el arte de la fuga
17.9.06
Χωρίς τίτλο
Καπνίζω πολύ, πάρα πολύ για τα δικά μου δεδομένα, ξεπερνάω το ενάμισι πακέτο την ημέρα και πιο πολύ μου φαίνεται επειδή η ανάγκη μου για τσιγάρο κάποιες στιγμές γίνεται αφόρητη. Αναρωτιέμαι τι να σημαίνει αυτή η ξαφνική επαναφορά στο στοματικό στάδιο… Μου λείπει άραγε η μαμά μου, ή η μαμά πατρίδα; Παρ’ όλα αυτά λυπάμαι που θα φύγω. Μετράω τις μέρες, δέκα και σήμερα έχουν μείνει, και με πιάνει μελαγχολία… Κοιτάζω τα ονόματα των δρόμων, εκεί που περπατάω τέσσερις μήνες τώρα, και σκέφτομαι ότι σε δέκα μέρες θα έχω επανέλθει στα γνωστά, Χίου, Ψαρρών, Ακαδημίας, Σκουφά, Βαλτετσίου, Μαιζώνος, Βίκτωρος Ουγκό, Ασκληπιού, θα χορεύω πότε πότε τάνγκο, αυτό που δεν χόρεψα σχεδόν καθόλου εδώ, στην οδό Πορίνου και θα με κοροϊδεύουνε οι φίλοι μου που πήγα μόνο σε τρεις μιλόνγκες. Πότε θα ξαναβρεθώ να περιφέρομαι στη Μαρσέλο Τ. δε Αλβεάρ, στην Ταλκαουάνο, στην Παρανά, στη Βιαμόντε, στην Γκορρίτι, στην Ουμπέρτο Πρίμο, στη Νουέβε δε Χούλιο, στην Κόστα Ρίκα και στη Λιμπερτάδ, ουδείς γνωρίζει…
Καπνίζω πολύ, πάρα πολύ για τα δικά μου δεδομένα, ξεπερνάω το ενάμισι πακέτο την ημέρα και πιο πολύ μου φαίνεται επειδή η ανάγκη μου για τσιγάρο κάποιες στιγμές γίνεται αφόρητη. Αναρωτιέμαι τι να σημαίνει αυτή η ξαφνική επαναφορά στο στοματικό στάδιο… Μου λείπει άραγε η μαμά μου, ή η μαμά πατρίδα; Παρ’ όλα αυτά λυπάμαι που θα φύγω. Μετράω τις μέρες, δέκα και σήμερα έχουν μείνει, και με πιάνει μελαγχολία… Κοιτάζω τα ονόματα των δρόμων, εκεί που περπατάω τέσσερις μήνες τώρα, και σκέφτομαι ότι σε δέκα μέρες θα έχω επανέλθει στα γνωστά, Χίου, Ψαρρών, Ακαδημίας, Σκουφά, Βαλτετσίου, Μαιζώνος, Βίκτωρος Ουγκό, Ασκληπιού, θα χορεύω πότε πότε τάνγκο, αυτό που δεν χόρεψα σχεδόν καθόλου εδώ, στην οδό Πορίνου και θα με κοροϊδεύουνε οι φίλοι μου που πήγα μόνο σε τρεις μιλόνγκες. Πότε θα ξαναβρεθώ να περιφέρομαι στη Μαρσέλο Τ. δε Αλβεάρ, στην Ταλκαουάνο, στην Παρανά, στη Βιαμόντε, στην Γκορρίτι, στην Ουμπέρτο Πρίμο, στη Νουέβε δε Χούλιο, στην Κόστα Ρίκα και στη Λιμπερτάδ, ουδείς γνωρίζει…
Στο διαδικτυακό μετεωρολογικό δελτίο Αθήνα και Μπουένος Άιρες έχουν περίπου την ίδια θερμοκρασία, μόνο που εδώ ετοιμάζονται για το καλοκαίρι (η άνοιξη έχει έρθει για τα καλά) και εκεί κάνετε μελαγχολικούς απολογισμούς των καλοκαιρινών διακοπών. Εγώ από χειμώνα σε χειμώνα, με ολίγον από άνοιξη/φθινόπωρο...
Γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους, τις τελευταίες βδομάδες γνώρισα την Τερέσα και τον Μαρτίν, που ανήκουν στην κατηγορία «αυτοί που θα μπορούσαν να γίνουν φίλοι», ποιος ξέρει κιόλας ίσως και κάποτε να γίνουν φίλοι… Η Τερέσα είναι μεταφράστρια και ποιήτρια, στα σαράντα πέντε αλλά δεν της φαίνεται, έχουμε βγει δυο φορές παρέα και η επικοινωνία είναι αυτό που λέμε ρέουσα. Ο Μαρτίν Κόαν είναι στην ηλικία μου, είναι συγγραφέας και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο, εδώ στο Μπουένος Άιρες και στο Τεπλέου στην Παταγονία, επίσης έχουμε βρεθεί δύο φορές και έχουμε περάσει πολύ όμορφα, ίσως επειδή δεν είναι μόνο που συμφωνούμε στα λογοτεχνικά γούστα και απόψεις, αλλά γιατί η κουβέντα μας ανοίχτηκε και σε πιο προσωπικά θέματα, επειδή μοιραστήκαμε κάτι περισσότερο από απόψεις για βιβλία. Ίσως και επειδή όσο περνάει ο καιρός μιλάω όλο και καλύτερα ισπανικά, όλο και πιο άνετα, δεν ξέρω… Νιώθω μια παράξενη απόλαυση μιλώντας αυτή τη γλώσσα. Κάθε φορά που συναντιέμαι με κάποιον, που περνάω λίγη ώρα κουβεντιάζοντας, εντάξει κουβεντιάζοντας ενδιαφέροντα πράγματα, φεύγω