el arte de la fuga
11.9.06
Έλληνες στην Αργεντινή
Περνάνε οι μέρες και πλησιάζει πια η ημερομηνία της αναχώρησής μου. Σε δυο βδομάδες περίπου από σήμερα θα επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο της επιστροφής. Αρχίζω τις προετοιμασίες. Το πώς θα στείλω τα βιβλία φαίνεται να είναι το σημαντικότερο ζήτημα που πρέπει να επιλύσω, σήμερα μου προέκυψε δεύτερο πρόβλημα με την εταιρεία που μου παρέχει τη σύνδεση στο Ίντερνετ. Αντιμέτωπη με την πιο απίστευτη γραφειοκρατική βλακεία (μου ζητάνε να πάει να διακόψει τη σύνδεση ο προπροηγούμενος ενοικιαστής του διαμερίσματος, που ένας θεός ξέρει πού μπορεί να βρίσκεται σήμερα), έχω την αίσθηση πως επιστρέφω ήδη στην Ελλάδα. Τέλος πάντων όμως, κάπως θα πρέπει να το λύσω κι αυτό.
Δεν ξέρω τι να γράψω πια στο μπλογκ. Ξεκινάω να γράφω και μου έρχονται διάφορες ιστορίες, ιστορίες με ταξιτζήδες, ιστορίες από τις εφημερίδες ή από την τηλεόραση. Κι ωστόσο ξαφνικά αναρωτιέμαι ποιον μπορεί να ενδιαφέρουν όλα αυτά. Σήμερα λοιπόν, με την αίσθηση πως όπου να ’ναι επιστρέφω, λέω να γράψω ιστορίες που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνδέονται με την Ελλάδα.
Χτες διάβασα στην εφημερίδα για ένα ιστορικό βιβλιοπωλείο στο Τουκουμάν, που το έχει ένας Έλληνας, ο Μιγέλ Φραγκούλης. Αφού αρνήθηκε να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση και να γίνει καπνοπώλης ή να πουλάει σοκολάτες (χάνοντας την ευκαιρία να καταλήξει κάποτε δεύτερος Ωνάσης ή έστω Γεωργάλος), άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας το βιβλιοπωλείο El griego. Στη διάρκεια της δικτατορίας έκλεισαν το βιβλιοπωλείο και έκλεισαν και τον ίδιο στη φυλακή για κάποιους μήνες. Δεν έπαψε όμως να πουλάει απαγορευμένα βιβλία. Στο βιβλιοπωλείο του γίνονται συναυλίες, κινηματογραφικές προβολές, ομιλίες συγγραφέων, εκθέσεις τέχνης. Υπάρχει μπαρ γιατί ο ίδιος λέει ότι φαντάζεται πάντα μαζί τα βιβλία, τον καφέ, το αλκοόλ και τον καπνό.
Δεύτερη ελληνική αναφορά χτες, στο πολιτιστικό κανάλι [á], σε μια εκπομπή για τον Εδουάρδο Καρρέρα ακούγονται ξαφνικά «Τα παιδιά του Πειραιά» σε μια πολύ ωραία εκτέλεση ενώ δείχνουν φωτογραφίες από το βιβλίο του με τον τίτλο Salud (Υγεία) όπου προσπαθεί να φτιάξει μια βιογραφία του θείου του, γνωστού με το προσωνύμιο ο Κόμης, αλκοολικού και μαύρου πρόβατου της οικογένειας. Κάποια στιγμή ο Εδουάρδο περιγράφει μια πολύ ωραία εικόνα από μια παλιά φωτογραφία. Τον θείο του λέει τον έπαιρναν μαζί τους στις γιορτές με τον αυστηρό όρο να μην αγγίξει αλκοόλ. Στη φωτογραφία λοιπόν, τραβηγμένη κάποια παραμονή πρωτοχρονιάς, όλοι οι συνδαιτυμόνες εμφανίζονται σε κατάσταση ευθυμίας, με ποτήρια σαμπάνιας στο χέρι, ενώ σε μια γωνία ο θείος κρατά σφιχτά, πολύ σφιχτά, σαν να αρπάζεται από αυτό, ένα μπουκάλι κόκα-κόλα. Ακούω τα «Παιδιά του Πειραιά» βλέποντας τις φωτογραφίες και παραδόξως συγκινούμαι.
