el arte de la fuga

Το κόστος της ζωής

Το γεγονός ότι βρίσκομαι σε μια χώρα που τα πάντα είναι αρκετά φθηνά ώστε να αισθάνομαι τύψεις ενίοτε για την άνεση με την οποία κυκλοφορώ και ξοδεύω είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο μέχρι τώρα δεν έχω δώσει σχεδόν καμία πληροφορία περί του θέματος σε αυτό το μπλογκ. Όλα αυτά δεδομένου ότι η Αργεντινή έζησε πριν από πέντε περίπου χρόνια μια τρομερή κρίση, οι άνθρωποι έχασαν τις οικονομίες τους που είχαν στις τράπεζες και το νόμισμά τους υποτιμήθηκε τραγικά, με αποτέλεσμα την περίφημη εξέγερση που ίσως θυμάστε εικόνες από τα δελτία ειδήσεων και η οποία είναι γνωστή ως cacerolazo. Λοιπόν, ξεκινώντας, το πέσο, το νόμισμα της Αργεντινής, βρίσκεται σε μια αναλογία με το ευρώ περίπου τέσσερα προς ένα, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, 3,70 ή 3,80 προς 1. Εδώ ακόμη θυμούνται την ένδοξη εποχή κατά την οποία η ισοδυναμία με το δολάριο ήταν ένα προς ένα, τώρα τρία προς ένα, και πολύ συχνά οι τιμές των ακριβών πραγμάτων δίνονται σε δολάρια, έτσι, για να μη σοκάρονται οι άνθρωποι. Αυτό συμβαίνει ας πούμε με τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, ενίοτε και με τις τηλεοράσεις πλάσμα κτλ. Από μια παράξενη διαστροφή, παρατηρώ τις τιμές που είναι κολλημένες έξω από τα μεσιτικά γραφεία, και άρα μπορώ να πω πως με 130-150 χιλιάδες δολάρια μπορεί να αγοράσει κανείς ένα αξιοπρεπές σπίτι σε μια σχετικά καλή περιοχή. Στα πλάσματα θυμάμαι τις τιμές σε πέσος, που συνήθως πρέπει να κοιτάξεις καλύτερα το χαρτάκι για να τις βρεις, με 4000-12000 πέσος μπορείς να αγοράσεις ένα τέτοιο τέρας και να το βάλεις στο σαλόνι σου. Αυτοκίνητο δεν οδηγώ, τα ξεχωρίζω συνήθως αποκλειστικά με κριτήριο το χρώμα, και άρα δεν έχω ιδέα πόσα πρέπει να πληρώσει κανείς για να οδηγήσει ένα αξιοπρεπές γκρι μεταλλικό αυτοκινητάκι.
Το σπίτι στο οποίο μένω, που όμως δεν απευθύνεται σε ντόπιους άλλα σε τουρίστες, μου κοστίζει 600 δολάρια το μήνα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται όλα τα έξοδα, φως, νερό, γκάζι, δημοτικά τέλη, κοινόχρηστα, απεριόριστες αστικές κλήσεις και καθαρίστρια μία φορά την εβδομάδα. Παρεμπιπτόντως, έχω μια απίθανη καθαρίστρια, που πάντα έρχεται όταν δεν την περιμένω, ποτέ δεν μου πλένει τα πιάτα, αλλά μου στρώνει το κρεβάτι, αδειάζει το καλαθάκι με τα σκουπίδια στο μπάνιο, πράγμα που μου προκαλεί μεγαλύτερη ντροπή από το να μου έπλενε τα πιάτα, αλλά καθώς είναι απρόβλεπτη ποτέ δεν καταφέρνω να το κάνω πριν έρθει. Επίσης επιμένει να αλλάζει θέση στα νεσεσέρ με τα καλλυντικά μου και να τα μεταφέρει από το μπάνιο στην ντουλάπα, πράγμα που εννοεί να κάνει παρ’ όλο που κάθε φορά τα ξαναβρίσκει στη θέση από την οποία τα έβγαλε.
Για να πλύνω τα σεντόνια και τα ασπρόρουχα γενικότερα πληρώνω 8 πέσος για κάθε πλύση, τα σιδερώνουν κιόλας, και για να καθαρίσω τα ρούχα μου περίπου 5-10 πέσος ανά τεμάχιο.
Πολλά πράγματα έχουν σε πέσος μια τιμή που στην Ελλάδα θα ήταν η ίδια αλλά σε ευρώ. Τα τσιγάρα μου, Gitanes blondes, τιμώνται εδώ 3,50 πέσος, ενώ τα Καρέλια μου (χρυσή κασετίνα) στην Αθήνα, 3,80 ευρώ. Σε ένα ταξί πληρώνεις το λιγότερο 5 πέσος για μια σχετικά μικρή διαδρομή, το εισιτήριο του λεωφορείου (colectivo, εδώ) κάνει 0,80 πέσος για μέσα στην πόλη και 1,25 για τα πιο μακρινά προάστια, ενώ το μετρό 0,70.