με μια αίσθηση απόλαυσης στο στόμα (να το πάλι το στοματικό στάδιο από την ανάποδη, αχ γιατρέ μου, περιμένετέ με, έρχομαι…). Μια φίλη εδώ με ρωτούσε αν έχω κουραστεί που μιλάω τόσο καιρό ισπανικά, της απάντησα πως όχι, το αντίθετο, αισθάνομαι μια απίστευτη ευχαρίστηση. Προχτές έλεγα σε μια φίλη, από την Ελλάδα αυτή, που μιλούσαμε στο τηλέφωνο, πως αν υπάρχουν προηγούμενες ζωές, εγώ σε κάποια από αυτές θα μιλούσα ισπανικά… Μου διηγείται μια ιστορία για μια γνωστή που ασχολείται μ’ αυτά τα γκουρουδίστικα, και που τους βρίσκουν λέει εκεί που πηγαίνει τις προηγούμενες ζωές τους… Η γνωστή λέει ήταν σε μια προηγούμενη ζωή της… βοηθός του… Ιπποκράτη… Γελάμε απίστευτα… Μου λέει, εσύ μπορεί να ήσουνα βοηθός του Θερβάντες, ναι, λέω, αυτός που του ενέπνευσε τον Σάντσο Πάντσα…
Τη βδομάδα που πέρασε γνώρισα άλλους δύο συγγραφείς, τον Σέσαρ Άιρα, μεταφρασμένο ήδη στα ελληνικά, που θεωρείται από κάποιους ο σημαντικότερος ζων συγγραφέας της Αργεντινής. Αυτόν τον τίτλο τον μοιράζονται δυο τρεις εδώ, ο Πίλια, ο Άιρα, ο Μαρσέλο Κόεν είναι κάποιοι για τους οποίους μια μερίδα των κριτικών λέει την ίδια φράση, ο καλύτερος ζων συγγραφέας και τα λοιπά. Ο Σέσαρ είναι παιδικός φίλος του φίλου μου του Αρτούρο, κανονικά θα έπρεπε να έχουμε γνωριστεί νωρίτερα, αλλά είναι και οι δύο μουρλοκομεία και δεν κατάφεραν να κανονίσουν κάτι όλο αυτόν τον καιρό. Και επιπλέον τη συνάντηση αυτή την είχα και παραγγελία από διάφορους στην Ελλάδα… Γράφει πολύ, έχει εκδώσει μέχρι τώρα καμιά 70αριά βιβλία, μικρά μυθιστορήματα ή νουβέλες, σε διάφορους εκδότες… Ο Μαρτίν μου έλεγε πως μπορεί να πάει και στον πιο μικρό εκδότη, σε κάποιον που σχεδόν συνειδητοποιεί ότι είναι εκδότης λόγω αυτής ακριβώς της επίσκεψης, και να του προτείνει ένα βιβλίο του. Λένε επίσης ότι είναι άνισος, ότι δεν διορθώνει αυτά που γράφει, ότι η ποσότητα στρέφεται εναντίον της ποιότητας· ο δικός μου, ο Πίλια, κάνει το αντίθετο, δουλεύει χρόνια ένα βιβλίο, το αφήνει, το ξαναπιάνει, αλλάζει και εμπλουτίζει την πρώτη του εκδοχή… Όμως τα τρία βιβλία του Άιρα που εγώ έχω διαβάσει, με καθοδήγηση είναι αλήθεια, μου άρεσαν πάρα πολύ. Στα ελληνικά έχουν βγει δύο, το Canto Castrato και σε μια έκδοση δύο νουβέλες, το Επεισόδιο από τη ζωή του περιπλανώμενου ζωγράφου και το Βαράμο (για την ακρίβεια, δεν είμαι τόσο σίγουρη για το Επεισόδιο/Βαράμο, γιατί επρόκειτο να κυκλοφορήσουν όταν έφυγα, αλλά δεν έχω μάθει αν αυτό έχει συμβεί ήδη. Το Canto Castrato δεν το έχω διαβάσει, τα άλλα δύο όμως αν έχουν κυκλοφορήσει πια, αξίζουνε τον κόπο και τα συστήνω ανεπιφύλακτα. Ο δεύτερος συγγραφέας που γνώρισα είναι ο Άλαν Πάουλς, διάβασα εδώ ένα βιβλίο του με τον τίτλο Το παρελθόν, που μου άρεσε πολύ και έτσι επικοινώνησα μαζί του. Για τον Πάουλς όμως, τον Μαρτίν Κόαν κι άλλον ένα συγγραφέα που επίσης γνώρισα και διάβασα εδώ, τον Σέρχιο Τσέιφεκ, υπόσχομαι να γράψω σύντομα ολόκληρη εντράδα.
Τις τελευταίες μέρες ζω λίγο σαν porteña, βγαίνω λιγότερο, κυρίως δεν βγαίνω και δεν τρώω μόνη μου παρά πολύ σπάνια, προσπαθώ να δουλεύω λίγο κάθε μέρα, μαγειρεύω, σήμερα θα κάνω το πρώτο μου τραπέζι… Ελληνική κουζίνα… Πρέπει κιόλας να ξαναρχίσω να μαγειρεύω σιγά σιγά γιατί τόσο καιρό από εστιατόριο σε εστιατόριο, φοβόμουν ότι έχω ξεχάσει να φτιάχνω και σαλάτες. Απ’ ό,τι τους βλέπω όμως τους λαχανοντολμάδες μου στην κατσαρόλα, και η μαγειρική είναι μάλλον σαν το ποδήλατο και το σεξ, άμα τη μάθεις δεν την ξεχνάς… Η φίλη μου η Τερέσα προσπαθεί να με πείσει να κάνουμε καμιά βόλτα με ποδήλατα, έχει δύο και πηγαίνει στη Reserva Ecológica κάθε μέρα και κάνει βόλτες. Εγώ φοβάμαι πάντως, γιατί καλά αν δεν σου πετύχουν οι λαχανοντολμάδες, τους πετάς στα σκουπίδια και καλείς τους φίλους σου στο κοντινό εστιατόριο, αν ξεγελαστείς όμως και φας καμιά σούπα με το ποδήλατο… απαπά, στην ηλικία μου τραυματίας εκ ποδηλάτου, ούτε να το σκεφτώ δεν θέλω…