Τις τελευταίες μέρες μαζί με κάποιους φίλους Έλληνες που βρίσκονται εδώ, έχω επισκεφθεί κάποιες μιλόνγκες. Για όποιον δεν τον ξέρει, μιλόνγκα είναι το μέρος όπου χορεύεται τάνγκο. Δεν έχω πάει σε τουριστικές μιλόνγκες, αυτές που προσφέρουν σόου και φαγητό για τους τουρίστες, δεν ξέρω πώς είναι. Αυτές που εγώ έχω επισκεφθεί, η La Viruta, το Salon Canning και το El Beso, είναι μιλόνγκες όπου πηγαίνουν οι Αργεντίνοι για να χορέψουν. Είναι κάτι μεταξύ παλιάς ντισκοτέκ και κέντρων που παραχωρούνταν για χορούς και συνεστιάσεις, πάλι όμως μιλώντας για πριν από μερικές δεκαετίες. Πρόχειρη επίπλωση, ελάχιστη ή καθόλου διακόσμηση, σχετικό σκοτάδι, φτηνές τιμές, και χορός. Κόσμος κάθε ηλικίας, από γέρους μέχρι πιτσιρίκια, αν και αλλού υπερισχύουν οι μεν και αλλού οι δε. Χτες που είχα πάει με τα κορίτσια στο El Beso, όλο το παιχνίδι γινόταν με τα μάτια από απόσταση. Οι άνδρες και οι γυναίκες κάθονταν χωριστά και ξαφνικά κάποιος σου έκανε ένα νόημα από απόσταση αν θέλεις να χορέψεις μαζί του. Βασάνισα τρεις καβαλιέρους, έναν μάλιστα και διάσημο, παλιό δάσκαλο και σπουδαίο χορευτή, ονόματι Τετέ, η διαφορά ήταν εμφανής, διότι τον βασάνισα λιγότερο από τους άλλους, με οδηγούσε πιο αυστηρά, αν και προφανώς δεν χάρηκε ο άμοιρος καθόλου το χορό. Οι φίλοι μου πηγαίνουν κάθε βράδυ σε μιλόνγκα και συνήθως την κλείνουν, πράγμα που σημαίνει ότι φεύγουν πάντα τα ξημερώματα και πηγαίνουν για πρωινό. Σκέφτομαι πως έχουμε δει δύο τελείως διαφορετικές πλευρές της πόλης, πως είναι σαν να έχουμε επισκεφθεί άλλη πόλη.
Καμιά φορά επισκέπτομαι την κάβα που βρίσκεται πολύ κοντά στο σπίτι μου, ένα τετράγωνο απόσταση, για να αγοράσω κρασιά. Ο ιδιοκτήτης της είναι Έλληνας, ο κύριος Λεωνίδας Σαρφάτης. Είναι εδώ πενήντα χρόνια περίπου, ήρθε τελευταίος από την οικογένειά του. Μιλάμε στα ελληνικά, εκείνος τα μιλάει τραγουδιστά με τη μουσική και των επιτονισμό των αργεντίνικων. Μου λέει πως έρχεται κάθε χρόνο στην Ελλάδα, αλλά τώρα πια δεν έχει κανέναν γνωστό εκεί. Η οικογένειά του όλη βρίσκεται εδώ κι όσους φίλους είχε από την εποχή που ζούσε ακόμη στην Αθήνα, έχουνε πια πεθάνει.
