el arte de la fuga

Διάφορα ή πηγαίνοντας από δω κι από κει…

Έχω καταλήξει να κάνω εδώ πέρα αποκλειστικά γαστριμαργικό και πολιτιστικό τουρισμό, πολιτιστικό του τύπου εκδηλώσεις-παρουσιάσεις βιβλίων, άντε και κανένα θέατρο. Δουλεύω κιόλας κι έχω αγχωθεί να παραδώσω τη μετάφραση, χαζεύω και με τις ώρες στο ίντερνετ και στα μπλογκ. Γιατί, ιδού τι έπαθα… Εγώ για μια φορά στη ζωή μου ανακάλυψα το πνεύμα της οικονομίας (του χρόνου μόνον, του χρήματος είναι κάτι για το οποίο μάλλον δεν έχω ελπίδες, και ο χρόνος πολύς μου έπεσε, και το έριξα πάλι στη σπατάλη) και είπα όταν έφευγα από την Αθήνα «λοιπόν παιδιά για να μη γράφω στον καθένα σας από ένα τεράστιο μέιλ κάθε τρεις και λίγο να του λέω τα νέα μου, θα φτιάξω ένα μπλογκ και θα μπορείτε όλοι να βλέπετε πώς περνάω, και απλώς θα σας γράφω τις υποσημειώσεις, αυτά που θέλω να πω στον καθένα χωριστά»… Έτσι λοιπόν, έφτιαξα αυτό το έρημο μπλογκ, για να το διαβάζουν λέει οι φίλοι μου και να μαθαίνουν τα νέα μου… όμως, οι φίλοι μου λένε βέβαια ότι το διαβάζουν, αλλά επειδή μάλλον είναι ασυνήθιστοι σ’ αυτά, ούτε σχολιάζουν, ούτε καν, πλην σπανίων εξαιρέσεων, μου στέλνουν ένα μέιλ να μου πουν δυο κουβέντες και τα δικά τους νέα… Από την άλλη βρέθηκα ξαφνικά να επικοινωνώ με κάποιους αγνώστους που είδαν και σχολίασαν αυτά που έγραφα, μετά αυτοί οι άγνωστοι έγιναν γνωστοί, γιατί επισκέφθηκα τα δικά τους μπλογκ και διάβασα τα δικά τους κείμενα, κι αυτοί με έστειλαν σε άλλους ανθρώπους και σε άλλα κείμενα. Και βρέθηκα να σέρνομαι ξενύχτισσα από χωρίου εις χωρίον και τα λοιπά…
Λοιπόν, εκτός από το χρόνο που είμαι κολλημένη στον υπολογιστή, ιδού τι κάνω εδώ… τουτέστιν συνοπτική αφήγηση των τελευταίων ημερών…
Λοιπόν, πρώτα πήγα σε μια εκδήλωση της ελληνικής πρεσβείας, όπου με είχε καλέσει, κατά έναν τρόπο, μια ελληνίδα που γνώρισα προ ημερών, εξέχον μέλος της κοινότητάς μας εδώ και πρέσβειρα του ελληνισμού στην Αργεντινή, μια πολύ συμπαθητική κυρία που μιλάει κάτι γλυκύτατα ελληνικά, απόλυτη μετάφραση των ισπανικών, την ακούω και πεθαίνω. Όταν λέω δε το όνομά της στους φίλους μου τους Αργεντίνους, πεθαίνουν εκείνοι, διότι η οικογένεια Γεωργάλος (εδώ έτσι το λένε ή μάλλον Χεωρχάλος, αλλά πραγματικά αγνοώ πώς μπορεί να τονίζεται στα ελληνικά) διαθέτει βιομηχανία που παρασκευάζει διάφορα γκοφρετοειδή και άλλα τέτοια γλυκά και ζαχαρωτά, μεταξύ των οποίων και το λεγόμενο Mantecol, που δεν το έχω δοκιμάσει, αλλά όλοι εδώ το ακούνε και τους τρέχουν τα σάλια, αν και πρέπει να πρόκειται για κάτι παιδικό, όλοι το έτρωγαν όταν ήταν μικροί, και το οποίο πρέπει να μοιάζει με κάποιον ελληνικό χαλβά. Λοιπόν, είναι βλακεία, αύριο θα πάω να αγοράσω ένα μαντεκόλ και θα μάθω επιτέλους περί τίνος πρόκειται, πάντως εδώ είναι πασίγνωστο.