Πάντως χτες που πηγαίναμε στο σινεμά περάσαμε από μια παιδική χαρά και κάναμε κούνια, σαράντα και σαράντα πέντε χρονών γαϊδούρες, αλλά ήταν πολύ δελεαστικές οι κούνιες, και είπα να μη φανώ κι εγώ εντελώς βλαμμένη, οπότε είπα ναι στις κούνιες, για να ισορροπήσω λίγο το όχι στο ποδήλατο… Και διακόψαμε το ζευγαράκι που φιλιόταν περιπαθώς στο παγκάκι δίπλα στις κούνιες και ποιος ξέρει τι κατάρες θα μας ρίξανε μες στα μαύρα μεσάνυχτα… Στο σινεμά είδαμε μια ταινία με τον τίτλο Πορνό, ένας τύπος τραβάει μια πειραματική ταινιούλα κατά τη διάρκεια του γυρίσματος μιας πορνοταινίας σε κάποια παρατημένη βίλα στα περίχωρα του Μπουένος Άιρες. Δράμα μεγάλο, η ταινία δεν ήταν πολύ σπουδαία, είχε μια πλάκα πάντως, και οι σκηνές του γυρίσματος ήταν απίθανες, τόση βαρεμάρα και πλήξη οι καλλιτέχνες, απίστευτο. Ο δε σκηνοθέτης, της πειραματικής ταινίας, ενάλλασσε για κάποιον (σχεδόν) άγνωστο λόγο σκηνές σεξ (για την ακρίβεια απομίμησης σεξ) με σκηνές από τη ζωή των ζώων, μυρμήγκια που κουβαλούσαν φυλλαράκια δίπλα στην πισίνα, μύγες που ξεκουράζονταν στα οπίσθια και ανάμεσα στους μηρούς μίας εκ των καλλιτέχνιδων σε «στιγμές μεγάλου λεσβιακού πάθους». Ωραίο ήταν το επεισόδιο της ανικανότητας, όπου εις εκ των καλλιτεχνών δεν τα καταφέρνει και το γύρισμα της εν λόγω σκηνής αναβάλλεται για την επόμενη φορά, ή και η απίθανη προσπάθεια που κατέβαλλε η ομάδα των καλλιτεχνών για να γυρίσει μια σκηνή όπου μια πιτσιρικοειδής καλλιτέχνις (όχι, σίγουρα δεν ήταν πιτσιρίκα, μην τους πάτε το Ηθών) προσπαθεί να συνουσιαστεί ταυτοχρόνως με τρεις εκ των αρρένων καλλιτεχνών, μεγάλη ταλαιπωρία, αν γυρίζονται έτσι οι τσόντες, απορώ πώς το κάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Πάντως στα διαλείμματα ήταν μια χαρά παιδιά, κανονικοί άνθρωποι, έστελναν μηνύματα με τα κινητά, ψήνανε κρεατάκι και κόβανε σαλάτες, κουβεντιάζανε για τα έτερά τους ημίσεα και τα παιδιά τους. Αν είχαν υπολογιστή, μπορεί να γράφανε και στο μπλογκ τους, δεν θα ήταν άσχημα… Τέλος πάντων, εγώ τσόντες δεν βλέπω, όπως σχολίαζα προσφάτως και στο μπλογκ του old-boy, που ομολογώ πως δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε να πει με τη σχετική εντράδα του και τα σχόλια με μπέρδεψαν ακόμη πιο πολύ. Τι να πω κι εγώ άλλωστε, ούτε το είδος έχω καταφέρει να διαιωνίσω ακόμη, σε αντίθεση με τέσσερις φίλες μου, που θα γυρίσω μετά από τέσσερις μήνες στην Ελλάδα και θα τις βρω από ολίγον ως πολύ έγκυες… Καλά τι έγινε, κορίτσια, έπεσε επιδημία φέτος, πώς τα καταφέρατε και συγχρονιστήκατε όλες μαζί; Κι εγώ δηλαδή, καλά έκανα που έφυγα εντέλει ή μήπως όχι; Ποιος να το ξέρει κι αυτό… qué sé yo… που λένε και οι φίλοι μου οι Αργεντίνοι…
Λοιπόν, ορίστε άλλη μια εντράδα που από την πόλη έρχεται και στην κορφή κανέλλα, ό,τι μου έρχεται γράφω, κι αυτό γιατί αντί να γράφω κάθε μέρα κι από κάτι, τα μαζεύω και μετά δεν ξέρω τι να πρωτογράψω. Υπόσχομαι μέχρι να φύγω να γράφω κάθε μέρα, μικρές εντράδες με συγκεκριμένο θέμα, αν και ξέρω ότι αυτές οι χύμα αρέσουν σε ένα τουλάχιστον μέρος του αναγνωστικού μου κοινού (λέγε με Αθήναιο και Id), αλλά πρέπει κι εγώ κάπως να καταφέρω να συγκεντρωθώ.
Γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους, τις τελευταίες βδομάδες γνώρισα την Τερέσα και τον Μαρτίν, που ανήκουν στην κατηγορία «αυτοί που θα μπορούσαν να γίνουν φίλοι», ποιος ξέρει κιόλας ίσως και κάποτε να γίνουν φίλοι… Η Τερέσα είναι μεταφράστρια και ποιήτρια, στα σαράντα πέντε αλλά δεν της φαίνεται, έχουμε βγει δυο φορές παρέα και η επικοινωνία είναι αυτό που λέμε ρέουσα. Ο Μαρτίν Κόαν είναι στην ηλικία μου, είναι συγγραφέας και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο, εδώ στο Μπουένος Άιρες και στο Τεπλέου στην Παταγονία, επίσης έχουμε βρεθεί δύο φορές και έχουμε περάσει πολύ όμορφα, ίσως επειδή δεν είναι μόνο που συμφωνούμε στα λογοτεχνικά γούστα και απόψεις, αλλά γιατί η κουβέντα μας ανοίχτηκε και σε πιο προσωπικά θέματα, επειδή μοιραστήκαμε κάτι περισσότερο από απόψεις για βιβλία. Ίσως και επειδή όσο περνάει ο καιρός μιλάω όλο και καλύτερα ισπανικά, όλο και πιο άνετα, δεν ξέρω… Νιώθω μια παράξενη απόλαυση μιλώντας αυτή τη γλώσσα. Κάθε φορά που συναντιέμαι με κάποιον, που περνάω λίγη ώρα κουβεντιάζοντας, εντάξει κουβεντιάζοντας ενδιαφέροντα πράγματα, φεύγω με μια αίσθηση απόλαυσης στο στόμα (να το πάλι το στοματικό στάδιο από την ανάποδη, αχ γιατρέ μου, περιμένετέ με, έρχομαι…). Μια φίλη εδώ με ρωτούσε αν έχω κουραστεί που μιλάω τόσο καιρό ισπανικά, της απάντησα πως όχι, το αντίθετο, αισθάνομαι μια απίστευτη ευχαρίστηση. Προχτές έλεγα σε μια φίλη, από την Ελλάδα αυτή, που μιλούσαμε στο τηλέφωνο, πως αν υπάρχουν προηγούμενες ζωές, εγώ σε κάποια από αυτές θα μιλούσα ισπανικά… Μου διηγείται μια ιστορία για μια γνωστή που ασχολείται μ’ αυτά τα γκουρουδίστικα, και που τους βρίσκουν λέει εκεί που πηγαίνει τις προηγούμενες ζωές τους… Η γνωστή λέει ήταν σε μια προηγούμενη ζωή της… βοηθός του… Ιπποκράτη… Γελάμε απίστευτα… Μου λέει, εσύ μπορεί να ήσουνα βοηθός του Θερβάντες, ναι, λέω, αυτός που του ενέπνευσε τον Σάντσο Πάντσα…
Τη βδομάδα που πέρασε γνώρισα άλλους δύο συγγραφείς, τον Σέσαρ Άιρα, μεταφρασμένο ήδη στα ελληνικά, που θεωρείται από κάποιους ο σημαντικότερος ζων συγγραφέας της Αργεντινής. Αυτόν τον τίτλο τον μοιράζονται δυο τρεις εδώ, ο Πίλια, ο Άιρα, ο Μαρσέλο Κόεν είναι κάποιοι για τους οποίους μια μερίδα των κριτικών λέει την ίδια φράση, ο καλύτερος ζων συγγραφέας και τα λοιπά. Ο Σέσαρ είναι παιδικός φίλος του φίλου μου του Αρτούρο, κανονικά θα έπρεπε να έχουμε γνωριστεί νωρίτερα, αλλά είναι και οι δύο μουρλοκομεία και δεν κατάφεραν να κανονίσουν κάτι όλο αυτόν τον καιρό. Και επιπλέον τη συνάντηση αυτή την είχα και παραγγελία από διάφορους στην Ελλάδα… Γράφει πολύ, έχει εκδώσει μέχρι τώρα καμιά 70αριά βιβλία, μικρά μυθιστορήματα ή νουβέλες, σε διάφορους εκδότες… Ο Μαρτίν μου έλεγε πως μπορεί να πάει και στον πιο μικρό εκδότη, σε κάποιον που σχεδόν συνειδητοποιεί ότι είναι εκδότης λόγω αυτής ακριβώς της επίσκεψης, και να του προτείνει ένα βιβλίο του. Λένε επίσης ότι είναι άνισος, ότι δεν διορθώνει αυτά που γράφει, ότι η ποσότητα στρέφεται εναντίον της ποιότητας· ο δικός μου, ο Πίλια, κάνει το αντίθετο, δουλεύει χρόνια ένα βιβλίο, το αφήνει, το ξαναπιάνει, αλλάζει και εμπλουτίζει την πρώτη του εκδοχή… Όμως τα τρία βιβλία του Άιρα που εγώ έχω διαβάσει, με καθοδήγηση είναι αλήθεια, μου άρεσαν πάρα πολύ. Στα ελληνικά έχουν βγει δύο, το Canto Castrato και σε μια έκδοση δύο νουβέλες, το Επεισόδιο από τη ζωή του περιπλανώμενου ζωγράφου και το Βαράμο (για την ακρίβεια, δεν είμαι τόσο σίγουρη για το Επεισόδιο/Βαράμο, γιατί επρόκειτο να κυκλοφορήσουν όταν έφυγα, αλλά δεν έχω μάθει αν αυτό έχει συμβεί ήδη. Το Canto Castrato δεν το έχω διαβάσει, τα άλλα δύο όμως αν έχουν κυκλοφορήσει πια, αξίζουνε τον κόπο και τα συστήνω ανεπιφύλακτα. Ο δεύτερος συγγραφέας που γνώρισα είναι ο Άλαν Πάουλς, διάβασα εδώ ένα βιβλίο του με τον τίτλο Το παρελθόν, που μου άρεσε πολύ και έτσι επικοινώνησα μαζί του. Για τον Πάουλς όμως, τον Μαρτίν Κόαν κι άλλον ένα συγγραφέα που επίσης γνώρισα και διάβασα εδώ, τον Σέρχιο Τσέιφεκ, υπόσχομαι να γράψω σύντομα ολόκληρη εντράδα.