Στο σπίτι του φίλου μου του Αρτούρο, όπου έφαγα την προηγούμενη εβδομάδα, σε ένα δείπνο με αργεντίνους της διασποράς, μια γαλλίδα εξ αγχιστείας και μια ελληνίδα απλώς σκόρπια, γνώρισα τον Αρνάλντο Καλβέιρα, αργεντίνο ποιητή που ζει χρόνια στη Γαλλία. Ήταν φίλος του Τσαρούχη και πολλών άλλων Ελλήνων που βρέθηκαν στο Παρίσι την εποχή της δικτατορίας, με τη γαλλίδα γυναίκα του έρχονται συχνά στην Ελλάδα για διακοπές, στην Κρήτη ή στη Σκύρο, όπου έχουν φίλους. Μας έλεγε πως ο Τσαρούχης του είχε χαρίσει έναν πίνακα που κάποια στιγμή εξαφανίστηκε από το σπίτι του. Υποψιάζονται ότι τον πήρε η μπέιμπι σίττερ. Αντίθετα, τον πίνακα που τους είχε χαρίσει ο Κούνδουρος, τον πήρε ό ίδιος πίσω, όταν αντελήφθη ότι δεν τον είχαν κρεμάσει στο σαλόνι τους.
Ιστορίες με Έλληνες, ιστορίες που κάποια σχέση έχουν με την Ελλάδα, ίσως γιατί ετοιμάζομαι πια να γυρίσω πίσω. Ξέρω κι εγώ. Ίσως την επόμενη φορά επιστρέψω στα αργεντίνικα. Η ζωή μου εδώ έχει ακόμη περίπου δυο βδομάδες μέχρι την ολοκλήρωσή της. Και φυσικά δεν έχουν σταματήσει ακόμη να συμβαίνουν διάφορα.
Update: Με αφορμή ένα σχόλιο του Δημήτρη Μπενόπουλου σε παλιά εντράδα και μια συζήτηση με φίλο από την Ελλάδα στο τηλέφωνο, ανακάλυψα πρώτον έναν Έλληνα αγωνιστή στον αγώνα της Ανεξαρτησίας της Αργεντινής, τον Νικολάς Χόρχε (ή Νικόλαο Γεώργιο ή Γεωργίου) Κολμανιάτη (Υδραίο τη καταγωγή, η κυβέρνηση της Αργεντινής έχει στήσει και το άγαλμά του στην Ύδρα) και μια σελίδα στην οποία σας παραπέμπω για τους Έλληνες στην Αργεντινή και τη Λατινική Αμερική και για τον Νόστο στον οποίο αναφερόταν ο κ. Μπενόπουλος στο σχόλιό του (ελπίζω να το δει αυτό εδώ). Κάτι συμπτώσεις που συμβαίνουν τελικά, έμαθα πρόσφατα πως στο Μιλάνο υπάρχει οδός Μπουένος Άιρες και εκεί βρίσκεται τώρα αγαπημένος αναγνώστης του μπλογκ.
Περνάνε οι μέρες και πλησιάζει πια η ημερομηνία της αναχώρησής μου. Σε δυο βδομάδες περίπου από σήμερα θα επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο της επιστροφής. Αρχίζω τις προετοιμασίες. Το πώς θα στείλω τα βιβλία φαίνεται να είναι το σημαντικότερο ζήτημα που πρέπει να επιλύσω, σήμερα μου προέκυψε δεύτερο πρόβλημα με την εταιρεία που μου παρέχει τη σύνδεση στο Ίντερνετ. Αντιμέτωπη με την πιο απίστευτη γραφειοκρατική βλακεία (μου ζητάνε να πάει να διακόψει τη σύνδεση ο προπροηγούμενος ενοικιαστής του διαμερίσματος, που ένας θεός ξέρει πού μπορεί να βρίσκεται σήμερα), έχω την αίσθηση πως επιστρέφω ήδη στην Ελλάδα. Τέλος πάντων όμως, κάπως θα πρέπει να το λύσω κι αυτό.
Δεν ξέρω τι να γράψω πια στο μπλογκ. Ξεκινάω να γράφω και μου έρχονται διάφορες ιστορίες, ιστορίες με ταξιτζήδες, ιστορίες από τις εφημερίδες ή από την τηλεόραση. Κι ωστόσο ξαφνικά αναρωτιέμαι ποιον μπορεί να ενδιαφέρουν όλα αυτά. Σήμερα λοιπόν, με την αίσθηση πως όπου να ’ναι επιστρέφω, λέω να γράψω ιστορίες που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνδέονται με την Ελλάδα.