Επιστροφή στην εκδήλωση, με κάλεσε λοιπόν η κυρία Γεωργάλος, η οποία αφού τη χαιρέτησα στην είσοδο, εξαφανίστηκε, και εγώ έμεινα με καμιά τριανταριά σαρανταριά ανθρώπους που ο μέσος όρος ηλικίας τους δεν πρέπει να έπεφτε πολύ κάτω από τα ογδόντα. Τίτλος της ομιλίας el trasplante musical en America, και αν δεν έβαζε ο συνομήλικος των υπολοίπων ομιλητής πού και πού καμιά θαρθουέλα και διάφορες άλλες τέτοιες μουσικές, θα είχα κόψει τη φλέβα… Αν και είχε πολύ ενδιαφέρον η παρατήρηση των γύρω μου, κυρίως διάφορες πλισέ κυρίες, πολύ περιποιημένες, βαμμένο ξανθό μαλλί, κόκκινο κραγιόν, κομψό ντύσιμο…
Την επομένη όμως πήγα σε εκδήλωση σοβαρή και πέρασα υπέροχα. Ο Σίλβιο, που με φιλοξένησε στο σπίτι του στην Κόρδοβα, παρουσίαζε ένα βιβλίο εδώ στο Μπουένος Άιρες την Πέμπτη, κι έτσι πήγα στο espacio prometeo, που είναι ένα βιβλιοπωλείο και ολίγον γκαλερί, για την παρουσίαση… Ολίγον γκαλερί λέω, αλλά είχε μια έκθεση φωτογραφίας με θέμα «η ποιητική του χώρου, φόρος τιμής στον Γκαστόν Μπασλάρ» και είδα μια φωτογραφία υπέροχη, έμεινα ξερή, την ερωτεύτηκα, μέχρι που σκέφτομαι να ξαναπάω και να ρωτήσω πόσο κάνει, να την αγοράσω να τελειώνουμε… ήταν μια πισίνα, αλλά όλα τα στοιχεία έφτιαχναν μια τρομερή γεωμετρία, κι ένας άνθρωπος έτοιμος να βουτήξει… Δεν περιγράφεται όμως, εγώ ήλπιζα ότι θα το έβρισκα στο σάιτ τους και θα το έβαζα εδώ, ένα ποστ ολόκληρο μόνο του, αλλά φευ, δεν το βρήκα…
Επιστροφή στην παρουσίαση όμως, το πρώτο πολύ όμορφο πράγμα ήταν ότι συνάντησα πέντε έξι γνωστούς ανθρώπους, γνωστούς ο καθένας από άλλη πλευρά, και αυτό ήταν πολύ ωραίο, ξαφνικά αισθάνθηκα ότι είμαι εδώ στ’ αλήθεια, ξέρω κόσμο και τα λοιπά… Μετά γνώρισα ένα συγγραφέα βιβλία του οποίου έψαχνα εδώ και καιρό και δεν έβρισκα και χάρηκα πολύ… μιλήσαμε αρκετά και ανταλλάξαμε διευθύνσεις ηλεκτρονικές και συμβατικές… περιμένω να μου στείλει τα βιβλία του και ανυπομονώ να τον διαβάσω γιατί έχω ένα προαίσθημα ότι θα μου αρέσει… Και μετά πήγα για φαγητό με τον Σίλβιο, τη Σεσίλια και τις τρεις μικρές, οι οποίες με έχουν κατααγαπήσει, ξέρω κι εγώ γιατί… Από την άλλη, λέω ότι όταν αρχίσεις να μιλάς σε μια ξένη γλώσσα στα παιδιά, και μετά στα σκυλιά και στα γατιά, τότε έχεις απολύτως εγκλιματιστεί… εγώ είμαι ακόμη στα παιδιά, στα σκυλιά και στα γατιά μιλάω ελληνικά… επειδή δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν, υποθέτω… Όταν με γύρισαν σπίτι, η πιο μικρή, η πεντάχρονη Ανχελίνα ή Πούπι με αγκάλιασε τόσο σφιχτά για να με αποχαιρετήσει που κόντεψα να βάλω τα κλάματα, με συγκίνησε το παλιοκόριτσο…
