας σε ορισμένες φωτογραφίες του και μια πολύ περίεργη σχέση με τις λεπτομέρειες από ανθρώπινα σώματα (μάτια, δάχτυλα, πτυχώσεις του δέρματος σε άλλες). Εγώ έχω μια τρέλα με τη γεωμετρία, όσο θυμάμαι την είχα και στο σχολείο με το συγκεκριμένο μάθημα όπως και με τη βιολογία, που ήταν από τα αγαπημένα μου πρακτικά μαθήματα, σε αντίθεση με την άλγεβρα που με άφηνε παγερά αδιάφορη, αν και ξέρω ότι την αδικώ. Η αγάπη μου για τη γεωμετρία με οδήγησε στο δεύτερο έρωτα, τον Εδουάρδο Καρρέρα, που είχε αρχίσει σιγά σιγά να φουντώνει μέσα μου από τότε που είχα δει εκείνη τη φωτογραφία του με την πισίνα και τον καταδύτη (απίστευα γεωμετρική, σχεδόν ευκλείδειος) και δυνάμωσε όταν είδα ένα βιβλίο του σε μια έκθεση με βιβλία φωτογράφων στην οποία πήγα την προηγούμενη Παρασκευή (άλλου τύπου όμως). Το βιβλίο λέγεται Museo del amor και πείτε μου εσείς τώρα, πώς θα το μεταφράζατε; Μουσείο του έρωτα, Ερωτικό μουσείο, Μουσείο της αγάπης, ξέρω κι εγώ… Και όπου ο αγαπημένος μου Εδουάρδο είχε πορτρέτα ανθρώπων καθένας από τους οποίους του είχε διηγηθεί μια ερωτική ιστορία, την ιστορία εννοείται, και τη φωτογραφία ενός αντικειμένου που είχε για το καθένα από αυτά τα πρόσωπα έναν ιδιαίτερο συμβολισμό σε σχέση με τον εν λόγω έρωτα. Από αρκουδάκια και εισιτήρια του μετρό μέχρι διάφορα άλλα. Αυτή η ιστορία του συνδυασμού της φωτογραφίας με ιστορίες είναι εδώ αρκετά της μόδας και μου θύμισε πολύ τη συγκλονιστική Σοφί Καλ, που την είχα ανακαλύψει προ πολλών ετών στη Γαλλία και είχα όχι μόνο ενθουσιαστεί αλλά και εντελώς ταυτιστεί μαζί της. Η Σοφί Καλ είναι απίθανο πρόσωπο και εξαιρετική καλλιτέχνης και θα της άξιζε μια εντράδα ολόκληρη μόνο γι’ αυτήν, κι έτσι δεν θα την αδικήσω πετώντας δυο φρασούλες της πλάκας εδώ, εξάλλου δεν είμαι και ειδική περί της τέχνης. Α, σε εκείνη την έκθεση με τα βιβλία, μια σειρά φωτογραφιών που μου άρεσε επίσης πολύ ήταν του Τόνι Βαλντές και επρόκειτο για μια σειρά από φωτογραφίες ενός παράθυρου μπάνιου, λέω μπάνιου γιατί έτσι ακριβώς είναι το παράθυρο του μπάνιου μου εδώ, στα σίδερα του οποίου στέγνωναν κιλοτάκια διαφόρων χρωμάτων και σε διάφορες θέσεις. Επίσης πολύ γεωμετρικό και ταυτοχρόνως πολύ ερωτικό. Τώρα εσείς θα το φαντάζεστε ίσως ως μια βλακεία, αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι.