Χτες διάβασα στην εφημερίδα για ένα ιστορικό βιβλιοπωλείο στο Τουκουμάν, που το έχει ένας Έλληνας, ο Μιγέλ Φραγκούλης. Αφού αρνήθηκε να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση και να γίνει καπνοπώλης ή να πουλάει σοκολάτες (χάνοντας την ευκαιρία να καταλήξει κάποτε δεύτερος Ωνάσης ή έστω Γεωργάλος), άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας το βιβλιοπωλείο El griego. Στη διάρκεια της δικτατορίας έκλεισαν το βιβλιοπωλείο και έκλεισαν και τον ίδιο στη φυλακή για κάποιους μήνες. Δεν έπαψε όμως να πουλάει απαγορευμένα βιβλία. Στο βιβλιοπωλείο του γίνονται συναυλίες, κινηματογραφικές προβολές, ομιλίες συγγραφέων, εκθέσεις τέχνης. Υπάρχει μπαρ γιατί ο ίδιος λέει ότι φαντάζεται πάντα μαζί τα βιβλία, τον καφέ, το αλκοόλ και τον καπνό.
Δεύτερη ελληνική αναφορά χτες, στο πολιτιστικό κανάλι [á], σε μια εκπομπή για τον Εδουάρδο Καρρέρα ακούγονται ξαφνικά «Τα παιδιά του Πειραιά» σε μια πολύ ωραία εκτέλεση ενώ δείχνουν φωτογραφίες από το βιβλίο του με τον τίτλο Salud (Υγεία) όπου προσπαθεί να φτιάξει μια βιογραφία του θείου του, γνωστού με το προσωνύμιο ο Κόμης, αλκοολικού και μαύρου πρόβατου της οικογένειας. Κάποια στιγμή ο Εδουάρδο περιγράφει μια πολύ ωραία εικόνα από μια παλιά φωτογραφία. Τον θείο του λέει τον έπαιρναν μαζί τους στις γιορτές με τον αυστηρό όρο να μην αγγίξει αλκοόλ. Στη φωτογραφία λοιπόν, τραβηγμένη κάποια παραμονή πρωτοχρονιάς, όλοι οι συνδαιτυμόνες εμφανίζονται σε κατάσταση ευθυμίας, με ποτήρια σαμπάνιας στο χέρι, ενώ σε μια γωνία ο θείος κρατά σφιχτά, πολύ σφιχτά, σαν να αρπάζεται από αυτό, ένα μπουκάλι κόκα-κόλα. Ακούω τα «Παιδιά του Πειραιά» βλέποντας τις φωτογραφίες και παραδόξως συγκινούμαι.
Τις τελευταίες μέρες μαζί με κάποιους φίλους Έλληνες που βρίσκονται εδώ, έχω επισκεφθεί κάποιες μιλόνγκες. Για όποιον δεν τον ξέρει, μιλόνγκα είναι το μέρος όπου χορεύεται τάνγκο. Δεν έχω πάει σε τουριστικές μιλόνγκες, αυτές που προσφέρουν σόου και φαγητό για τους τουρίστες, δεν ξέρω πώς είναι. Αυτές που εγώ έχω επισκεφθεί, η La Viruta, το Salon Canning και το El Beso, είναι μιλόνγκες όπου πηγαίνουν οι Αργεντίνοι για να χορέψουν. Είναι κάτι μεταξύ παλιάς ντισκοτέκ και κέντρων που παραχωρούνταν για χορούς και συνεστιάσεις, πάλι όμως μιλώντας για πριν από μερικές δεκαετίες. Πρόχειρη επίπλωση, ελάχιστη ή καθόλου διακόσμηση, σχετικό σκοτάδι, φτηνές τιμές, και χορός. Κόσμος κάθε ηλικίας, από γέρους μέχρι πιτσιρίκια, αν και αλλού υπερισχύουν οι μεν και αλλού οι δε. Χτες που είχα πάει με τα κορίτσια στο El Beso, όλο το παιχνίδι γινόταν με τα μάτια από απόσταση. Οι άνδρες και οι γυναίκες κάθονταν χωριστά και ξαφνικά κάποιος σου έκανε ένα νόημα από απόσταση αν θέλεις να χορέψεις μαζί του. Βασάνισα τρεις καβαλιέρους, έναν μάλιστα και διάσημο, παλιό δάσκαλο και σπουδαίο χορευτή, ονόματι Τετέ, η διαφορά ήταν εμφανής, διότι τον βασάνισα λιγότερο από τους άλλους, με οδηγούσε πιο αυστηρά, αν και προφανώς δεν χάρηκε ο άμοιρος καθόλου το χορό. Οι φίλοι μου πηγαίνουν κάθε βράδυ σε μιλόνγκα και συνήθως την κλείνουν, πράγμα που σημαίνει ότι φεύγουν πάντα τα ξημερώματα και πηγαίνουν για πρωινό. Σκέφτομαι πως έχουμε δει δύο τελείως διαφορετικές πλευρές της πόλης, πως είναι σαν να έχουμε επισκεφθεί άλλη πόλη.
