el arte de la fuga
7.10.06
Καλώς ήρθατε στη χώρα του σκυλάδικου...
Το συζητούσα προχτές και με έναν ακόμη φίλο που είχε περάσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στη Λισαβόνα, ένα από τα πράγματα που σε σοκάρουν περισσότερο επιστρέφοντας στην Ελλάδα είναι η αλλαγή του ηχητικού τοπίου. Φτάνοντας πριν από 10 μέρες στο αεροδρόμιο, όπου ευτυχώς με περίμενε ένας φίλος προκειμένου να μαζέψει εμένα και τα 40 κιλά των αποσκεύών μου, το πρώτο πράγμα που με φρίκαρε στη διαδρομή προς το σπίτι μου ήταν το γνωστό αμάξι (εν προκειμένω, πρόκειται για αμάξι και όχι για αυτοκίνητο) με τα ανοιχτά παράθυρα και το cd-player να παίζει στη διαπασών γνωστά ή άγνωστα σκυλάδικα. Στο φανάρι όπου σταματήσαμε δίπλα δίπλα, γύρισα προς το νεαρό οδηγό και τον παρακάλεσα να χαμηλώσει λίγο την ένταση "σε παρακαλώ, παιδί μου, επιστρέφω μετά από τέσσερις μήνες", του είπα, "χαμήλωσε λίγο την ένταση, ακόμα δεν έφτασα". Ευτυχώς, δεν με έβρισε, απλώς χαμογέλασε, αλλά για να χαμηλώσει τη μουσική ούτε κουβέντα φυσικά. Έκτοτε η μουσική ηχορρύπανση με ακολουθεί παντού, σε ταξί, υπεραστικά λεωφορεία, στο δρόμο, στην τηλεόραση, ανελέητη... Στα ταξί ακούω τον ποιοτικό ραδιοφωνικό σταθμό "ντέρτι εφ εμ", που, όσο και να το σκεφτώ, δεν μπορώ να το αντιληφθώ παρά μόνο ως αυτοσαρκασμό, αλλά, φευ, δεν προκειται καθόλου περί αυτού... Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μου τηλεφώνησαν και μου ζήτησαν να χρησιμοποιήσουν το σπίτι μου για το γύρισμα βιντεοκλιπ, οπότε το σκυλάδικο κινδυνεύει να μπει και στην κρεβατοκάμαρά μου.
Κατά τα άλλα η Αθήνα μού φαίνεται πιο άσχημη από ποτέ... και το λέω εγώ που εν γένει μου αρέσει η Αθήνα με όλο το χάος και την κακογουστιά της. Μάλλον φταίει η διάρκεια της απουσίας, δεν είναι το Μπουένος Άιρες η πρώτη όμορφη πόλη που επισκέπτομαι. Αλλά με εκνευρίζουν τα πάντα, και η γκλαμουριά των πιο σικ και το άλλα αντί άλλων των πιο λαϊκών συνοικιών. Αν και η ελληνική γκλαμουριά είναι αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο. Την πρώτη μέρα μου στην Αθήνα, βγήκα για καφέ με μια φίλη και έπεσαν στα χέρια μου τα γνωστά περιοδικά Lifo και Athens Voice, όπου συναντά κανείς έναν αχταρμά εναλλακτικών και προοδευτικών απόψεων, glamorous life style, ευφάνταστων ωροσκοπίων και ανταποκρίσεων από πάρτυ στο King George. Γιατί το όνειρο κάθε καλλιτεχνίζοντος, λογοτεχνίζοντος ή γενικώς κάθε τρέντι νέου αναγνώστη των εν λόγω περιοδικών είναι να συμπεριληφθεί στις "χαριτωμένες φατσούλες" που συχνάζουν στα πάρτυ του King George, να δοκιμάσει το κοινωνικό πείραμα τών ταξικών μείξεων του 48-The restaurant καταβάλλοντας το ασήμαντο τίμημα των 48 ευρώ και στη συνέχεια να ξαναγνωριστεί με την ποιοτική πλευρά του αλκοόλ (πώς τα γράφουν αυτά, θα μου εξηγήσει ποτέ κανείς;) ή να απορρίψει ως κακόγουστες τσάντες για μωρά που κοστίζουν μόλις 450 δολάρια (υποθέτω ότι μόνο ένας οικογενειακός προγραμματισμός που θα προέβλεπε τουλάχιστον έξι τέκνα θα ήταν ικανός να αποσβέσει το έξοδο). Δεν λέω πως τα εν λόγω περιοδικά δεν έχουν και ενδιαφέροντα και καλογραμμένα κείμενα, αλλά σ' αυτή τη φάση όλη αυτή η γκλαμουριά ανάμεικτη με κουλτουριάρικους προβληματισμούς με εκνευρίζει περισσότερο απ' ό,τι πριν από ένα τετράμηνο. Ξέρω κι εγώ, μπορεί να γίνομαι παράξενη μεγαλώνοντας...