Τις τελευταίες μέρες ζω λίγο σαν porteña, βγαίνω λιγότερο, κυρίως δεν βγαίνω και δεν τρώω μόνη μου παρά πολύ σπάνια, προσπαθώ να δουλεύω λίγο κάθε μέρα, μαγειρεύω, σήμερα θα κάνω το πρώτο μου τραπέζι… Ελληνική κουζίνα… Πρέπει κιόλας να ξαναρχίσω να μαγειρεύω σιγά σιγά γιατί τόσο καιρό από εστιατόριο σε εστιατόριο, φοβόμουν ότι έχω ξεχάσει να φτιάχνω και σαλάτες. Απ’ ό,τι τους βλέπω όμως τους λαχανοντολμάδες μου στην κατσαρόλα, και η μαγειρική είναι μάλλον σαν το ποδήλατο και το σεξ, άμα τη μάθεις δεν την ξεχνάς… Η φίλη μου η Τερέσα προσπαθεί να με πείσει να κάνουμε καμιά βόλτα με ποδήλατα, έχει δύο και πηγαίνει στη Reserva Ecológica κάθε μέρα και κάνει βόλτες. Εγώ φοβάμαι πάντως, γιατί καλά αν δεν σου πετύχουν οι λαχανοντολμάδες, τους πετάς στα σκουπίδια και καλείς τους φίλους σου στο κοντινό εστιατόριο, αν ξεγελαστείς όμως και φας καμιά σούπα με το ποδήλατο… απαπά, στην ηλικία μου τραυματίας εκ ποδηλάτου, ούτε να το σκεφτώ δεν θέλω…
Πάντως χτες που πηγαίναμε στο σινεμά περάσαμε από μια παιδική χαρά και κάναμε κούνια, σαράντα και σαράντα πέντε χρονών γαϊδούρες, αλλά ήταν πολύ δελεαστικές οι κούνιες, και είπα να μη φανώ κι εγώ εντελώς βλαμμένη, οπότε είπα ναι στις κούνιες, για να ισορροπήσω λίγο το όχι στο ποδήλατο… Και διακόψαμε το ζευγαράκι που φιλιόταν περιπαθώς στο παγκάκι δίπλα στις κούνιες και ποιος ξέρει τι κατάρες θα μας ρίξανε μες στα μαύρα μεσάνυχτα… Στο σινεμά είδαμε μια ταινία με τον τίτλο Πορνό, ένας τύπος τραβάει μια πειραματική ταινιούλα κατά τη διάρκεια του γυρίσματος μιας πορνοταινίας σε κάποια παρατημένη βίλα στα περίχωρα του Μπουένος Άιρες. Δράμα μεγάλο, η ταινία δεν ήταν πολύ σπουδαία, είχε μια πλάκα πάντως, και οι σκηνές του γυρίσματος ήταν απίθανες, τόση βαρεμάρα και πλήξη οι καλλιτέχνες, απίστευτο. Ο δε σκηνοθέτης, της πειραματικής ταινίας, ενάλλασσε για κάποιον (σχεδόν) άγνωστο λόγο σκηνές σεξ (για την ακρίβεια απομίμησης σεξ) με σκηνές από τη ζωή των ζώων, μυρμήγκια που κουβαλούσαν φυλλαράκια δίπλα στην πισίνα, μύγες που ξεκουράζονταν στα οπίσθια και ανάμεσα στους μηρούς μίας εκ των καλλιτέχνιδων σε «στιγμές μεγάλου λεσβιακού πάθους». Ωραίο ήταν το επεισόδιο της ανικανότητας, όπου εις εκ των καλλιτεχνών δεν τα καταφέρνει και το γύρισμα της εν λόγω σκηνής αναβάλλεται για την επόμενη φορά, ή και η απίθανη προσπάθεια που κατέβαλλε η ομάδα των καλλιτεχνών για να γυρίσει μια σκηνή όπου μια πιτσιρικοειδής καλλιτέχνις (όχι, σίγουρα δεν ήταν πιτσιρίκα, μην τους πάτε το Ηθών) προσπαθεί να συνουσιαστεί ταυτοχρόνως με τρεις εκ των αρρένων καλλιτεχνών, μεγάλη ταλαιπωρία, αν γυρίζονται έτσι οι τσόντες, απορώ πώς το κάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Πάντως στα διαλείμματα ήταν μια χαρά παιδιά, κανονικοί άνθρωποι, έστελναν μηνύματα με τα κινητά, ψήνανε κρεατάκι και κόβανε σαλάτες, κουβεντιάζανε για τα έτερά τους ημίσεα και τα παιδιά τους. Αν είχαν υπολογιστή, μπορεί να γράφανε και στο μπλογκ τους, δεν θα ήταν άσχημα… Τέλος πάντων, εγώ τσόντες δεν βλέπω, όπως σχολίαζα προσφάτως και στο μπλογκ του old-boy, που ομολογώ πως δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε να πει με τη σχετική εντράδα του και τα σχόλια με μπέρδεψαν ακόμη πιο πολύ. Τι να πω κι εγώ άλλωστε, ούτε το είδος έχω καταφέρει να διαιωνίσω ακόμη, σε αντίθεση με τέσσερις φίλες μου, που θα γυρίσω μετά από τέσσερις μήνες στην Ελλάδα και θα τις βρω από ολίγον ως πολύ έγκυες… Καλά τι έγινε, κορίτσια, έπεσε επιδημία φέτος, πώς τα καταφέρατε και συγχρονιστήκατε όλες μαζί; Κι εγώ δηλαδή, καλά έκανα που έφυγα εντέλει ή μήπως όχι; Ποιος να το ξέρει κι αυτό… qué sé yo… που λένε και οι φίλοι μου οι Αργεντίνοι…
Λοιπόν, ορίστε άλλη μια εντράδα που από την πόλη έρχεται και στην κορφή κανέλλα, ό,τι μου έρχεται γράφω, κι αυτό γιατί αντί να γράφω κάθε μέρα κι από κάτι, τα μαζεύω και μετά δεν ξέρω τι να πρωτογράψω. Υπόσχομαι μέχρι να φύγω να γράφω κάθε μέρα, μικρές εντράδες με συγκεκριμένο θέμα, αν και ξέρω ότι αυτές οι χύμα αρέσουν σε ένα τουλάχιστον μέρος του αναγνωστικού μου κοινού (λέγε με Αθήναιο και Id), αλλά πρέπει κι εγώ κάπως να καταφέρω να συγκεντρωθώ.
ΥΓ. Α, βγήκε και η Γυναίκα της ζωής μου, με το κείμενο περί ψυχανάλυσης, και είμαι μες στην καλή χαρά.
posted by Rayuela at 7:21 μ.μ.
22 Comments:
Φιλενάδα και ωραία τα λες και καλά περνάς. Για ρώτα την φιλενάδα σου, τι ήμουνα εγώ στην προηγούμενη ζωή; Μήπως γούρι;
Αγαπητή Ραγιουέλα, σκεφτόμον προχθές πως ένα σοβαρό αρνητικό σε όλη αυτή την ιστορία είναι οι δυο χειμώνες που θα περάσετε μέσα σε μία χρονιά.Φυσικά, από τη στιγμή που θα έρθετε, ο χειμώνας έχει ακόμη δρόμο μπροστά του αλλά παρ'όλα αυτά θα είναι μια χρονιά που δεν θα νιώσετε την κάψα του καλοκαιριού.
