el arte de la fuga

Τι έκανα τόσες μέρες που χάθηκα…

Έχω μέρες να γράψω και τώρα πρέπει να αρχίσω να διηγούμαι ένα σωρό πράγματα, νέα των τελευταίων πέντε ή έξι ημερών.
Μέρος 1ον, λοιπόν, η προηγούμενη βδομάδα: Εβδομάδα κατά την οποία προσπάθησα να ακολουθήσω τις συμβουλές του Αθήναιου, περιστασιακού συγκάτοικου σε διαδικτυακό ξενοδοχείο (και για τον Αθήναιο και για το Hotel Memory δείτε παραπλεύρως στη λίστα με τα λινκς διότι δεν ξέρω πως το κάνουν αυτό μέσα στο κείμενο), μόνο που τα κατάφερα κατά το ήμισυ, δηλαδή βγήκα κι έφαγα μόνη μου αλλά δεν κατάφερα να το κάνω νωρίς όπως με συμβούλεψε, κι έτσι δεν απήλαυσα την ιδιαίτερη φροντίδα της κουζίνας.
Τη μια φορά κατάφερα να βγω γύρω στις έντεκα, πήγα σε ένα εστιατόριο στο Παλέρμο, ονόματι Μεσημβρινός 58, και τουλάχιστον έφαγα πολύ καλά. Πρώτο: μπρι με καβουρντισμένα αμύγδαλα και λιαστή ντομάτα τυλιγμένο μέσα σε φύλλο και σαλάτα, κύριο: αρνάκι Παταγονίας με σάλτσα φραγκοστάφυλου, επιδόρπιο: γκανάς σοκολάτας με σως από φρούτα του δάσους. Με δύο λόγια, κτηνωδία, από θερμιδικής απόψεως τουλάχιστον. Το δε αρνάκι Παταγονίας, αριστούργημα. Όσον αφορά την προσοχή της κουζίνας, έτυχα της προσοχής μόνο ενός νεαρού σερβιτόρου ή ίσως βοηθού μάγειρα, γιατί σαν να μου φάνηκε πως βγήκε από την κουζίνα, ο οποίος ασχολήθηκε μαζί μου επισταμένως και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά αυτό θα το σχολιάσω παρακάτω.
Κατά τα άλλα δεδομένου ότι ήταν πολύ αργά, το εστιατόριο ήταν σχεδόν άδειο και μοιράστηκα το χώρο με δύο ζευγάρια, για την ακρίβεια το ένα από τα δύο δεν έμοιαζε ζευγάρι, ίσως πρώην που βρίσκονταν μετά το χωρισμό, είχε έναν πολιτισμό που έκρυβε διάφορα άλλα από κάτω, αλλά το πιο ενδιαφέρον ήταν το δεύτερο… Σχεδόν τη στιγμή που έφτασα, η κοπέλα που σέρβιρε τούς πήγε ένα γλυκό μ’ ένα κερί, ατομικό γλυκό δηλαδή, με ένα κερί που κάλυπτε σχεδόν όλη την επιφάνειά του. Τέλος πάντων, ο άντρας έσβησε το κερί, άρχισαν τα φιλιά και τις αγκαλιές. Εν τω μεταξύ ήρθε το δικό μου φαγητό, και λίγο αργότερο ένιωσα ότι κάτι συνέβη, η κοπέλα σηκώθηκε εκνευρισμένη και φόρεσε το παλτό της. Ο τύπος σηκώθηκε, φόρεσε κι αυτός το παλτό του, είχαν μόλις πληρώσει, μόνο που φορώντας το παλτό του πέταξε κι ένα ποτήρι από το διπλανό τραπέζι, αλλά δεν έδωσε την παραμικρή σημασία, έφυγαν. Η σερβιτόρα ήρθε με τη σκούπα, παραξενεμένη που έφυγαν έτσι, δίχως λέξη, να μαζέψει τα γυαλιά. Με κοίταξε και το σχολίασε. Το πάτωμα είχε γεμίσει γυαλιά, σαν να είχαν σπάσει πολλά ποτήρια.
