el arte de la fuga

Κι έτσι θα επανέλθω στις υποσχέσεις μου, και στους τρεις μυστακοφόρους φιλοσόφους, οι οποίοι είναι καθηγητές φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και τους μάζεψε μια σκηνοθέτις που δουλεύει με την τεχνική του βιοδράματος και κάνανε μια παράσταση πολύ αστεία και πολύ ενδιαφέρουσα. Όπου τα θέματα της συζήτησης απλώθηκαν από το πλατωνικό σπήλαιο των ιδεών (σε μια σπαρταριστή αναπαράσταση), το παράδοξο της Ζήνωνα (το περίφημο "η κίνηση δεν υπάρχει", που εμείς μετά στο φαγητό το συνδυάσαμε με το λακανικό "η γυναίκα δεν υπάρχει") μέχρι τον Καντ, τον Βίτγκενστάιν, την ανάλυση μυστάκων σε φωτογραφίες φιλοσόφων και την αφήγηση προσωπικών ιστοριών. Η Vivi Tellas, η σκηνοθέτις, δουλεύει αρκετά συχνά με ερασιτέχνες, οι φίλοι μου μου είπαν πως έχει κάνει μια πολύ ωραία παράσταση με τη μαμά της και τη θεία της (με αφορμή το γεγονός ότι η τελευταία ερωτεύτηκε στα γεράματα), με ένα συγγραφέα-κινηματογραφιστή και τον επί τεσσαρακονταετία γιατρό του (οι οποίοι αρχίζουν την κουβέντα με αφορμή μια ταινία με τη Μόνικα Βίττι που παρακολουθούν σε μια τηλεόραση, κανείς δεν θυμόταν ποια ήταν η ταινία). Γελάσαμε πολύ, συγκινηθήκαμε λίγο, οι τρεις φιλόσοφοι φαίνονταν να το διασκεδάζουν αφάνταστα. Και την παράσταση ακολούθησε ελληνικό φιλοσοφικό συμπόσιο, με λουκούμια, ελιές, μελιτζανοσαλάτα, κάτι που έμοιαζε με φέτα αλλά δεν τόλμησα να το δοκιμάσω, σαρδέλες και κρασί. Όπως μας εξήγησαν κατά τη διάρκεια του συμποσίου, είναι φίλοι είκοσι χρόνια τώρα, και δούλεψαν κάμποσους μήνες γι' αυτή την παράσταση, στην αρχή συναντιούνταν επί επτά μήνες δύο φορές την εβδομάδα και κουβέντιαζαν και η Tellas συγκέντρωνε υλικό. Ο ένας μάλιστα μας διηγήθηκε το εξής περιστατικό: στην παράσταση λέει μια μικρή ιστορία, η οποία ξεκινάει με τη φράση "οι παππούδες μου, από τη μεριά της μητέρας μου, γεννήθηκαν στην Ουρουγουάη", κάποια στιγμή λοιπόν στις πρόβες αντί να πει "από την πλευρά της μητέρας μου" είπε "από την πλευρά της μαμάς μου" και δεν κατάφερε να συνεχίσει γιατί έβαλε τα κλάματα.
Στο θέατρο πήγα με τη γνωστή εξάδα, Αρτούρο, Πίλια, Χερμάν Γκαρσία και σύζυγοι, και μετά πήγαμε για φαγητό σ' ένα πολύ χαριτωμένο εστιατόριο εκεί κοντά, στη συνοικία του Αλμάγρο όλα αυτά, όπου ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου, ο Πιερίνο, παρενέβαινε αποφασιστικά στις επιλογές των πελατών του. Ερχόταν και σου έλεγε, ας πούμε, μη φας τα ραβιόλια με τη σάλτσα τάδε, καλύτερα για σένα είναι τα φετουτσίνι με τη σάλτσα δείνα ή έστελνε στο τραπέζι με το σερβιτόρο ένα κρασί, άλλο από αυτό που είχαμε παραγγείλει, και τον έβαζε να μας πει: "ο Πιερίνο σας στέλνει αυτό το κρασί, αν δεν σας αρέσει, δεν το πληρώνετε". Στο τέλος, οι υπόλοιπες γυναίκες ήθελαν γλυκό, εγώ όχι, και ποτέ δεν κατάλαβα πώς έγινε και μετά από τόση κουβέντα για μους σοκολάτα και διάφορους άλλους σοκολατένιους πειρασμούς, στο τραπέζι μας έφτασε επί δύο ένα επιδόρπιο εντελώς άσχετο, με κρέμα και dulce de leche. Μέγα μυστήριο... αν και γευστικότατο μυστήριο, δεν άντεξα, δοκίμασα.