Περιφέρομαι στην Αθήνα εδώ και δέκα μέρες με συμπεριφορά Μπουένος Άιρες, τουτέστιν και κυρίως με συμπεριφορά ξένης, πιάνω κουβέντα με τους ταξιτζήδες, δοκιμάζω τη λατινοαμερικανική ευγένεια σε τράπεζες και άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Έχει πλάκα και μερικές φορές πιάνει, κάνει και το συνομιλητή μου πιο ευγενή και εγκάρδιο. Έχω μια διάθεση να φιλάω τους ανθρώπους με το που τους συναντώ (και καλά με τους φίλους λογικό είναι μετά από τέσσερις μήνες απουσίας, αλλά έχω μια τάση να το κάνω και με αυτούς που μόλις μου συστήνουν). Την προηγούμενη Παρασκευή έτοιμη ήμουν να φιλήσω τον ιδιοκτήτη της ταβέρνας στο ισόγειο της πολυκατοικίας μου, αλλά ευτυχώς συγκρατήθηκα.
Δεν πολυβγαίνω, δεν έχω ιδιαίτερο κέφι, χρειάζομαι χρόνο για να προσαρμοστώ στους ρυθμούς της Αθήνας και να ξαναβάλω τη ζωή μου σε μια σειρά.
Το μπλογκ αυτό σκέφτομαι να το σταματήσω εδώ, κλείνοντας έτσι και τον κύκλο του ταξιδιού, και να ξεκινήσω ένα καινούργιο, αθηναϊκό, ακόμα δεν έχω αποφασίσει ακριβώς πώς θα είναι. Άρα αναμείνατε νέα διεύθυνση συντόμως...
Το συζητούσα προχτές και με έναν ακόμη φίλο που είχε περάσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στη Λισαβόνα, ένα από τα πράγματα που σε σοκάρουν περισσότερο επιστρέφοντας στην Ελλάδα είναι η αλλαγή του ηχητικού τοπίου. Φτάνοντας πριν από 10 μέρες στο αεροδρόμιο, όπου ευτυχώς με περίμενε ένας φίλος προκειμένου να μαζέψει εμένα και τα 40 κιλά των αποσκεύών μου, το πρώτο πράγμα που με φρίκαρε στη διαδρομή προς το σπίτι μου ήταν το γνωστό αμάξι (εν προκειμένω, πρόκειται για αμάξι και όχι για αυτοκίνητο) με τα ανοιχτά παράθυρα και το cd-player να παίζει στη διαπασών γνωστά ή άγνωστα σκυλάδικα. Στο φανάρι όπου σταματήσαμε δίπλα δίπλα, γύρισα προς το νεαρό οδηγό και τον παρακάλεσα να χαμηλώσει λίγο την ένταση "σε παρακαλώ, παιδί μου, επιστρέφω μετά από τέσσερις μήνες", του είπα, "χαμήλωσε λίγο την ένταση, ακόμα δεν έφτασα". Ευτυχώς, δεν με έβρισε, απλώς χαμογέλασε, αλλά για να χαμηλώσει τη μουσική ούτε κουβέντα φυσικά. Έκτοτε η μουσική ηχορρύπανση με ακολουθεί παντού, σε ταξί, υπεραστικά λεωφορεία, στο δρόμο, στην τηλεόραση, ανελέητη... Στα ταξί ακούω τον ποιοτικό ραδιοφωνικό σταθμό "ντέρτι εφ εμ", που, όσο και να το σκεφτώ, δεν μπορώ να το αντιληφθώ παρά μόνο ως αυτοσαρκασμό, αλλά, φευ, δεν προκειται καθόλου περί αυτού... Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μου τηλεφώνησαν και μου ζήτησαν να χρησιμοποιήσουν το σπίτι μου για το γύρισμα βιντεοκλιπ, οπότε το σκυλάδικο κινδυνεύει να μπει και στην κρεβατοκάμαρά μου.
