el arte de la fuga

Σφηνάκια

Κυριακή 11/06: Μια νύχτα με σαμπάνια ή πώς μπορείτε να αποσβολώσετε τρεις Αργεντίνους συγγραφείς απαντώντας στην απλή ερώτηση αν είστε από την Αθήνα. Είχα βγει λοιπόν για φαγητό με τον φίλο μου τον Αρτούρο και την Τσικίτα, τον Πίλια και τη γυναίκα του και έναν άλλον συγγραφέα και ψυχαναλυτή, ονόματι Χερμάν Γκαρσία, και τη γυναίκα του επίσης. Ήδη οι ελληνικές μεταφράσεις του που χάρισα στον Πίλια πρόσθεσαν μια νότα εξωτισμού στη βραδιά αφού όλοι χάζευαν τα βιβλία και με ρωτούσαν τι γράφει εδώ και τι γράφει εκεί. Και μετά ήρθε η ερώτηση "Είσαι από την Αθήνα;", μυθική ήδη στα μάτια τους, κι εκεί εσύ απαντάς χαριτωμένα: "Yo, vivo en Atenas, pero nací en Tebas". Και μετά τι να πουν οι καημένοι που τα χωριά τους έχουν απαθανατιστεί στην καλύτερη των περιπτώσεων στα διηγήματα του Μπόρχες, ενώ η Θήβα ακούγεται σαν κάτι μυθικό, το υποσυνείδητο της κλασικής Αθήνας, εκεί που εκτυλίσσονται οι μισές τραγωδίες σχεδόν, μια πόλη που δεν φαντάζεσαι ότι υπάρχει στο σύγχρονο κόσμο. Μετά χρειάστηκαν δέκα μπουκάλια σαμπάνια για να "συνέλθουν" οι Αργεντίνοι από το θάμβος και να καταλήξουμε όλοι μισομεθυσμένοι. Πάντως η βραδιά ήταν πάρα πολύ όμορφη, οι συζητήσεις πολύ ενδιαφέρουσες, και όταν πια φύγαμε αποφάσισα να μη γυρίσω σπίτι μου, αλλά να πιω ένα ποτάκι σε κοντινό μπαρ. Κι εκεί που έπινα μοναχή, πήρε φωτιά μια νοτιοαφρικανή, την οποία εγώ έσωσα από τις φλόγες (για την ακρίβεια, πήρανε φωτιά τα μαλλιά της γιατί πλησίασε ένα κηροπήγιο, αλλά δεν το είχε πάρει χαμπάρι και καιγότανε, οπότε εγώ έσβησα τη φωτιά) κι έτσι έπιασα κουβέντα με μια παρέα νοτιοαφρικανών, τρεις λευκοί άνδρες, μια λευκή γυναίκα, η καιομένη δηλαδή, κι ένας μαύρος άνδρας, που ήταν κάτι σαν λογιστές ή διαφημιστές, και ήθελαν να τους ξεναγήσω στο Μπουένος Άιρες και να τους μάθω τάνγκο. Θου κύριε...

Δευτέρα, 12/06: Τίποτα τρομερά ενδιαφέρον, κατά βάση πονοκέφαλος από τη σαμπάνια. Γεύμα και δείπνο με τη Σύλβια, το μεσημέρι και με μια κοπέλα που δούλευε στην "Εβδομάδα", το βράδυ οι δυο μας σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, ονόματι Αναστάσια. Ομνύω στο αργεντίνικο κρέας, όταν γυρίσω φοβάμαι πως θα γίνω χορτοφάγος...

Τρίτη, 13/06: Πολύ κακή διάθεση, όλη μέρα σέρνομαι στο σπίτι και ούτε καν να δουλέψω δεν μπορώ. Κάτι καταφέρνω προς το βράδυ. Την επομένη θα σβήσω από τον υπολογιστή τις πασιέντζες, κάπως πρέπει να γλιτώσει κανείς απ' αυτό το βίτσιο.

Τετάρτη, 14/06: Δουλειά στο σπίτι, το απόγευμα καφές με τον Χόρχε Φοντεμπρίδερ, αργεντίνο μεταφραστή, αρκετά περίεργο τύπο, απ' αυτούς που τα χώνουνε με το που τους γνωρίζεις, είχε το θράσος ή την αγένεια να μου βρίσει τον Αρτούρο, λέγοντάς μου ότι απεχθάνεται τον Αρτούρο Καρρέρα και ό,τι εκπροσωπεί ο Αρτούρο Καρρέρα, αφού εγώ του είχα πει ότι είναι φίλος μου. Και να μου πει πόσο βαρετός είναι ο Πϊλια και άλλα τέτοια. Τέλος πάντων, ενίοτε κάτι τέτοιοι τύποι σου δίνουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Και το βράδυ, δείπνο σε μια τρατορία-μπαρ στο διπλανό τετράγωνο, και μετά ποτό σε ένα μπαρ, στο οποίο έχω γίνει πια θαμώνας. Παρεμπιπτόντως, είμαι τρομερά τυχερή με το σπίτι, βρίσκεται κοντά στα πάντα, σε πολύ ωραία περιοχή, ακόμα και η τράπεζα που χρειάζομαι είναι στη διπλανή γωνία. Κατά τα άλλα το μόνο που έχω να σχολιάσω είναι το απίστευτο καμάκι που κάνουν οι άντρες εδώ. Στην τρατορία, όπου έφαγα βιαστικά ένα πιάτο φετουτσίνι, μου χάρισαν λουλούδια και ένας τύπος προσπάθησε να μου πιάσει την κουβέντα τη στιγμή που έφευγα. Στο δε μπαρ, τα ίδια και χειρότερα. Δεν πρόλαβα να ανέβω τη σκάλα και άρχισε το πέσιμο. Γνώρισα μια θεότρελη τύπισσα που με κάλεσε το Σάββατο σε ένα κορεάτικο πάρτυ, και είπα ότι θα πάω, και έναν φίλο της που όλο το βράδυ έλεγε τι περίεργο πρόσωπο που έχω και πόσο πολύ του αρέσω. Αυτά όμως.

ΥΓ. Επιτέλους κάποιοι σχολιάζουν αυτά που γράφω... Έστω κι αν με θεωρούν double της Αμάντας! είπα... να μου φέρετε το δικηγόρο μου... Όσο για σένα, Estrella, ξαναγράψε μου... πες μου περισσότερα για την παραμονή σου εδώ... Α, τελειώσανε πλέον τα Καρέλια μου, και μετά από λίγες δοκιμές, αποφάσισα να καπνίζω Gitanes blondes.