Καμιά φορά επισκέπτομαι την κάβα που βρίσκεται πολύ κοντά στο σπίτι μου, ένα τετράγωνο απόσταση, για να αγοράσω κρασιά. Ο ιδιοκτήτης της είναι Έλληνας, ο κύριος Λεωνίδας Σαρφάτης. Είναι εδώ πενήντα χρόνια περίπου, ήρθε τελευταίος από την οικογένειά του. Μιλάμε στα ελληνικά, εκείνος τα μιλάει τραγουδιστά με τη μουσική και των επιτονισμό των αργεντίνικων. Μου λέει πως έρχεται κάθε χρόνο στην Ελλάδα, αλλά τώρα πια δεν έχει κανέναν γνωστό εκεί. Η οικογένειά του όλη βρίσκεται εδώ κι όσους φίλους είχε από την εποχή που ζούσε ακόμη στην Αθήνα, έχουνε πια πεθάνει.
Στο σπίτι του φίλου μου του Αρτούρο, όπου έφαγα την προηγούμενη εβδομάδα, σε ένα δείπνο με αργεντίνους της διασποράς, μια γαλλίδα εξ αγχιστείας και μια ελληνίδα απλώς σκόρπια, γνώρισα τον Αρνάλντο Καλβέιρα, αργεντίνο ποιητή που ζει χρόνια στη Γαλλία. Ήταν φίλος του Τσαρούχη και πολλών άλλων Ελλήνων που βρέθηκαν στο Παρίσι την εποχή της δικτατορίας, με τη γαλλίδα γυναίκα του έρχονται συχνά στην Ελλάδα για διακοπές, στην Κρήτη ή στη Σκύρο, όπου έχουν φίλους. Μας έλεγε πως ο Τσαρούχης του είχε χαρίσει έναν πίνακα που κάποια στιγμή εξαφανίστηκε από το σπίτι του. Υποψιάζονται ότι τον πήρε η μπέιμπι σίττερ. Αντίθετα, τον πίνακα που τους είχε χαρίσει ο Κούνδουρος, τον πήρε ό ίδιος πίσω, όταν αντελήφθη ότι δεν τον είχαν κρεμάσει στο σαλόνι τους.
Ιστορίες με Έλληνες, ιστορίες που κάποια σχέση έχουν με την Ελλάδα, ίσως γιατί ετοιμάζομαι πια να γυρίσω πίσω. Ξέρω κι εγώ. Ίσως την επόμενη φορά επιστρέψω στα αργεντίνικα. Η ζωή μου εδώ έχει ακόμη περίπου δυο βδομάδες μέχρι την ολοκλήρωσή της. Και φυσικά δεν έχουν σταματήσει ακόμη να συμβαίνουν διάφορα.