Μετά λοιπόν τους δύο φωτογραφικούς έρωτες, με ανθρώπους που αγνοώ και πώς μοιάζουν, το περισσότερο που ξέρω είναι η ηλικία και οι φωτογραφίες τους, τρίτος παρ’ ολίγον έρωτας ήταν ο Ντανιέλ Λινκ. Αυτόν τον είδα και αν δεν ήμουν ενημερωμένη, θα τον ερωτευόμουν κεραυνοβόλα, διότι ο Ντανιέλ Λινκ τα έχει όλα. Είναι ωραίος και ο πιο σέξι άντρας που έχω γνωρίσει την τελευταία διετία. Είναι έξυπνος και ενδιαφέρων, αυτό φαίνεται και στο μπλογκ του, γράφει πολύ διεισδυτικά βιβλία σχετικά με τη λογοτεχνία, είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο και οι φοιτητές του τον γουστάρουν πολύ, και θα επαναλάβω ότι είναι απίστευτα, μα απίστευτα σέξι. Α, γράφει και λογοτεχνία, αλλά γι’ αυτό προς το παρόν δεν έχω γνώμη, δεν έχω δει κανένα λογοτεχνικό βιβλίο του, και τέλος πάντων, και άσχημα να έγραφε μπορεί και να του το συγχωρούσα. Είναι και καμιά σαρανταπενταριά χρονών, σε τέλεια ηλικία δηλαδή. Σε εκείνη την έκθεση με τα βιβλία και πριν πάω να του μιλήσω, τον χάζευα μέσα στο χώρο και είχα πάθει πλάκα. Είπαμε όμως πως ήμουν ενημερωμένη, διότι όλα καλά με τον αγαπητό Ντανιέλ, αλλά φευ, δεν του αρέσουν τα κορίτσια, και απ’ ό,τι φαίνεται δεν του αρέσει κανείς πλην του αγαπημένου του Σεμπαστιάν, ενός τριαντάχρονου φωτογράφου, κι αυτός καλός είναι, δεν λέω, αλλά δεν πέφτεις και ξερή όπως και να το κάνουμε. Να φανταστείτε ότι στην έκθεση είχαν ένα βιβλίο που το είχαν φτιάξει οι δυο τους και είχε τίτλο Ημερολόγιο ενός νεόνυμφου (από τον τίτλο μιας ποιητικής συλλογής του Χουάν Ραμόν Χιμένεθ) και ήταν ένας συνδυασμός φωτογραφιών του Σεμπαστιάν και κειμένων του Ντανιέλ, ένα είδος ταξιδιωτικού ημερολογίου από μια παραμονή τους στη λίμνη Κόμο, μέρος κατάλληλο για γαμήλια ταξίδια απ’ ό,τι φαίνεται, αυτοί πάλι ήταν εκεί με μια υποτροφία του ιδρύματος Ροκφέλλερ…). Κάποτε βέβαια ήταν παντρεμένος, έχει και παιδιά, αλλά εμείς οι γυναίκες δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, κάνουμε μαλακίες και ιδού πού καταλήγουν κάτι τέτοιοι άντρες…
Κι έτσι όλοι οι έρωτες έχουν βυθιστεί αύτανδροι (το αύτανδρος θα γίνει η λέξη-φετίχ αυτού του μπλογκ) και εγώ συνεχίζω να περιφέρομαι μόνη στο Μπουένος Άιρες. Από αύριο όμως δεν θα είμαι πια μόνη διότι καταφθάνει ο αγαπημένος μου αδελφός, στον οποίο έχω παραγγείλει να φέρει δύο μπλουζάκια που να γράφουν el es mi hermano και ella es mi hermana (δηλαδή αυτός είναι ο αδελφός μου και αυτή είναι η αδελφή μου ελληνιστί) γιατί είμαστε και οι δύο πανέμορφοι και για να μη χαλάει ο ένας την τύχη του άλλου. Δηλαδή, εγώ εδώ δεν είχα και καμιά τρομερή τύχη μέχρι τώρα, αλλά τώρα που θα συνοδεύομαι από τον αδελφό, κανείς δεν ξέρει. Γενικά, η άφιξη του αδελφού είναι εντελώς σωστή ως προς το τάιμινγκ καθότι εγώ τις τελευταίες μέρες περνάω μια ελαφρά κρίση σε σχέση με την παραμονή μου εδώ, αλλά γι’ αυτήν την κρίση και για τα υπόλοιπα αξιοσημείωτα της προηγούμενης εβδομάδας υπάρχουν πιθανότητες να μιλήσω σε άλλη εντράδα (υπάρχουν και πιθανότητες να μη μιλήσω καθόλου). Η παρούσα ως συνήθως ξέφυγε ολίγον ως προς το μέγεθος κι εγώ έχω να πάω σε μια συναυλία στο Notorious, που είναι ένα σούπερ μπαρ όπου ακούς μουσική, δηλαδή κατ' αρχάς έχει υπολογιστές και διαλέγεις τα σιντί που θέλεις και αράζεις και τα ακούς, αν σου αρέσουν τα αγοράζεις κιόλας, και κάθε βράδυ έχει συναυλίες. Εκεί υποπτεύομαι ότι θα ξημεροβραδιάζεται ο μουσικόφιλος αδελφός.
Λοιπόν επειδή η ώρα έχει περάσει και θα αργήσω στη συναυλία, αύριο το πρωί θα προσθέσω σ’ αυτή την εντράδα καμιά φωτογραφία από τους προαναφερόμενους φωτογράφους για να διασκεδάσω ολίγον το φιλοθεάμον κοινό…