el arte de la fuga

Ζούμε μέσα στο Ίντερνετ... Ξυπνάω το πρωί και ανοίγω τον υπολογιστή, βλέπω την αλληλογραφία μου, ρίχνω μια ματιά στις ελληνικές εφημερίδες, μετά στις αργεντίνικες. Βάζω στο γκουγκλ τα ονόματα των συγγραφέων που γνωρίζω, διάβάζω κριτικές βιβλίων που ακόμη δεν έχω προλάβει να διαβάσω. Μπαίνω στα σάιτ των μουσείων που πρόκειται να επισκεφθώ, σ' ένα σάιτ για το αργεντίνικο θέατρο, διαβάζω υποθέσεις έργων, βιογραφικά συγγραφέων και σκηνοθετών. Διαβάζω πότε πότε ελληνικά μπλογκ, μιλάω στο ΜΣΝ, κυρίως με τη μαμά μου, με τον Θεόφιλο και τον Παναγιώτη. Ψάχνω εστιατόρια και μπαρ. Λύνω απορίες που προκύπτουν από τη μετάφρασή μου...
Ζούμε στους δρόμους... Περπατάω στους δρόμους της πόλης με τις ώρες, παρατηρώ πρόσωπα, κτίρια, βιτρίνες. Τα πρόσωπα μοιάζουν πολύ με τα πρόσωπα που συναντάμε καθημερινά στην Αθήνα, πολύ συχνά νομίζω πως βλέπω κάποιον γνωστό, αναρωτιέμαι για μια στιγμή τι δουλειά μπορεί να έχει εδώ, όμως απλώς κάποιος του μοιάζει... Αρχίζω να μπαίνω στα λεωφορεία, στην αρχή με είχαν τρομάξει. Χτες λοιπόν, στο λεωφορείο ήταν ένα κορίτσι που μιλούσε δυνατά στους φίλους της, έλεγε διάφορα οικογενειακά, για τους χωρισμένους γονείς της, ότι έχει πέντε χρόνια να δει τον πατέρα της, για τα παιδιά των γονιών της από τον δεύτερο γάμο τους, για τη σχέση με τη μάνα της. Μιλάει πολύ δυνατά και συνέχεια βρίζει. Δίπλα μου κάθεται μια ηλικιωμένη κυρία που ξαφνικά στρέφεται προς το μέρος μου και αρχίζει να μου κάνει μια κανονική ψυχαναλυτική ερμηνεία, για την έλλειψη του πατέρα που κανονικά επεμβαίνει ως Νόμος στη σχέση της μητέρας με την κόρη, για το πώς το κορίτσι έχει γίνει ένα εξάρτημα της μητέρας, για το πώς αυτό την οδηγεί να μιλάει έτσι δυνατά, επειδή προσπαθεί να δημιουργήσει ένα δικό της χώρο μέσα στον κόσμο. Μόνο που η κυρία είναι τρελή, μιλάει ασταμάτητα και συνεχίζει την ανάλυσή της που από κάποια στιγμή και μετά δεν μπορώ να την παρακολουθήσω, συνεχίζει να μου μιλάει ακόμα κι όταν σηκώνεται για να κατέβει και όση ώρα περιμένει όρθια μπροστά στην πόρτα.