Την Παρασκευή πήγα στην εβδομαδιαία συνάντηση της συντακτικής επιτροπής της Γυναίκας της ζωής μου, που είναι ένα πολύ όμορφο περιοδικό λογοτεχνίας, τεχνών και ψυχανάλυσης, στο οποίο υπόσχομαι ότι θα αφιερώσω ένα ειδικό ποστ αύριο, οπωσδήποτε… Μετά, γύρισα σπίτι, αγόρασα μια πίτσα και την έφαγα χαζεύοντας τηλεόραση… και μετά ξενύχτησα μέχρι τις εννιάμιση το πρωί… Γενικά, δεν κοιμάμαι εδώ, δεν με πολυπειράζει αυτό, αν και κάποιες μέρες είμαι τελείως πτώμα, αλλά έχω μια παράξενη ένταση, θετική, κάτι που έχει να κάνει με όλα αυτά τα καινούργια πράγματα που βλέπω εδώ, και δεν με πιάνει ύπνος παρά τα ξημερώματα…
Χτες πήγα το απόγευμα στα γενέθλια της φίλης μου της Ιρένε, που μας είχε καλέσει διάφορες φίλες της σε ένα ζαχαροπλαστείο και είχε πλάκα, αν και οι ηλικιωμένες κυρίες μιλούσαν πολύ για αρθριτικά, μασάζ και διάφορες άλλες αναστυλώσεις, και μετά πήγα σε ένα τραπέζι με κάποιους φίλους (Αρτούρο, Τσικίτα, Σίλβιο, Σεσίλια και μικρές) σε ένα ζευγάρι, που η κοπέλα έχει έναν μικρό εκδοτικό οίκο και ο άντρας της είναι μουσικός κι έβγαλε πρόσφατα ένα ροκ σιντί… Μένουν σε ένα πολύ παράξενο σπίτι, αρχιτεκτονικά εννοώ, κάπως αλλιώς ήταν πριν και έχει αναδιαμορφωθεί, αλλά πολύ όμορφα… Το μενού είχε διάφορα ανατολίτικα, από χούμους και παστουρμά, ντοματοσαλάτα και ελιές, μέχρι κάτι αραβικές πίτες με κιμά, όλα πολύ νόστιμα… Αλλά γενικά με κουράζει τρομερά να είμαι σε μια συντροφιά που να μιλάνε όλοι ταυτοχρόνως, δεν ξέρω πού να στρέψω την προσοχή μου και ζαλίζομαι, ήμουν και ψόφια από την αϋπνία, κι έτσι κάποια στιγμή κατέληξα στο υπνοδωμάτιο των αμφιτρυώνων και κοιμήθηκα μέχρι που με ξύπνησαν για να φύγουμε…
Σήμερα δούλευα και χάζευα στο ίντερνετ όλη μέρα και μετά πήγα με τον Θανάση, που είναι Έλληνας και ζει εδώ έξι χρόνια δουλεύοντας στο ελληνικό νηπιαγωγείο, και έναν φίλο του Ιταλό σε μια τρομερή πιτσαρία… Ακόμη και ο Ιταλός είχε πέσει ξερός από τις καταπληκτικές πίτσες... Το λέω εγώ, γαστριμαργικό τουρισμό κάνω… Τέλος πάντων, τρομερές πίτσες a la parilla, δηλαδή στα κάρβουνα, πολύ νόστιμες και πολύ ελαφριές, και κάτι πολύ ωραία σοκολατένια γλυκά μετά… και στη συνέχεια πέρασα μια βόλτα από το μπαρ της γειτονιάς μου, που είναι και ένα από τα πιο χάι του Μπουένος Άιρες, λέγεται El gran Danzón, danzón είναι ένας κουβανέζικος χορός, και σήμερα ανακάλυψα ότι κάνει καταπληκτικές μαργαρίτες, γιατί μέχρι τώρα έπινα τζιν τόνικ… αλλά η μαργαρίτα ήταν τέλεια και λέω να αρχίσω να δοκιμάζω τα κοκτέιλ του… (Στη σελίδα του μπορείτε να βρείτε ακόμη και το μενού και τα γλυκά του... και το καλύτερό του πρέπει να είναι τα κρασιά, έχει απίστευτα κρασιά, κάποια και πάρα πολύ ακριβά, αλλά δεν έχω δοκιμάσει, πάντα πηγαίνω αργά για ένα τελευταίο ποτό...)