Κατά τα άλλα η Αθήνα μού φαίνεται πιο άσχημη από ποτέ... και το λέω εγώ που εν γένει μου αρέσει η Αθήνα με όλο το χάος και την κακογουστιά της. Μάλλον φταίει η διάρκεια της απουσίας, δεν είναι το Μπουένος Άιρες η πρώτη όμορφη πόλη που επισκέπτομαι. Αλλά με εκνευρίζουν τα πάντα, και η γκλαμουριά των πιο σικ και το άλλα αντί άλλων των πιο λαϊκών συνοικιών. Αν και η ελληνική γκλαμουριά είναι αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο. Την πρώτη μέρα μου στην Αθήνα, βγήκα για καφέ με μια φίλη και έπεσαν στα χέρια μου τα γνωστά περιοδικά Lifo και Athens Voice, όπου συναντά κανείς έναν αχταρμά εναλλακτικών και προοδευτικών απόψεων, glamorous life style, ευφάνταστων ωροσκοπίων και ανταποκρίσεων από πάρτυ στο King George. Γιατί το όνειρο κάθε καλλιτεχνίζοντος, λογοτεχνίζοντος ή γενικώς κάθε τρέντι νέου αναγνώστη των εν λόγω περιοδικών είναι να συμπεριληφθεί στις "χαριτωμένες φατσούλες" που συχνάζουν στα πάρτυ του King George, να δοκιμάσει το κοινωνικό πείραμα τών ταξικών μείξεων του 48-The restaurant καταβάλλοντας το ασήμαντο τίμημα των 48 ευρώ και στη συνέχεια να ξαναγνωριστεί με την ποιοτική πλευρά του αλκοόλ (πώς τα γράφουν αυτά, θα μου εξηγήσει ποτέ κανείς;) ή να απορρίψει ως κακόγουστες τσάντες για μωρά που κοστίζουν μόλις 450 δολάρια (υποθέτω ότι μόνο ένας οικογενειακός προγραμματισμός που θα προέβλεπε τουλάχιστον έξι τέκνα θα ήταν ικανός να αποσβέσει το έξοδο). Δεν λέω πως τα εν λόγω περιοδικά δεν έχουν και ενδιαφέροντα και καλογραμμένα κείμενα, αλλά σ' αυτή τη φάση όλη αυτή η γκλαμουριά ανάμεικτη με κουλτουριάρικους προβληματισμούς με εκνευρίζει περισσότερο απ' ό,τι πριν από ένα τετράμηνο. Ξέρω κι εγώ, μπορεί να γίνομαι παράξενη μεγαλώνοντας...
Περιφέρομαι στην Αθήνα εδώ και δέκα μέρες με συμπεριφορά Μπουένος Άιρες, τουτέστιν και κυρίως με συμπεριφορά ξένης, πιάνω κουβέντα με τους ταξιτζήδες, δοκιμάζω τη λατινοαμερικανική ευγένεια σε τράπεζες και άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Έχει πλάκα και μερικές φορές πιάνει, κάνει και το συνομιλητή μου πιο ευγενή και εγκάρδιο. Έχω μια διάθεση να φιλάω τους ανθρώπους με το που τους συναντώ (και καλά με τους φίλους λογικό είναι μετά από τέσσερις μήνες απουσίας, αλλά έχω μια τάση να το κάνω και με αυτούς που μόλις μου συστήνουν). Την προηγούμενη Παρασκευή έτοιμη ήμουν να φιλήσω τον ιδιοκτήτη της ταβέρνας στο ισόγειο της πολυκατοικίας μου, αλλά ευτυχώς συγκρατήθηκα.
Δεν πολυβγαίνω, δεν έχω ιδιαίτερο κέφι, χρειάζομαι χρόνο για να προσαρμοστώ στους ρυθμούς της Αθήνας και να ξαναβάλω τη ζωή μου σε μια σειρά.
Το μπλογκ αυτό σκέφτομαι να το σταματήσω εδώ, κλείνοντας έτσι και τον κύκλο του ταξιδιού, και να ξεκινήσω ένα καινούργιο, αθηναϊκό, ακόμα δεν έχω αποφασίσει ακριβώς πώς θα είναι. Άρα αναμείνατε νέα διεύθυνση συντόμως...
posted by Rayuela at 6:20 μ.μ.