Με συγκλονίζουν οι περιπτώσεις των ανθρώπων που έχουν γράψει 70 βιβλία, προχθές με ρώτησε η συνέταιρός μου πόσα κείμενα ( χωρίς τα δελτία τύπου) έχω γράψει μέχρι τώρα, ακόμη κι αν μετρήσουμε το λόγο εγκαινίων κάποιας παιδικής χαράς μιας γειτονιάς, ίσως δεν φτιάχνω 70 βιβλία. Πάντως τα αυγολέμονα που έχω φτιάξει παραμένουν, προς το παρόν, περισσότερα. Τελικά είναι εύκολο να...εκδοθείς στην Αργεντινή;
Τσόντες. Είχα διαβάσει στα πεταχτά το βιβλίο δύο Άγγλων το οποίο δεν θυμάμαι τώρα (και δεν πρόκεται να σηκωθώ για να το βρω) που καταγράφουν το χρονικό του γυρίσματος της τσόντας που θα ήθελαν να δουν -- θα ήταν η τέλεια τσόντα--και ήταν ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις που είχαν κάνει για το ζήτημα. Το είχαμε πάρει τόσο σοβαρά με τη Μαρία που ξεκινήσαμε να γράφουμε το σενάριο της τσόντας που θα θέλαμε να δούμε. Δεν το έχουμε τελειώσει ακόμη, έχουμε κάποιες διαφωνίες σχετικώς με την πλοκή. Όσον αφορά στα έντομα, οι αναφορές στη σεξουαλική ζωή των εντόμων είναι τρεντ ανάμεσα σε αυτούς που ασχολούνται με την εξελικτική ψυχολογία. Υπάρχει και ένα βιβλίο μιας ρωσίδας βιολόγου που έγινε μπεστ σέλλερ θα το βρω γιατί με εντυπωσίασε η εμφάνιση της συγγραφέως.
Σχόλια χύμα σε ποστ χύμα, Ραγιουέλα που πέρασε ο καιρός κι έτσι φτάσαμε μέχρι και στο εβραϊκό νέο έτος...
Α ναι! Ξέχασα το σημαντικότερο. Είχα δίκιο που εκνευριζόμουν όταν μου λέγατε οτι ξεχάσατε τη μαγειρική!! Η αίσθηση της τεχνικής δεν ξεχνιέται, τα χέρια ίσως θέλουν λίγο καιρό να πάρουν ξανά μπροστά αλλά πρέπει να περάσει πολύς καιρός για να συμβεί κάτι τέτοιο.
@ Γούρι: Τι να πω, φιλενάδα... μακάρι να είστε γούρι για τον εαυτό σας πρώτα και μετά για τους άλλους... Επισκέφθηκα το μπλογκ σας και μου άρεσε πολύ... αλλά στ' αλήθεια πολύ, δεν το λέω από ευγένεια...
@ Αθήναιο: χύμα στο κύμα, αγαπητέ σεφ, και χωρίς καλοκαίρι... Το αυγολέμονο έγινε τέλειο τελικά, ναι, η μαγειρική πρέπει να είναι σαν το σεξ και το ποδήλατο... δεν ξεχνιέται. Μόλις έφυγαν οι φίλοι μου, τα φάγαμε όλα, μέχρι σκασμού... και ετοιμάζομαι πια για ύπνο... Δεν με βάζετε κι εμένα στο team των σεναριογράφων της τέλειας τσόντας ή τέλος πάντων της τσόντας που θα θέλαμε όλοι να δούμε; Στην πραγματικότητα, εγώ δεν θέλω να δω καμία τσόντα βέβαια, αλλά ας το παίξουμε το παιχνίδι, μου φαίνεται ενδιαφέρον... Για την εβραϊκή πρωτοχρονιά το ξέρω, η φίλη μου η Ιρένε γαρ... Κάτι ξέρετε εσείς οι Εβραίοι, για μένα πάντοτε ο χρόνος ξεκινούσε ακριβώς αυτή την εποχή... Μήπως στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν Εβραία, έστω και ισπανόφωνη; Όσο για τη ζωή των εντόμων, πάλι θυμήθηκα μια ιστορία για τη ζωή των μελισσών. Μια αστεία συνάντηση σε ένα τρένο: εγώ, ένας πολύ ωραίος νέος, πολύ ωραίος μεν αλλά το μυαλό ακατοίκητο, κι ένας καθηγητής στο ΤΕΙ Μελισσοκομίας, ένας κοντούλης, ασχημούλης, ντροπαλός τύπος... Όλα τα λεφτά η κουβέντα, αλλά πώς να σας τη διηγηθώ και να μη γίνει τσόντα το πράγμα, και τσόντα με πρωταγωνιστές βασίλισσες μέλισσες και κηφήνες. Ουφ, άλλη φορά αυτά... Προς το παρόν, σας ασπάζομαι, άπαξ ως συνήθως...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ξανά γιατί το έγραψα από το account " Ελένη Αρβελέρ" ενώ εδώ θέλω να σχολιάσω ως Ελένη σκέτη.
Αχ κυρία Ραγιουέλα μου, όλον αυτό τον καιρό δεν πρόκανα να σας πω πόσο πολύ μου αρέσει το μπλογκ σας, το διάβαζα όλο το καλοκαίρι από το PDF μου είτε βρισκόμουν στο Super Paradise και καμάκωνα τεκνά πριν τα κουτουπώσουν τίποτε "χαρούμενοι" και τα χάσουμε κι αυτά, είτε βρισκόμουν στην πισίνα στην ταράτσα του GB προσπαθώντας να γλυτώσω απο τα σιτεμένα, πενηνταφεύγα καμάκια. Τί τραβάμε και εμείς οι τσαχπίνες.
Αν και το περίμενα breathless, δεν αφιερώσατε κάποιο ποστ στους αργεντίνους γκόμενους. Σε αυτό το πεδίο από τότε που φύγατε τα πράγματα έγιναν χειρότερα, αφού χειροτερεύουν βδομάδα με τη βδομάδα πλεόν.
Ο πιο νορμάλ γκόμενος που γνώρισα τον τελευταίο καιρό είναι ο Αλβανός εργοδηγός στην πολυκατοικία που χτίζεται δίπλα. Πριν από κάτι μήνες έχτιζε την πολυκατοικία απέναντι. Ο πιο νορμάλ άντρας ήταν αυτός κυρία Ραγιουέλα μου και είναι και θεογκόμενος. Όμως εγώ είμαι μια κότα και κομπλάρω να τα φτιάξω μαζί του, μην και συναντηθούμε με τίποτε φίλους μου και δεν ξέρει τους "Κανόνες της Τέχνης" του Μπουρντιέ και τί θα πει για μένα η καλή ( αλλά αγάμητη) κοινωνία των Αθηνών;
Γιαυτό λοιπόν κυρία Ραγιουέλα μου, γράψτε κι ένα ποστ για τις διαφορές Ελλήνων και Αργεντίνων γκόμενων. Σώνει ποια με τους συγγραφείς, με τόσους συγγραφείς που συναντήσατε θ'αρχίσω να βγάζω συμπεράσματα κακά για την ερωτική σας ζωή.