Και μετά από όλα αυτά σπίτι, και πάλι χάζεμα στον υπολογιστή, και είναι πια περασμένες τρεις και μέχρι να το φτιάξω αυτό θα πάει τέσσερις… Και πάλι θα ξενυχτήσω απόψε, αλλά δεν πειράζει…
Από αυτά που διάβαζα σήμερα στα μπλογκ αντέγραψα μια φράση από τον Πεισίστρατο του Χειμωνά, και σας τη βάζω εδώ γιατί κάτι μου λέει, σαν θραύσμα μιας κουβέντας που γίνεται και δεν γίνεται: «Είσαι ένα αστείο πράγμα Πεισίστρατε. Έχεις μερικές βαρύγδουπες λέξεις και τις βροντάς κάθε τόσο, τι υλισμός της πεντάρας, κι εσύ πιστεύεις πως στρώνεις βαθυστόχαστες σκέψεις, περιμένεις κάθε σου έκφραση και κίνηση να προξενήσει συνταρακτική εντύπωση, να μας γεμίσει ερωτηματικά για τον λαβυρινθικό σου χαρακτήρα, φαντάζεσαι πως περπατάς με υπόκρουση βαγκνερική». Και στις ελληνικές εφημερίδες που διάβασα το Σαββατοκύριακο βρήκα διάφορες άλλες φράσεις, αυτές απερίγραπτες, ακατανόητες, τις οποίες σας μεταφέρω επίσης, μήπως και κανείς καταλάβει περί τίνος πρόκειται: «Κάτι με γυροφέρνει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Θα πω μονάχα κάποιες λέξεις-κλειδιά. Υιοθεσία, παιδάκι και Ισλάμ. Δεν είμαστε, όπως βλέπετε, ευγνώμονες μόνο στην αρρώστια. Είμαστε ευγνώμονες και στη λογοτεχνία». Αυτό το παιδάκι ομολογώ πως με σκοτώνει, τι θα πει λέξεις-κλειδιά εν προκειμένω; Και αυτή η σε τέλεια ελληνικά διατυπωμένη ερώτηση της δημοσιογράφου: «Με την αρρώστια είχε κανείς πιο ευαίσθητες προσλαμβάνουσες;» Διάβασα όμως κι ένα τέλειο κείμενο που γέλασα πολύ και σας το συνιστώ, σε όσους δεν το διάβασαν τουλάχιστον… εδώ κι εδώ…
Κατά τα άλλα, κάτι μου το έλεγε εμένα από την αρχή να μην τα εμπιστευτώ τα 7/8, τις γνωστές κάλτσες για τις οποίες έχω μιλήσει και παλαιότερα, και όχι το μουσικό μέτρο... Κατ' αρχάς, διότι στο δικό μου ποδι, ήταν δεν ήταν έξι τα όγδοα... Και προχτές την πάτησα κανονικά, άρχισα να νιώθω την κάλτσα να χαλαρώνει επικίνδυνα και τον κίνδυνο τα λειψά επτά ή έξι όγδοα να κατρακυλήσουν και να μεταμορφωθούν σε ένα και μοναδικό όγδοο και μάλιστα τσαλακωμένο γύρω από τον αστράγαλό μου, αυτόν τον κίνδυνο λοιπόν, να με απειλεί πολύ σοβαρά... Κι αφού πέρασα κανένα μισάωρο σταματώντας κάθε τρεις και λίγο και με όση κομψότητα μου είχε απομείνει τραβώντας την κάλτσα διακριτικά προς τα πάνω, πριν κατρακυλήσει κάτω από το γόνατο, στο τέλος αναγκάστηκα να μπω τρέχοντας σε σχετικό κατάστημα και να αγοράσω νέο σιντί, θέλω να πω νέο ζευγάρι κάλτσες, που πρέπει να ομολογήσω είναι πιο 7/8 από τις προηγούμενες και φαίνονται να στέκονται καλύτερα στο ύψος τους, και ελπίζω να μην ξαναβρεθώ στην ίδια δυσάρεστη θέση...
Αχ, λοιπόν, μετά από αυτό το απολύτως χύμα ποστ, χωρίς σειρά και πρόγραμμα, φαντάζομαι ότι δεν περιμένει κανείς να αναζητήσω φωτογραφίες για να το στολίσω κιόλας... Παρηγορηθείτε με τα λινκς σε Ελευθεροτυπία και Gran Danzón... Δεν αντέχω άλλο τρέχω για ύπνο...

Ενημέρωση: Τελικά, θυσιάστηκα και σε βάρος της γραμμής μου έφαγα μια ολόκληρη γκοφρέτα Μαντεκόλ, προκειμένου να σας ενημερώσω σχετικά με το πώς προκόβουν και πλουτίζουν οι συμπατριώτες μας εδώ στη μακρινή Αργεντινή. Είναι μεγάλη η άτιμη, αλλά νόστιμη, κατάλαβα γιατί όλοι τη θυμούνται και τους τρέχουν τα σάλια... Λοιπόν, το εσωτερικό είναι σαφώς επηρεασμένο από το χαλβά του μπακάλη, λίγο διαφορετικό στην υφή, η εκδοχή που έφαγα εγώ ήταν με μέλι και αμύγδαλα, έχουν και μία με γεύση καπουτσίνο, αλλά ο νεωτερισμός μού φαίνεται παρακινδυνευμένος. Το εξωτερικό είναι σοκολάτα, ελαφρώς πικρίζουσα. Μπροστά στο Μαντεκόλ, σοκοφρέτες και άλλες βλακείες που τρώγαμε εμείς παιδιά δεν έχουν καμία τύχη. Προτείνω λοιπόν να οργανωθούμε και να απαιτήσουμε την εισαγωγή του Μαντεκόλ στην πατρίδα. Τα παιδιά μας πρέπει να μεγαλώσουν με Μαντεκόλ! Πήρα και κάτι σοκολατάκια της βιομηχανίας Χεωρχάλος, με γέμιση dulce de leche. Αυτά ήταν απλώς συμπαθητικά... αλλά το Μαντεκόλ...