11 Comments:
Αμάν, πια! Έλεος, με τις "χαριτωμένες φατσούλες"! Αυτά τα έγραφε ο Κωστόπουλος στο αλήστου μνήμης ΚΛΙΚ του. Και μετά το παίζουν και εναλλακτικοί...
Τι "εναλλακτικοί"; Κωστόπουλοι στη θέση του Κωστόπουλου θέλουν να γίνουν...
Αγαπητέ cyrus, αλληλοσχολιαζόμαστε ταυτοχρόνως, πλάκα έχει! Κι εγώ παθαίνω αναφυλαξία με τις χαριτωμένες φατσούλες... Τη θεωρώ απολύτως προσβλητική φράση. Δεν θέλω να είμαι χαριτωμένη φατσούλα! Ο κωστοπουλισμός όμως είναι η μεγάλη σχολή της ελληνικής δημοσιογραφίας της τελευταίας εικοσαετίας, αν το υπολογίζω σωστά ως προς το χρόνο... Αν και τα "Σε είδα" της "Athens Voice" μου θυμίζουν τις αλήστου μνήμης κίτρινες σελίδες του "Σχολιαστή".
Α, και κάτι ακόμα που ήθελα να γράψω για τα εν λόγω περιοδικά αλλά το ξέχασα. Πληροφοριακά ο Νικόλας Κάλλας είναι έλληνας και δεν λέμε "του Νίκολας Κάλλας", όταν μιλάμε ελληνικά τουλάχιστον (έτσι αναφέρεται και στο βιβλίο του "Η τέχνη την εποχή της διακύβευσης" των εκδόσεων Άγρα). Γενικά, υπάρχει μια βαθμιαία αγγλοποίηση του κλιτικού συστήματος της ελληνικής, κυρίως όσον αφορά τα ονόματα και τα τοπωνύμια, γι' αυτό και βλέπουμε τα απίστευτα του Μιλάνο, της Πάδουα (σ' αυτήν την περίπτωση μάλλον της Πάντοβα θα ήταν ορθότερο). Α, και μια και το διάβασα προ ολίγου στην καταπληκτική φράση: "Προτιμάς, τελικά, έναν ηθοποιό στο τραπέζι σου παρά έναν τραπεζιτικό υπάλληλο, που λέει ο λόγος", ο υπάλληλος είναι τραπεζικός, και ελπίζω το απόφθεγμα να το λέει μόνο ο λόγος, και τι να πω κι εγώ εν προκειμένω. Όσο για φράσεις του τύπου είναι "ο καιρός είναι μουντός lately", κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει γιατί το αγγλικό επίρρημα δίνει περισσότερο κύρος σε μια τόσο απλή φράση. Πάντως today έριξε καρεκλοπόδαρα.
Τα περί ευγένειας δικής μου τα έχω γράψει. Στο Ισραήλ μέχρι που και αλλάζαμε ρούχα για να κάτσουμε στο τραπέζι για να δείξουμε ότι είμασταν Σεφαραδίτης και όχι χωρικοί της Ανατολικής Ευρώπης όμως, μου αρέσει τρελλά και παλαβά, να φέρομαι ως δανδής στα βάθη των Αθηνών. Τρελαίνομαι να βρίσκομαι στο λεωφορείο, να κοιτάζω κάποιο συνεπιβάτη στα μάτια και να τον ρωτω σοβαρά " Με συγχωρείτε αλλά θα σας ενοχλούσε αν άνοιγα το παράθυρο;" Παθαίνουν το απόλυτο σοκ και τσακίζονται να το ανοίξουν. Το ίδιο συμβαίνει παντού.
Η ευγένεια του δανδή ή της γαλαζοαίματης που τσακίζει και τον πιο σκληρό νεο-ελληνικό τσαμπουκά.
Αναμένομεν το νέο μπλογκ.
Ερχομουν να πω "καλώς ορισατε" και σας βρισκω να εχετε ξαναμαζεψει βαλιτσες και να τρεχετε για το αεροδρομιο! :Ρ
Εχει σημασια τι ειδους ειναι η μουσικη που ακουγεται στη διαπασων; Ας ακουν ο,τι θελουν, αρκει να κανουν ακρη για τα πυροσβεστικα, τα περιπολικα και τα ασθενοφορα.