Λοιπόν, ένα από τα πολύ δύσκολα πράγματα για έναν άνθρωπο που είναι σε μια πόλη μόνος του είναι συχνά το να διαλέξει το κατάλληλο μέρος για να φάει. Να μην είναι πολύ τουριστικό, να μην είναι πολύ μαζικό, αυτά όχι επειδή είναι μόνος του, αλλά επειδή αυτός είναι ο χαρακτήρας του. Έπειτα, να μην είναι πολύ κυριλέ, όχι πως αυτό αποκλείεται, αλλά γενικά δεν είναι συνήθως η πρώτη επιλογή μου να δειπνήσω με λευκά τραπεζομάντιλα, υπό το φως των κηρίων, το σερβιτόρο πάνω από το κεφάλι μου και ολομόναχη... Μετά, να μην είναι και πολύ τρέντυ, πολύ μπαρ-ρεστοράν, γιατί κι εκεί περίεργα αισθάνεσαι να τρως μόνη σου. Ε, κάτι τέτοια σε κάνουνε να τριγυρνάς στους δρόμους με τις ώρες, να ρίχνεις κλεφτές ματιές σε εστιατόρια και στο μενού, αν τύχει και υπάρχει έξω από το κατάστημα, αναζητώντας το κατάλληλο, που συνήθως δεν το βρίσκεις γιατί, έτσι που τριγυρνάς, στο τέλος βαριέσαι και μπαίνεις στην πρώτη βλακεία που βρίσκεις μπροστά σου.
Και αφού κάθισα στην πρώτη βλακεία ή σχεδόν βλακεία που βρήκα μπροστά μου, αποφάσισα να φάω μια πίτσα και εκεί έκανα την επομενη ανθρωπολογική παρατήρηση. Ο άνθρωπος που είναι μόνος του στο εστιατόριο δυσκολεύεται τρομερά να φάει την πίτσα του με τα χέρια, κι έτσι υποτάσσεται στο ζυγό του μαχαιροπήρουνου. Υποθέτω ότι το ίδιο ισχύει και για τα παϊδάκια ας πούμε, αν και νομίζω πως απλώς θα τα απέφευγα σε αντίστοιχη περίπτωση. Τα παϊδάκια εξάλλου είναι προορισμένα για πιατέλες του κιλού και για μοίρασμα με παρέα.
Αυτά περί μοναχικών εξόδων για φαγητό. Μη με λυπάστε όμως, συνήθως τρώω πολύ καλά. Και σήμερα θα με βγάλουν έξω δύο νεαροί εκδότες, δυο αδέλφια που μοιάζουν εντυπωσιακά και έχουν ακριβώς την ίδια φωνή, εγώ ξέρω μόνο τον έναν, αλλά το πρωί που μίλησα με τον άλλον ήταν ακριβώς το ίδιο... η ίδια αίσθηση οικειότητας. Σκέφτομαι πως είναι σαν δίδυμοι που ο ένας καθυστέρησε κάνα δυο χρόνια να κάνει την εμφάνισή του, για να πω την αλήθεια δεν ξέρω τι διαφορά ηλικίας έχουν. Α, και επειδή θα με ρωτήσετε αφού ξέρεις μόνο τον έναν, πώς γίνεται να ξέρεις ότι μοιάζουν, σωστή η απορία σας... Τον άλλον λοιπόν τον είδα σε μια φωτογραφία στο σάιτ τους, γιατί είχε προταθεί για το βραβείο του Βρετανικού Συμβουλίου Young Publisher of the Year.
Όμως για να μη στήσω τους αδελφούς Οκτάβιο και Λεοπόλδο Κούλες, θα σας αφήσω εδώ και θα συνεχίσω το συντομότερο... βλέπετε αποφεύγω να υποσχεθώ.

ΥΓ. Χτες πάντως ονειρευόμουνα σαφώς στα ισπανικά, και γραπτώς, εννοώ αυτή την κατηγορία ονείρων που δεν βλέπεις την ιστορία σε εικόνες, αλλά το γραπτό κείμενο κατευθείαν. Ιδού λοιπόν ποιο θα είναι το μέλλον μου, θα εγκατασταθώ εδώ, σε έξι ως δέκα χρόνια θα γράφω πλέον στα ισπανικά, και θα γίνω ένα είδος Μπέκετ ή Ναμπόκοφ της Αργεντινής. Ορίστε τώρα, θέλω να βάλω και καμιά φωτογραφία, να μη βαριέστε να διαβάζετε το σεντόνι, πολιτισμός της εικόνας σου λέει ο άλλος, τι να κάνω κι εγώ, υποτάσσομαι... μόνο που δεν ξέρω τι. Τέλος πάντων, Νίτσε για τους φιλοσόφους και ολίγη από Μπουένος Άιρες... φιλιά