Update: Με αφορμή ένα σχόλιο του Δημήτρη Μπενόπουλου σε παλιά εντράδα και μια συζήτηση με φίλο από την Ελλάδα στο τηλέφωνο, ανακάλυψα πρώτον έναν Έλληνα αγωνιστή στον αγώνα της Ανεξαρτησίας της Αργεντινής, τον Νικολάς Χόρχε (ή Νικόλαο Γεώργιο ή Γεωργίου) Κολμανιάτη (Υδραίο τη καταγωγή, η κυβέρνηση της Αργεντινής έχει στήσει και το άγαλμά του στην Ύδρα) και μια σελίδα στην οποία σας παραπέμπω για τους Έλληνες στην Αργεντινή και τη Λατινική Αμερική και για τον Νόστο στον οποίο αναφερόταν ο κ. Μπενόπουλος στο σχόλιό του (ελπίζω να το δει αυτό εδώ). Κάτι συμπτώσεις που συμβαίνουν τελικά, έμαθα πρόσφατα πως στο Μιλάνο υπάρχει οδός Μπουένος Άιρες και εκεί βρίσκεται τώρα αγαπημένος αναγνώστης του μπλογκ.
posted by Rayuela at 3:05 μ.μ.
17 Comments:
ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙΣ.....
Με το καλό Rayuela η επιστροφή, και πολλά πολλά εξίσου ζουμερά επεισόδια στο μπλογκ σου (που μου έλειψε στις διακοπές, και δεν υπερβάλλω...)
Βάζω στοίχημα πως θα σου λείψει η Αργεντινή όσο κανένας άλλος τόπος που έχεις επισκεφθεί ;)
Καλησπέρα
απίστευτο
σας έγραφα στο μπλογκ του Λιμπρόφιλο ότι γνωρίζω μια Ελληνίδα μεταφράστρια στο Μπουένος Άιρες κι εσέις είχατε ανεβάσει ποστ για τους Έλληνες εκεί!
Καλή επιστροφή απ' ό,τι διάβασα.
Σας ζηλέυω για την πόλη που ζήσατε.
Υπάρχει κι ένας στίχος του Πάολο Κόντε
Alle prese di una verde milonga...
Να που έμαθα τι είναι και η Μιλόνγκα
Χαιρετισμούς
O Anonymous του πρώτου σχολίου είναι άραγε ο γνωστός αντίζηλος ή άλλος; (Προσυπογράφω την ευχή, αλλά θα τον σφάξω που με πρόλαβε!)
«Δεν ξέρω τι να γράψω πια στο μπλογκ.» Aυτό κυρία μου είναι πρόκληση για φιλοφρόνηση: ό,τι και να γράψεις, νόστιμα γραμμένο θα είναι.
Για το προετοιμάζειν την επιστροφή με αναφορές σε Έλληνες: στη γλώσσα της δικής μου δουλειάς αυτό που έκανες λέγεται μετατροπία.
O θείος με το αλκοόλ μου θύμισε μιά σκηνή από το Γάτο-Γάτα του Kουστουρίτσα, όπου ο παππούς, τελειώνοντας τη νοσηλεία για κίρρωση του ήπατος, λέει «να πιούμε να το γιορτάσουμε!» (Kαι φτάνοντας στο χωριό του λέει μιά αγαπημένη μου ατάκα: «Mουσικοί, επιτεθείτε!»)
@ Ανώνυμο: ευχαριστώ για τις ευχές...
@ Id: κι εμένα μου λείψατε, πώς περάσατε στις διακοπές σας; Σας χρωστάω και κάτι, θα σας το στείλω συντόμως με μέιλ. Εσείς το βάζετε το στοίχημα, αλλά ποιος θα το δεχτεί είναι το ζήτημα. Εγώ πάντως όχι...
@ mamaloukas: Σε εσάς απάντησα στο σπίτι του librofilo... Μια και ήρθατε όμως εδώ, να μας ξανάρθετε... Νομίζω ότι συντόμως θα κάνω μια σύντομη παρουσίαση της σύγχρονης αργεντίνικης λογοτεχνίας που μπορεί να σας ενδιαφέρει.