Η γραμματικη επαψε να με απασχολει απ' όταν επιχειρησα να διορθωσω μια επιστολη ανωτερου μου ("ο ταδε ειναι φιλομαθές", "...χρηζει παραπανω εκτιμηση", "ορθοπαιδικο" κλπ και δεν μου το επετρεψαν.
Ομολογω (ψιθυριστα και δεν θα το παραδεχτω δημοσιως!)πως χρησιμοποιω ξενες λεξεις οταν μιλαω. Ποτέ στη δουλεια, βεβαια και ποτέ σε ανθρωπο που δεν καταλαβαινει τι λεω.
Το θεμα δεν ειναι εννοιολογικο αλλα συνειρμικο, believe me. ;)
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
αυτός ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε βαρετούς ή τέλος πάντων σε επιθυμητή παρέα ή όχι ανάλογα με το τι δουλειά κάνουν (όσο πιο γνωστοί δήθεν/trendy/κουλτουριάρηδες/όλα μαζί και τίποτα ηθοποιοί κλπ τόσο καλύτερα όμως ε;)μου μυρίζει σαφέστατα Μανίνα. Η Μανίνα θα μπορούσε να γίνει η θηλυκή εκδοχή του Κωστόπουλου αν συμβιβαζόταν με το γεγονός πως τα χρόνια περνάνε και δεν μπορείς να γράφεις για πάντα σαν περπατημένη και διαμαρτυρόμενη 25άρα...Και το βασικότερο που δε ρώτησε όμως κανείς ακόμα: βιντεοκλίπ; Ποιός και τι; Και τι σπίτι έχεις, Rayuela, που το ζητάνε για τέτοιες δουλειές; Μήπως να ανησυχήσεις;
Εχεις απόλυτο δίκιο,η ηχορρύπανση είναι αφόρητη.Εγώ βάζω μέσα σ'αυτό το πλαίσιο και τις καμπάνες των εκκλησιών που χτυπάνε συνέχεια τα τελευταία χρόνια,βάσει κάποιας περίεργης νεοταλιμπανικής οδηγίας.Τι να πεις και γιά τα μηχανάκια ή τις οικοδομές που όλο και κάποια χτίζεται και που ξεφυτρώνουν παντού.Πολιτιστικό σοκ παθαίνουμε ακόμα κι'όταν λείπουμε μιά εβδομάδα.Άντε με το καλό το καινούριο βλογκ.
Εσύ τουλάχιστον έφυγες για λίγο...
Εμείς τι να κάνουμε που τα τρώμε στη μάπα όλα αυτά...;
Αναμένουμε τη νέα διεύθυνση.
Επειδή περνάω μια φάση δύσκολης προσαρμογής δεν έχω απαντήσει μέχρι τώρα τα παραπάνω σχόλια. Και τώρα θα το κάνω αρκετά συνοπτικά. Πράγματι, maroulita, ο εν λόγω διαχωρισμός των ανθρώπων δεν βρωμάει μόνο αλλά είναι και Μανίνα, και συμφωνώ και προσαυξάνω όσον αφορά το σχόλιό σας περί του συγκεκριμένου προσώπου. Cp, για τη χρήση αγγλικών λέξεων, θεωρώ πως άλλο πώς μιλάμε και άλλο πώς γράφουμε αφενός, αλλά και πάλι ελπίζω να μη λέτε πράγματα του τύπου "είναι τα ωραιότερα παπούτσια I've ever seen"! Αγαπητέ librofilo, πρέπει να ομολογήσω ότι την ηχορρύπανση των εκκλησιών την έχω συνηθίσει, μένω απέναντι σε εκκλησία, αλλά έχετε δίκιο, το παρακάνουν τελευταίως οι διαφημιστές του Θεού! Αγαπημένε μου σεφ, κι εγώ χαίρομαι το παιχνίδι της ευγένειας. Και τις τελευταίες μέρες εκτός από έκπληξη, προκαλεί και κάποια εγκαρδιότητα και ευγένεια... Jason, το θέμα είναι πως όταν γυρίζεις τραβάς ένα ζόρι μέχρι να ξαναπροσαρμοστείς.
Σωστή η παλιννοστήσασα..
Αυτό το in between είναι ένα θέμα.
Στα διάκενα του λόγου-στα περιθώρια αυτού που μας εκκόλαψε και εκείνου που επιλέγουμε..
Καλή διαμονή.
Αναμένουμε το νέο βλογ..
;)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home