Όταν επιστρέψετε να συναντηθούμε μήπως κι αν ενώνοντας τις δυνάμεις μας βρούμε κανένα γκόμενο της προκόπας. Μην ανησυχείτε, ζηλιάρα δεν είμαι, τους γκόμενους και τα ταξί τα μοιράζομαι στο χαλαρό.
Tι περίεργα φαινόμενα μας υπογραμμίζεις! Mετά από εκείνο το απίθανο μένω Aθήνα αλλά είμαι από τη Θήβα, τώρα μου έκανε εντύπωση ότι γυρνώντας εδώ θα δεις τον καιρό στην πραματικότητα όχι ξανά τον ίδιο αλλά να αλλάζει με αντίστροφη φορά.
Eντυπωσιάστηκα επίσης που γνωρίζεις και τους περί δικύκλων μαγειρικούς όρους. (Tην άλλη ωραία έκφραση, για αυτόν που πέφτει με τη μοτοσυκλέτα έξω από το δρόμο, την ξέρεις; είναι «πήγε να αγοράσει οικόπεδο».)
«Λέγε με Αθήναιο και Id»: Δεν κατάλαβα; υπάρχουν και άλλοι, κυρία μου, τόσον ανώνυμοι όσον και ημιεπώνυμοι! Aλλά θα αντισταθώ στον πειρασμό να ακολουθήσω τον αγαπητό Aθήναιο στον κατήφορο της ακολασίας που προσπαθείς να μας οδηγήσεις. Θα αντισταθώ επίσης στον πειρασμό να σχολιάσω το «τους βρίσκουν λέει εκεί που πηγαίνει τις προηγούμενες ζωές τους» - αρμοδιότητος Gravity γαρ. Aντ' αυτών θα πω πως Εβραία και ισπανόφωνη θα ήταν ωραίον πράγμα - βλ. σεφαραδίτικα τραγούδια.
Εγώ πάλι, αγαπητέ π., ως ρέκτης της πορνογραφίας τέτοιος, που ουδέποτε θα αντιδρούσα σθεναρά, εάν κάποιος στα σοβαρά με κατηγορούσε για μαλάκα, σας διαβεβαιώ ότι οι κατήφοροι είναι το δυνατό μου σημείο, αρκεί να μην χρειαστεί να ανέβω πάλι πίσω. Όσο για εσάς Ελένη που μοιράζεστε τα ταξί και τους γκόμενους, αν και δεν είχα την τιμή να σας γνωρίσω, σας συμβουλεύω να προσέχετε την πτώση της σημαίας. Ειδάλλως κινδυνεύετε να σας εξαπατήσουν.
Από την ξαπλώστρα του Super Paradise και απο το μπαρ του GB σ'έχω κογιονάρει ανώνυμε για ατιμούτσικο τεκνό. Οι παρεμβάσεις σου και οι αγωνιώδεις προσπάθείες σου επί ένα καλοκαίρι να κρατήσεις την ηθική τάξη και τους υποψήφιους μνηστήρες της Ριαγιουέλας μακριάς της με έκαναν να θέλω να σου πω πολλές φορές : "Τζάσε,ρε Λάκη!"
Αγαπητή Ελένη, επιτέλους εμφανίζεστε, πώς και πώς σας περίμενα... Για αργεντίνους γκόμενους δεν θα σας πω πολλά από εδώ, αν είναι όμως να βρεθούμε και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας στην Αθήνα, θα τα πούμε εκ του σύνεγγυς. Εγώ πάλι τέσσερις μήνες εδώ έχω αρχίσει να ντρέπομαι που εμείς στην Ελλάδα μοιραζόμαστε τα ταξί (κάποια στιγμή μάλιστα ήθελα να γράψω εντράδα για τους Αργεντίνους ταξιτζήδες), όσο για τους γκόμενους, τι να σας πω, εξαρτάται... Τελικά, το λίγο το μοιράζεσαι, το πολύ το θέλεις όλο μόνος σου. Μην κομπλάρετε με τον Αλβανό εργοδηγό, αν διαβάζει και Μπουρντιέ ακόμη καλύτερα...
Π., δεν εννοούσα ότι με διαβάζουν μόνο ο Αθήναιος και η Id, αλλά ότι αυτοί έχουν εκδηλώσει την προτίμησή τους για το "χύμα στο κύμα"... Για τις προηγούμενες ζωές τι να πω, έριξα μεγάλο γέλιο, κυρίως λόγω της περίφημης πρώην "βοηθού του Ιπποκράτη". Αν πάλι ως σεφαραδίτισσα Εβραία διέθετα τη φωνή που διαθέτω ως Ελληνίδα σκέτη... πίκρα μεγάλη.
Ανώνυμε, δεν ξέρω γιατί συνδέεται την πορνογραφία τόσο πολύ με τον αυνανισμό, ή μάλλον το αντίθετο, τον αυνανισμό με την πορνογραφία. Εγώ, όπως καλά γνωρίζετε, τις κατηφόρες τις φοβάμαι, όπως και τις σκάλες.
Ελένη μου, όλο το καλοκαίρι στο super paradise το βγάλατε; Και σας άρεσε;! Κυκλοφορεί ο ανώνυμος στο μπαρ του GB; Έχουν αλλάξει τόσα πολλά από τότε που έφυγα;
Ραγιουέλα προφανώς και η σχέση πορνογραφίας-αυνανισμού δεν είναι αμφίδρομη. Ο δεύτερος δεν απαιτεί την πρώτη. Αλλά η πρώτη χωρίς τον δεύτερο τι χάρη έχει; Ως προς αυτό, Ελένη, το μόνον που δεν προσπαθώ να κρατήσω είναι η ηθική τάξη.
Όσο για τους μνηστήρες τι να πω; Να θεωρήσω ότι η Ραγιουέλα είναι η αντίστροφη Πηνελόπη; Ότι αυτή έφυγε στο ταξίδι και την περιμένουν στην επιστροφή οι μνηστήρες γνέθοντας;
Ραγιουέλα, το πολύ έχει χάρη να μοιράζεσαι. Κυρίως επειδή το φοβάσαι.
