el arte de la fuga

ΠΟΤΛΑΤΣ

Κάποτε, όταν ήμουν πολύ μικρός, είχε βρεθεί στα χέρια μου ένα νόμισμα των δέκα σεντάβος* και επιθυμούσα σαν τρελός να το δώσω σε μια γριά ζητιάνα που στηνόταν συνήθως ανάμεσα στις δυο πλατείες. Παρ’ όλα αυτά μου φαινόταν τεράστιο χρηματικό ποσό, ένα ποσό που πιθανόν κανένας ζητιάνος ποτέ δεν είχε πάρει, κι έτσι ντρεπόμουν να κάνω κάτι τόσο υπερβολικό προς τη ζητιάνα. Όπως και να είχε ωστόσο έπρεπε να της δώσω τα χρήματα· χάλασα το νόμισμα, έδωσα στη γριά ένα σεντάβο, έπειτα έκανα ολόκληρο τον κύκλο του τετραγώνου του Δημαρχείου και της αψιδωτής στοάς, εμφανίστηκα και πάλι σαν νέος ευεργέτης από τα αριστερά, έδωσα άλλο ένα σεντάβο στη ζητιάνα, κι άρχισα και πάλι να τρέχω και επανέλαβα χαρούμενος καμιά δεκαριά φορές το κόλπο. (Ή μάλλον λιγότερες, γιατί νομίζω πως κάποια στιγμή η ζητιάνα έχασε την υπομονή της και εξαφανίστηκε.) Όπως και να ’χει, στο τέλος αισθανόμουν τόσο εξαντλημένος, σωματικά αλλά και ψυχικά, που γύρισα τρέχοντας στο σπίτι μου κι έκλαιγα μέχρι που η μητέρα μου μου έδωσε και πάλι δέκα σεντάβος.
Όπως βλέπεις, με τους ζητιάνους δεν έχω και σπουδαία τύχη, ωστόσο δηλώνω αποφασισμένος να προσφέρω όλη μου την περιουσία, την τωρινή και τη μελλούμενη, αφού πρώτα τη χαλάσω σε κέρματα της πιο μικρής αξίας, σε μια ζητιάνα που κάθεται δίπλα στην Όπερα, μονάχα υπό τον όρο να βρεθείς εσύ στο πλάι μου και να μπορέσω να σε αισθανθώ κοντά μου.

Κάφκα
(Μόττο στην ποιητική συλλογή του Α. Καρρέρα «Πότλατς»
* Μιας και μεταφράζω από τα ισπανικά, αγνοώ παντελώς για ποιο γερμανικό νόμισμα πρόκειται.