Π., οι ανώνυμοι δυστυχώς είναι πολλοί και τους μπερδεύουμε... ούτε κι εγώ ξέρω... Κι εμένα σαν μετατροπία μού φάνηκε αυτό που έκανα, πάντως με έβγαλε από μια αμηχανία ημερών σχετικά με το τι να γράψω. Τώρα ξεκόλλησα, μου ήρθαν κι άλλα. Τώρα τη λέξη, για να την ξέρω, μάλλον την έχω πετύχει σε καμιά μετάφραση, γιατί από μουσική ορολογία τα βασικά μονάχα. Η ιστορία του θείου ήταν σπαρακτική, και οι φωτογραφίες. Και είχε κάτι το βαλκανικό η φάτσα του, παραδόξως, ψηλός, οστεώδης, με μεγάλη μύτη, θα μπορούσε να είναι ήρωας του Κουστουρίτσα...
Ωωω, δηλαδή θα πάψουν οι ανταποκρίσεις από το Νότο;
Όχι, π, δεν ήμουν εγώ. Δεν γράφω κεφαλαία, μόνον πεζά. Εξάλλου είμαι και εγώ, έστω και παροδικώς, κάτοικος εξωτερικού. Οπότε δεν μπορώ να ευχηθώ στην Ραγιουέλα καλή επιστροφή. Σημαίνει ότι θα βρεθεί αλλού.
@ cyrusgeo, θα σταματήσουν οι ανταποκρίσεις αλλά θα αρχίσουν τα γαλακτομπούρεκα... αφήστε που μου έχει τάξει και τραπέζι ο γνωστός σεφ, έχω λόγους να γυρίσω...
@ ανώνυμο τον σωστό: κι εγώ το φανταζόμουν πως δεν είστε εσείς, είπαμε άλλωστε το γνωρίζω καλά το ύφος σας. Καλή επιστροφή όμως μπορείτε να μου ευχηθείτε, κι εγώ θα σας ευχηθώ εξάλλου, όπου κι αν επιστρέφει κανείς, οι ευχές είναι πάντα ευχές. Να περνάτε καλά στα εξωτερικά κι εσείς...
Καλή επιστροφή! Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Πρόσεξα ότι στα link έχεις ήδη προσθέσει το blog μου, αλλά από ό,τι φαίνεται έχεις βάλει διπλό // στο τέλος και σε βγάζει στο πουθενά!Από το blog της evee ήρθε η πάσα;(sorry, αλλά ο πληθυντικός ευγενείας δε μου βγαίνει καθόλου στα blogs...)
Σωστές και οι δύο υποθέσεις. Από την evee σε βρήκα και πράγματι το λάθος ήταν περίπου αυτό που υπέθεσες. Διορθώθηκε πια ελπίζω. Σε ευχαριστώ για τις ευχές για την επιστροφή...
Τον πληθυντικό σ' αυτό το μπλογκ τον κόλλησε ο γνωστός δανδής και μέγας σεφ Αθήναιος, αλλά δεν είναι υποχρεωτικός για κανένα, ούτε εγώ μιλάω σε όλο τον κόσμο στον πληθυντικό, άσε που εδώ στην Αργεντινή ο πληθυντικός είναι πολύ σπάνιος στις συναναστροφές κι έχω συνηθίσει το τελευταίο τετράμηνο να μιλάω στον ενικό στους πάντες.
Θεέ μου, θα γυρίσω στην Αθήνα, θα μιλάω σε όλους στον ενικό και με το μικρό τους όνομα και θα τους φιλάω μόλις μου τους συστήνουν... Τι θα απογίνω με τέτοιες άθλιες συνήθειες, ένας Θεός το ξέρει...
"Θεέ μου, θα γυρίσω στην Αθήνα, θα μιλάω σε όλους στον ενικό και με το μικρό τους όνομα και θα τους φιλάω μόλις μου τους συστήνουν..."
Αυτό το γράφετε για μένα βέβαια επειδή έχετε ακούσει πόσο κρύος είμαι σε πρώτη ανάγνωση...και φυσικά έχω διηγηθεί in this very blog τί έχω τραβήξει μόνο και μόνο επειδή είμαι όμορφος και πανύγλυκος.