Χτες πάλι, ενώ έπινα ποτό σε ένα μπαρ, πέρασε από τα τραπέζια ένας τύπος που πουλούσε διάφορα μεταλλικά αντικείμενα, γρίφους ή σπαζοκεφαλιές, δεν ξέρω πώς να τα πω, αποτελούνταν από δυο κομμάτια που έπρεπε να τα ξεμπλέξεις. Όταν του είπα ότι είμαι ελληνίδα, άρχισε να μου λέει διάφορα για την Ελλάδα, είχε πάει κάποτε, και όταν του είπα ότι είμαι μεταφράστρια άρχισε να μου απαγγέλλει ποιήματα. Του Λεοπόλδο Λουγόνες και κάποιου άλλου που δεν θυμάμαι. Αγόρασα ένα από τα πράγματα που πουλούσε, δεν κατάφερα όμως να ξεχωρίσω τα δύο κομμάτια, μου έδειξε εκείνος.
Η φίλη μου η Μπιάνκα μου στέλνει ένα μέιλ που με ρωτάει πώς είναι το Μπουένος Άιρες σαν πόλη. Θα προσπαθήσω να της δώσω μια εικόνα. Λοιπόν, το Μπουένος Άιρες είναι μια όμορφη πόλη, το κέντρο της τουλάχιστον, οι συνοικίες στις οποίες έχω κινηθεί μέχρι τώρα, γιατί είναι τεράστιο και στα περίχωρά του πρέπει να βρίσκονται συνοικίες βυθισμένες στη φτώχεια, στη μιζέρια, στην ασχήμια. Κάποιος μου έλεγε προχτές πως υπάρχει ένα τρένο, που λέγεται το αόρατο τρένο ή το τρένο-φάντασμα και με αυτό κατεβαίνουν στο κέντρο κάθε βράδυ οι καρτονέρος. Οι καρτονέρος είναι άνθρωποι που κάθε βράδυ, λίγο πριν περάσουν τα σκουπιδιάρικα, ψάχνουν τα σκουπίδια της πόλης και μαζεύουν πράγματα που μπορούν να ανακυκλωθούν ή να πουληθούν. Κυρίως χαρτόνι, εξου και καρτονέρος. Όταν το πρωτοβλέπεις είναι σοκαριστικό, όσο κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι κι αυτό μια δουλειά, όσο κι αν προσπαθείς να θυμηθείς πως στην Ελλάδα έχεις δει ζητιάνο να βγάζει από τα σκουπίδια ένα μισοφαγωμένο σαντουιτς και να το τρώει. Υπάρχει ένας εκδοτικός οίκος που φτιάχνει μικρά βιβλιαράκια από χαρτόνι που μαζεύουν οι καρτονέρος. Λέγεται Eloisa Cartonera και πολλοί γνωστοί συγγραφείς έχουν δώσει διηγήματα ή ποιήματά τους χωρίς δικαιώματα εννοείται. Τα βιβλιαράκια είναι πανέμορφα και το σάιτ τους (ζούμε στο ίντερνετ, το είπαμε) είναι το http://www.eloisacartonera.com.ar/eloisa/home.html
Το Μπουένος Άιρες λοιπόν είναι όμορφο, η συνοικία που ξεκινά σχεδόν από το σημείο που βρίσκεται το σπίτι μου, η Ρεκολέτα, μοιάζει σαν ένα κομμάτι από Παρίσι, υπέροχα κτίρια, πολυτελή μαγαζιά. Το Παλέρμο, η γειτονιά όπου τριγυρνούσα χτες μετά από ένα ραντεβού με μια συγγραφέα που ήθελε να μου δώσει το βιβλίο της, είναι μια γειτονιά νέων, πολύ όμορφη, με έναν τρόπο λιγότερο στημένο, εδώ μένουν πολλοί καλλιτέχνες, έχουν τα μαγαζιά τους νεαροί σχεδιαστές, άλλο στυλ, πιο μοντέρνο, πιο αντισυμβατικό. Τα Σάββατα στην πλατεία Σερράνο έχει ένα παζάρι με ρούχα, πολλά μεταχειρισμένα, κοσμήματα, μικροπράγματα, είναι γεμάτο εστιατόρια και μπαρ.
Το Μπουένος Άιρες λοιπόν θυμίζει λίγο Παρίσι, γενικά είναι μια πόλη αρκετά ευρωπαϊκή, αλλά έχει κάτι πιο χύμα, πιο λατίνο, οι ρυθμοί είναι πιο αργοί, οι άνθρωποι πιο χαλαροί, πολύ ευγενείς, πολύ ανοιχτοί. Ο Θανάσης, ένας Έλληνας που μένει εδώ έξι χρόνια και δουλεύει στο ελληνικό νηπιαγωγείο, μου έλεγε πως δεν αντέχει το πόσο αργοί είναι, πως τον πιάνουν τα νεύρα του στην ουρά του σούπερ-μάρκετ. Πράγματι, στην αρχή αισθάνεται κανείς λίγο άβολα, έχει την αίσθηση ότι η ταμίας έχει πιάσει την κουβέντα με την πελάτισσα και δεν θα τελειώσουν ποτέ. Εγώ το έχω πια συνηθίσει, άλλωστε εμένα μου αρέσουν αυτοί οι χαλαροί ρυθμοί, δεν είμαι τόσο ανυπόμονη.
Αυτές τις μέρες οι Αργεντίνοι είναι όλοι τρελαμένοι με το Μουντιάλ, όλοι, χωρίς εξαίρεση. Από τους ταξιτζήδες μέχρι τους διανοούμενους. Μόνο χτες είδα ένα μαγαζί στο Παλέρμο, όπου ήταν κολλημένη μια αφίσα που έλεγε "εμάς δεν μας ενδιαφέρει το Μουντιάλ γι' αυτό κάνουμε 20% έκπτωση τις μέρες που παίζει η Αργεντινή". Την προηγούμενη Παρασκευή, με τη νίκη εναντίον της Σέρβίας εδώ έγινε πάρτυ. Το υπουργείο Παιδείας έχει δώσει άδεια στα σχολεία, όταν παίζει η εθνική να βλέπουν το ματς, κι έτσι το μάθημα σταματάει και όλοι βλέπουν ποδόσφαιρο. Μετά τους αγώνες, όσο κερδίζουν τουλάχιστον, μαζεύονται γύρω από τον οβελίσκο και πανηγυρίζουν.
Αυτά προς το παρόν, ελπίζω να έδωσα στην Μπιάνκα μια εικόνα για το πώς είναι η πόλη. Αύριο το πρωί θα σας πω για την παράσταση που είδα απόψε, Τρεις φιλόσοφοι με μουστάκι.

ΥΓ. Τις πρώτες μέρες θυμόμουν πολύ έντονα ότι ονειρευόμουν στα ισπανικά, τώρα πια δεν μου είναι καθόλου σαφές σε ποια γλώσσα ονειρεύομαι. Χτες βράδυ ονειρευόμουν τη μικρή Ροδάμη.