Μπορείς να φας ακόμα και με 15 πέσος, αλλά ένα αξιοπρεπές γεύμα δεν πέφτει κάτω από 20-25 πέσος, δηλαδή να φας ας πούμε μια ωραία μπριζολίτσα με σαλάτα και να πιεις ένα ποτήρι κρασί κι έναν καφέ. Πίτσες και ζυμαρικά είναι φθηνότερα. Με καμιά 80αριά πέσος τρως στο εστιατόριο του Χίλτον κι εγώ έφαγα χτες το βράδυ στο κάζουαλ εστιατόριο του ακριβότερου ξενοδοχείου του Μπουένος Άιρες, όπου με 200 πέσος, δηλαδή 52,5 ευρώ φάγαμε δύο άτομα, τα οποία μοιραστήκαμε ένα πρώτο πιάτο, ο καθένας από ένα κύριο, ήπιαμε ένα μπουκάλι εξαιρετικό κρασί, νερό και από έναν καφέ. Για το ξενοδοχείο Faena όμως θα πω περισσότερα σε επόμενο ποστ. Η ιστοσελίδα κατά τη γνώμη μου το αδικεί, το δείχνει λίγο βλάχικο. Πρέπει να πω πως η διακόσμηση είναι διά χειρός Φίλιπ Σταρκ, αν και ο καλλιτέχνης στη συγκεκριμένη φάση πρέπει να έπασχε από κάποια διαταραχή προσωπικότητας, μόνο ο τεράστιος διάδρομος θυμίζει Σταρκ, αν και δεν είδα το καμπαρέ και τους άλλους χώρους για πιο σπηντάτη διασκέδαση και έχω εικόνα βασικά από τα εστιατόρια, το μπαρ και το χώρο της πισίνας, η οποία είναι simply perfect. Δεν μοιάζει με ξενοδοχείο, στην ουσία δεν έχει καν ρεσεψιόν, από τη στιγμή που κλείνεις το δωμάτιό σου, έχεις έναν προσωπικό οδηγό (Experience manager, η απόλυτη φρίκη δεν είναι;) που αναλαμβάνει όλα όσα σε αφορούν, λειτουργώντας ως θαλαμηπόλος, ρεσεψιονίστ, θυρωρός, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων (;) και προσωπικός σου βοηθός.
Δερμάτινα, τσάντες, παπούτσια και τα λοιπά υπάρχουν σε διάφορες τιμές αλλά μπορεί κανείς να βρει συμπαθητικά πράγματα αρκετά φτηνά. Τα παπούτσια για τάνγκο που αγόρασα έκαναν 160 πέσος και μια πανέμορφη τσάντα 240, αλλά χτες είδα μια άλλη, τρομερά παιχνιδιάρα που έκανε 70, και στο ίδιο μαγαζί αγόρασα μια γλυκύτατη φουστίτσα μόνο με 49. Τα μαθήματα τάνγκο ή γιόγκα κάνουν 10 πέσος το μάθημα, το σινεμά από 3,5 μέχρι 5, και για τον Βόυτσεκ πλήρωσα εισιτήριο 8 πέσος, επειδή ήταν Τετάρτη, ενώ για το Ποτέ δεν ήσουν τόσο αξιολάτρευτη, πλήρωσα 30, είχε και με είκοσι και με σαράντα, αλλά, είπαμε, αυτό ήταν στη δεύτερη σκηνή του Σεφερλή. Κουρέματα, χτενίσματα, μασάζ και άλλες αισθητικές περιποιήσεις κοστίζουν ενίοτε και φθηνότερα από ό,τι στην Ελλάδα, εννοώ σε σχέση με τον αριθμό σκέτο, δηλαδή ένα μασάζ μπορεί να κάνει 20 πέσος. Και τώρα που είπα μασάζ, να τι χρειάζομαι οπωσδήποτε τις επόμενες μέρες.
Αρκετά ακριβά αν και ελαφρώς φθηνότερα από ό,τι στην Ελλάδα είναι όλα τα εισαγόμενα προϊόντα.
Για να ολοκληρώσω βέβαια τις πληροφορίες πρέπει να σας πω τι περίπου παίζει εδώ από πλευράς μισθών. Ας πούμε η υπάλληλος του σούπερ μάρκετ πρέπει να παίρνει ίσως και κάτω από 500 πέσος το μήνα, ένας δάσκαλος ή καθηγητής μετά βίας ίσως να ξεπερνά τα 1000, αλλά μπορεί και όχι. Ένας νέος υπάλληλος σε μια εταιρεία με μια σχετικά καλή θέση φτάνει δεν φτάνει τα 1500 και ένας διευθυντής μπορεί να παίρνει τρεις ή τέσσερις χιλιάδες. Ο φίλος μου ο Αρτούρο που είναι ένας από τους γνωστότερους ποιητές εδώ και κάνει ιδιαίτερα μαθήματα δημιουργικής γραφής και ιστορίας της λογοτεχνίας βγάζει από αυτό περίπου 300 ευρώ το μήνα. Ο φίλος μου ο Οκτάβιο, εις εκ των αδελφών Κούλες, ιδιοκτήτης εκδοτικού οίκου, πέρα από το ενοίκιο του σπιτιού του ξοδεύει 700 πέσος το μήνα.
Αυτά, αισθάνομαι εντελώς ως λογίστρια, μετά από όλα αυτά. Περισσότερες πληροφορίες θα δίνω κατ’ ιδίαν, αν κάποιος θέλει να μάθει πόσο κοστίζει κάτι συγκεκριμένο.
Ορίστε, εγώ σήμερα ήθελα να γράψω για τη Γυναίκα της ζωής μου, και βρέθηκα να μιλάω για το κόστος της ζωής… Στο επόμενο, θα ακολουθήσει η εν λόγω Γυναίκα…

ΥΓ. Στο Hotel Memory, μπορεί κανείς εκτός από το να διαβάσει τα κείμενα των ενοίκων περί καλοκαιρινών ερώτων, να δει και τις πολύ όμορφες εικόνες που εμπνεύστηκε από αυτά η Μυρτώ Δεληβοριά. Αυτή είναι η ζωγραφιά της για το δικό μου κείμενο και πολύ μου αρέσει.