Χαίρομαι που θα έρθετε βέβαια αλλά οφειλω να ομολογήσω ότι θα μου λείψουν πολύ αυτές οι ιστορίες από το Μπουένος Άιρες. Δεν είχαν ίχνος φολκλόρ ή διδακτισμού, κάνατε focus στους ανθρώπους και οχι στον υλικό πολιτισμό, με συγκινήσατε και μου δώσατε υλικό για συζήτηση στις συναντήσεις με τους φίλους μου: " Διάβασα στο μπλογκ της τύπισσας που γράφει από το ΜΑ..." και τέλος ένιωσα ότι πρέπει να βελτιώσω τα προφορικά λαντινο-ισπανικά μου.
Ευτυχώς η Αθήνα μας έχει ένα πλήθος από ιστορίες που ίσως θελήσετε να τις διηγηθείτε.
Αγαπητή Rayuela. Εχθές, έπειτα από προτροπή του συνδέσμου μας διάβασα απνευστί και μονοκοπανιά όλες τις θαυμαστές σου περιπέτειες στους Καλούς Αγέρηδες. Αποτέλεσμα: Σήμερα σε είδα στον ύπνο μου. Είχες μόλις, λέει,υπογράψει με τον εκδοτικό οίκο "Πατσίφικο", να μεταφράσεις από τα ελληνικά στα ισπανικά, κάποια μεταφρασμένα από τον Κυριακίδη διηγήματα του Μπόρχες. (Δεν είναι πλάκα, αλήθεια το είδα.) Καλώς να μας έρθεις και ελπίζω να πρόκοψες τόσο, εκεί στα ξένα, ώστε να επιστρέψεις με τον τρόπο της εικόνας που σου στέλνω με mail.
@ Αθήναιο: Κρύος; είστε στ' αλήθεια κρύος; Τέλος πάντων, αρκεί που θα μου κάνετε το τραπέζι, κι ελπίζω το παγερό σας ύφος να με εμποδίζει να φιλάω πάραυτα όποιον άνθρωπο συναντώ στο δρόμο μου...
@ άλλον ανώνυμο: Το τι έχω δει εγώ στα όνειρα μου με τις γλώσσες, δεν λέγεται. Μέχρι και γαλλικό όνειρο με ισπανικούς υπότιτλους. Πάντως αυτό που ονειρεύτηκες, το κάνω εν είδει παιγνίου συχνά στα μαθήματά μου. Βάζω τους μαθητές να μεταφράσουν στα ελληνικά κείμενο ελληνικό από τη γαλλική ή την ισπανική μετάφρασή του. Έχει πλάκα και είναι πολύ χρήσιμο. Δεν ξέρω αν θα επιστρέψω με τον τρόπο της εικόνας, αλλά φοβάμαι ότι θα επιστρέψω με τα κιλά της κυρίας στην εικόνα (κλαψ!).
Μη φύγετε στεναχωρημένη και να μην αφησετε πίσω τίποτα που θα σας εκανε να μην ξαναπατε.
Να επιστρέψετε ασφαλής.
Και εγω σου ευχομαι καλη επιστροφη αλλα εγω μετραω τις μερες που θα εισαι παλι κοντα μας.Χαιρομαι που περασες καλα και απ οτι μου εχεις πει ηταν ενα ταξιδι που το ηθελες πολυ και που δεν σε απογοητευσε αλλα αντιθετως ηταν αυτο που ειχες ονειρευτει. Κορουλα μου σου ευχομαι τα ονειρα σου να ειναι η πραγματικοτητα της ζωη σου.
Cp, η ευχή σας καλοδεχούμενη κι η συμβουλή σας ακόμη περισσότερο. Πολύ μου άρεσε αυτό το "μην αφήσετε τίποτα που θα σας έκανε να μην ξαναπάτε". Τέλειο!
Μαμά, δέκα και σήμερα, θα το γράψω και στην επόμενη εντράδα. Φιλιά...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home