Και φυσικά μόνον ο αθήναιος βρήκε σχολιάσει λίγο το μέρος του κειμένου που αφορά τη λογοτεχνία...
Τελικά ο κόσμος θέλει kinky ιστορίες... "Αίμα, στέμα, σπέρμα" έλεγαν παλιά, και αν το στέμα σήμερα είναι ξεπερασμένο, με τα άλλα δύο ο κόσμος σίγουρα διασκεδάζει απίστευτα!
Για να κάνω κι εγώ το σχολιάκι μου, λοιπόν, οι σκηνές που περιέγραφες, που θύμισαν το αντίστοιχο ζευγαράκι στο "Love actually", για όποιον το έχει δει... Πολύ έξυπνο και πολύ γλυκό περιέργως.
Οι γονείς μου την προηγούμενη βδομάδα γύρισαν από το Μπουένος Άιρες. Και αποφάσισα πως είναι κάτι που πρέπει να κάνω κι εγώ κάποια στιγμή... ( irrelevant )
Καλή συνέχεια και πολλά φιλιά.
Αγαπητέ ανώνυμε, την ιδέα της αντίστροφης Πηνελόπης την έχω σκεφτεί κι εγώ πολλές φορές, από παλιά... Και πακέτο με αυτήν την ιδέα της κίνησης εν ακινησία ή το αντίστροφο μάλλον, της ακινησίας εν κινήσει, και κατά συνέπεια της πίστης εν τη απιστία... Και για να πάμε έτσι και στο άλλο σχόλιό σας, πως το πολύ έχει χάρη να το μοιράζεσαι, τι να σας πω, αν μπορείτε να το πείτε έτσι απλά και στον εαυτό σας και να το δεχτεί... ποιος ξέρει, μπορεί και να γίνεται... Είναι δύσκολο πάντως το παιχνίδι και θέλει πολύ γερά νεύρα...
Αγαπητέ Ιάσονα, εγώ το ήξερα "αίμα, ψέμα, σπέρμα", το στέμα ομολογώ ότι μου είχε διαφύγει... Αλλά μη μου κατηγορείτε τους σχολιαστές, είναι όλοι τους, από το σοβαρό Αθήναιο μέχρι την τσαχπίνα Ελένη, για να πιάσουμε τα δύο άκρα, πολύ μορφωμένα και σοβαρά παιδιά, σας το λέω μετά λόγου γνώσεως... όταν διάβασα πως οι γονείς σας ήταν στο Μπουένος Άιρες και βλέποντας και την ηλικία σας στο προφίλ, αισθάνθηκα ωσάν να ήμουν η μαμά σας... Σας ευχαριστώ για την ευχή για καλή συνέχεια και πολλά φιλιά επίσης.
Ω μα δεν αμφιβάλλω καθόλου για τους αξιότιμους σχολιαστές...
Πολύ όμορφα, θα καθιερώσω κι εγώ λοιπόν αυτόν τον πληθυντικό ευγενείας διότι έχει το γούστο του!!!
Πολλά φιλιά και πάλι.
Μήπως αγαπητή rayuela σε κάποια γαλέρα του Φιλίππου του Βου, και από κει σας έμεινε το πήγαινε-έλα του Ατλαντικού;
Παρεπιπτόντως το πρώτο μου Puchero Criollo ατύχησε.
Ίσως το δεύτερο ευτυχήσει να εμφανιστεί ευπόσωπο στο τραπέζι.
Αγαπητέ Ιάσονα, τη λογοτεχνία σχολιάζουμε κατά κύριο λόγο, μην ξεγελιέστε.
O Ανώνυμος φιλοσοφεί αντί να γράψει τη μία κουβεντούλα που προσπαθεί να γράψει όλο το καλοκαίρι :"Ραγιουέλα μου λείπεις και ανυπομονώ να σε δω".Τί κακό κι αυτό, ε;
Οι άνθρωποι κάνουν τα πιο περίεργα πράγματα για να αποφύγουν να πουν τις πιο εύκολες λέξεις και το ρίχνουν μάλιστα και στα πολύπλοκα διανοητικά ακροβατικά, πιστεύοντας ότι αυτά μπορούν να αντικαταστήσουν τις απλές λεξούλες και το χτυποκάρδι που προκαλούν.
Αχ κυρία Ραγιουέλα μου, το πολύ ωραίο με το Φθινόπωρο είναι ότι αρχίζουμε ξανά να βάφουμε τα νύχια μας κόκκινα.
Μάκια!
Rayuela είναι βιβλίο του Julio Cortázar...;
Καλώς σε βρήκα. Τι αφασία κέίμενο, τι αριστουργηματική η διάθεση σου με την κανέλλα στην κορφή των λαχανοντολμάδων που τους πάς με το ποδήλατο..
Βρίσκω αργά να μάθεις ποδήλατο, αλλά για κούνιες και τραμπάλες μαζί σου! Πρώτη είμαι στον τομέα αν και μ' αρέσει και η ρόδα στα λούνα πάρκ..και το μαλλί της γριάς.
Θα ξανάρθω. Είσαι σκέτη απόλαυση.
και το wallpaper αφασία!
ωραίο post, μ΄αρέσουν οι εναλλαγες...Πάντως για μένα ήταν ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι, τόσο που περιμένω το χειμώνα με ανυπομονησία. Αχ!
Γράψτε δυο αποχαιρετιστήριες γραμμές. Καλό ταξείδι και με το καλό να τα πούμε από κοντά.
@ Jason: ναι, πράγματι, πρόκειται για τον ισπανικό τίτλο του μυθιστορήματος "Το κουτσό", αν δεν το έχεις διαβάσει, να το κάνεις οπωσδήποτε!
@ Μαρίνα και Μαρουλίτα: έτσι μου βγαίνουν συνήθως τα ποστ, από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα. Εκτός όταν με πιάνουν τα φιλολογικά μου...
@ Αθήναιο: δυο αποχαιρετιστήριες γραμμές ζητήσατε, και το έγραψα πάλι το κατεβατό... Είναι να μη μου δώσουν θάρρος...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home