Κατά τα άλλα, ο θεός με δοκιμάζει και ρίχνει στο δρόμο μου κάτι αγοράκια σαν τα κρύα τα νερά, από τον εν λόγω βοηθό μάγειρα μέχρι έναν άλλον που με περίμενε έξω από το εστιατόριο, με αποτέλεσμα ο βοηθός μάγειρα να επιμένει να μου καλέσει ταξί. Μόνο που είναι πολύ μικρά και αυτό με κάνει να συνειδητοποιώ πως έχω μεγαλώσει, ποτέ άλλοτε δεν μου την έπεφταν τόσοι μικρότεροί μου άντρες.
Η δεύτερη έξοδός μου για μοναχικό δείπνο δεν είχε ιδιαίτερες περιπέτειες, μόνο ένα νόστιμο ριζότο με θαλασσινά και την ανακάλυψη ενός πολύ συμπαθούς μπαρ-εστιατορίου, ονόματι Milion. Πολύ κοντά στο σπίτι μου, ωραία μουσική, καλό φαγητό, συμπαθητικός κόσμος, σε έναν εξαιρετικά ωραίο χώρο, στη φωτογραφία που βλέπετε πάνω αριστερά.
Κατά τα άλλα βόλτες ατελείωτες στους δρόμους. Αν την πρώτη εβδομάδα παρατηρείς ότι το Μπουένος Άιρες είναι γεμάτο locutorios, μικρά καταστήματα που προσφέρουν πρόσβαση στο ίντερνετ, τηλεφωνικούς θαλάμους, υπηρεσίες φαξ και σκάνερ, τη δεύτερη βλέπεις ότι είναι επίσης γεμάτο κομμωτήρια και μέρη όπου μπορείς να κάνεις αποτριχώσεις, μασάζ, μανικιούρ-πεντικιούρ και ό,τι άλλο παρόμοιο. Στα δυο τετράγωνα γύρω από το σπίτι μου μπορεί και να υπάρχουν δέκα τέτοιου είδους χώροι.
Κατά τα άλλα, μαθαίνω σιγά σιγά τη γλώσσα της καθημερινής ζωής, η οποία διαφεύγει συνήθως από κάποιον που η βασική του επαφή με τη γλώσσα είναι τα λογοτεχνικά βιβλία, και τα λιγοστά καθημερινά που ξέρει τα έχει μάθει στην Ισπανία, τα οποία ουδεμία σχέση με αυτά που μιλιούνται εδώ. Είναι αστείο γιατί όταν η κουβέντα είναι σοβαρή και κουλτουριάρικη αισθάνομαι τρομερή ασφάλεια για τα ισπανικά μου, όταν όμως στρέφεται στα καθημερινά, με πιάνει τρομερό άγχος ότι δεν θα καταλάβω τι μου λένε. Άλλωστε όσο κι αν αναφέρονται τα βιβλία που έχει μεταφράσει ή διαβάσει στην καθημερινή ζωή, σπάνια έχει χρειαστεί σε έναν ήρωα μυθιστορήματος (ηρωίδα έστω) να περιγράψει λεπτομερώς τη συζήτησή που κάνει προκειμένου να αποτριχώσει τα πόδια της ή να αγοράσει κάλτσες. Έτσι, έμαθα ας πούμε ότι τα 7/8, που στην Ελλάδα είναι κυρίως μουσικό μέτρο, εδώ είναι είδος κάλτσας που σταματά λίγο ψηλότερα από το γόνατο.
Με έπιασε μια ψιλομελαγχολία την προηγούμενη εβδομάδα, κάτι κάποιες συναντήσεις που αναβλήθηκαν, κάτι η δική μου ανοργανωσιά, βρέθηκα να περάσω δύο μέρες ολομόναχη, δηλαδή βόλτες, δουλειά στο σπίτι, φαγητό μόνη μου είτε εντός είτε εκτός… ήρθα και μελαγχόλησα. Ευτυχώς όμως ο φίλος μου ο Αρτούρο μου πρότεινε εκδρομούλα το Σαββατοκύριακο στην Κόρδοβα, με αφορμή ένα ποιητικό συνέδριο στο οποίο ήταν καλεσμένος. Αποφάσισα να πάω και πέρασα τέλεια, αλλά αυτό θα είναι το θέμα του αμέσως επόμενου ποστ. Δηλαδή, αυτού που θα γράψω αμέσως τώρα, αλλά θα το χωρίσω γιατί μου φαίνεται ότι είναι κουραστικά τα σεντόνια.