el arte de la fuga
4.9.06
Παιδικές φωτογραφίες στο Hotel Memory
Πάλι στην παιδική φωτογραφία
Στην τελευταία μετακόμιση χάθηκαν όλες οι φωτογραφίες της. Δεν έμεινε καμιά, ίσως μόνο αυτές που κάποτε περάσανε σε χέρια άλλων. Κανένα ενθύμιο λοιπόν. Τα ενθύμια, όπως και η νοσταλγία, σκέφτηκε ή ίσως και να το θυμήθηκε, ίσως το ’χει διαβάσει κάπου, δεν δείχνουνε το παρελθόν, αλλά το μέλλον. Αυτό που κάποτε υπήρξε, ως ενδεχόμενο, ως προσδοκία, ως σκοπός. Τώρα είναι καθισμένη σε μια πολυθρόνα και κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο. Κοιτάζει, αλλά βλέπει προς τα μέσα, αναζητάει μια φωτογραφία που να συνδέει μια μακρινή πια παιδική ηλικία με τη σημερινή φωτογραφία της, όπως τη βλέπει τώρα στον καθρέφτη. Και βρίσκει. Είναι οκτώ χρονών, πριν από λίγο έπαιζε στα χώματα, και τώρα, έχει κάνει μια στάση, έχει βγει απ’ τον κόσμο και έχει βυθιστεί σε κάποια ξένη ιστορία. Έχει ξεχάσει τους φίλους της, τους γονείς της, τα σχολικά μαθήματα, τις προσδοκίες των άλλων, τις δικές της προσδοκίες. Όλο το μέλλον βρίσκεται μέσα σ’ εκείνο το βιβλίο, είναι το μέλλον του Τομ Σώγερ, της Πολυάννας, του Φιλέα Φογκ, του Δον Κιχώτη, της Πάπισσας Ιωάννας, του Κουασιμόδου, της Αλίκης, που κάποτε ήταν ένα κορίτσι που το έβγαζαν φωτογραφίες κι έπειτα πέρασε μέσα από τον καθρέφτη κι έζησε τη δική του ιστορία. Κάθεται σε μια πολυθρόνα και κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο. Στα πόδια της είναι ακουμπισμένο το βιβλίο. Κάθε φορά που ανοίγει το βιβλίο μπαίνει πάλι ολόκληρη στην παλιά παιδική φωτογραφία.
Πάλι στην παιδική φωτογραφία
Στην τελευταία μετακόμιση χάθηκαν όλες οι φωτογραφίες της. Δεν έμεινε καμιά, ίσως μόνο αυτές που κάποτε περάσανε σε χέρια άλλων. Κανένα ενθύμιο λοιπόν. Τα ενθύμια, όπως και η νοσταλγία, σκέφτηκε ή ίσως και να το θυμήθηκε, ίσως το ’χει διαβάσει κάπου, δεν δείχνουνε το παρελθόν, αλλά το μέλλον. Αυτό που κάποτε υπήρξε, ως ενδεχόμενο, ως προσδοκία, ως σκοπός. Τώρα είναι καθισμένη σε μια πολυθρόνα και κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο. Κοιτάζει, αλλά βλέπει προς τα μέσα, αναζητάει μια φωτογραφία που να συνδέει μια μακρινή πια παιδική ηλικία με τη σημερινή φωτογραφία της, όπως τη βλέπει τώρα στον καθρέφτη. Και βρίσκει. Είναι οκτώ χρονών, πριν από λίγο έπαιζε στα χώματα, και τώρα, έχει κάνει μια στάση, έχει βγει απ’ τον κόσμο και έχει βυθιστεί σε κάποια ξένη ιστορία. Έχει ξεχάσει τους φίλους της, τους γονείς της, τα σχολικά μαθήματα, τις προσδοκίες των άλλων, τις δικές της προσδοκίες. Όλο το μέλλον βρίσκεται μέσα σ’ εκείνο το βιβλίο, είναι το μέλλον του Τομ Σώγερ, της Πολυάννας, του Φιλέα Φογκ, του Δον Κιχώτη, της Πάπισσας Ιωάννας, του Κουασιμόδου, της Αλίκης, που κάποτε ήταν ένα κορίτσι που το έβγαζαν φωτογραφίες κι έπειτα πέρασε μέσα από τον καθρέφτη κι έζησε τη δική του ιστορία. Κάθεται σε μια πολυθρόνα και κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο. Στα πόδια της είναι ακουμπισμένο το βιβλίο. Κάθε φορά που ανοίγει το βιβλίο μπαίνει πάλι ολόκληρη στην παλιά παιδική φωτογραφία.
posted by Rayuela at 1:28 π.μ.
5 Comments:
Ναι, τα πράγματα που μας άγγιξαν τότε έγιναν μέρος μας -- και μέσα τους ο χρόνος καταργείται...
Tο ποστ με έκανε να θέλω να βάλω ένα ποίημα αντί σχολίου, αλλά δεν κατάφερα να ανασύρω κάποιο που πραγματικά να ταιριάζει (για ένα που σκέφτηκα, η σύζευξη είναι παρακινδυνευμένη και δεν θα την τολμήσω).
Cyrus, καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως ως παιδί έζησα πιο πολύ στα βιβλία παρά στην πραγματικότητα... Και μπορεί να είναι καλό αυτό; Χαμένα τα 'χω.
Π., δεν ξέρω τι να σας απαντήσω... Με τρομάζουν λίγο τα ποιήματα, και πρέπει να μεταφράσω τώρα κάμποσα... Εσείς οι δύο για πότε τη βλέπετε την επόμενη μεταφραστική ιστοσυνάντηση; Τέλος πάντων, π., με κομπλάρατε...
Μάλλον τέλη Νοέμβρη -- θα δούμε...
Γιατί καλή μου σε κομπλάραμε; (φαντάσου να έβαζα και το ποίημα που σκέφτηκα....) Aυτονόητο, βέβαια, ότι δεν είχαμε τέτοια πρόθεση.
Kαι, δε μου λέτε, ο πληθυντικός είναι υποχρεωτικό ένδυμα εδώ μέσα;
Kαι να πείτε του cyrusgeo να αφήσει τα «μάλλον»!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home