el arte de la fuga

Ξυπνάω το πρωί και ξεκινώ διαβάζοντας τα μέιλ μου και τις ελληνικές εφημερίδες, τρώω πρωινό, σε μια προσπάθεια υιοθέτησης ενός υγιεινού τρόπου ζωής και πίνω μάτε, το εθνικό αργεντίνικο ρόφημα. Στην παραδοσιακή του μορφή, δηλαδή ρίχνεις τα θρυμματισμένα φύλλα στο ειδικό σκεύος που ονομάζεται επίσης μάτε, σιγά σιγά ζεστό νερό, όχι βραστό, και το ρουφάς με τη bombilla. Κανονικά, το μάτε είναι μια διαδικασία μοιράσματος, το πίνεις με τους φίλους σου και μοιράζεσαι μαζί τους την ίδια bombilla. Σηκώνομαι κάθε τρεις και λίγο για να προσθέσω νερό στο μάτε, έτσι συνεχίζει κανείς μέχρι το αφέψημα να χάσει κάθε γεύση. Στο Ίντερνετ διαβάζω πως το μάτε κάνει καλό στην υγεία, αδυνατίζει, τονώνει, δίνει ενέργεια, μειώνει το στρες και τα λοιπά. Αυτό που βρίσκεται τώρα δίπλα μου μάλλον έχει εξαντλήσει τη γεύση του. Θα βάλω όμως λίγο νεράκι ακόμη.
Εδώ έχει κανονικό φθινόπωρο, κίτρινα φύλλα που πέφτουν απ' τα δέντρα, χτες έκανε ζέστη αλλά έβρεχε με το τουλούμι. Κι ενώ προχτές που ήτανε χαρά θεού, εγώ έμεινα μέσα να ταλαιπωρούμαι με το συνέδριο της Κρήτης, χτες αποφάσισα να βγω από νωρίς και έφαγα όλο τον κατακλυσμό στους δρόμους. Ευτυχώς που είχα προνοήσει και στο αεροδρόμιο της Αθήνας πριν να φύγω αγόρασα, για πρώτη φορά στη ζωή μου νομίζω, ομπρέλα.
Το Μπουένος Άιρες έχει νομίζω τα περισσότερα βιβλιοπωλεία από κάθε πόλη του κόσμου, τουλάχιστον από αυτές που εγώ έχω επισκεφθεί. Βιβλιοπωλεία κάθε είδους, κάθε αισθητικής, μεγάλα, μικρά, με βιβλία από δεύτερο χέρι, σύγχρονα μεγαθήρια, εξειδικευμένα, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Επίσης κάποια μένουνε ανοιχτά ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα. Οι άνθρωποι εδώ διαβάζουν, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Και διαβάζουν πολύ διηγήματα και δοκίμιο, παρά την παντοδυναμία του μυθιστορήματος που σιγά σιγά κυριαρχεί κι εδώ.
Χτες λοιπόν επισκέφθηκα το πιο ωραίο βιβλιοπωλείο του κόσμου, στην εκδοχή μεγάλο βιβλιοπωλείο τουλάχιστον. Το El Ateneo, που βρίσκεται αρκετά κοντά στο σπίτι μου, στη λεωφόρο Σάντα Φε, ήταν παλιά θέατρο και αργότερα κινηματογράφος και πριν από λίγα χρόνια έγινε βιβλιοπωλείο διατηρώντας όμως κανονικά την αρχιτεκτονική του. Στη σκηνή λοιπόν βρίσκεται το καφενείο όπου χτες έφαγα το μεσημεριανό μου και στην πλατεία, στους εξώστες και στα θεωρεία, βρίσκονται τα βιβλία και τα σιντί και ντιβιντί. Φωτογραφία μάλλον θα δανειστώ από κάποιον άλλον εδώ στο Ίντερνετ, διότι φοβούμαι πως εγώ ως φωτογράφος δεν θα τα καταφέρω να διακριθώ και μάλλον τζάμπα πήρα τη μηχανή. Τέλος πάντων από τις τέσσερις που έβγαλα, μία είναι κάπως ανεκτή, αλλά καλύτερα να δείτε το χώρο σε μια καλύτερη εκδοχή. Μπορείς να μείνεις εκεί μέσα ώρες, άλλωστε υπάρχει αυτή ακριβώς η υποδομή, τραπεζάκια και πολυθρόνες περιμένουν τους αναγνώστες που παίρνουν κάποιο βιβλίο από τα ράφια και μπορούν να το διαβάσουν εκεί. Χτες είδα κάμποσους, γέρους (συνταξιούχους δηλαδή που έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο, ο Αρτούρο μου είπε πως μια θεία του περνάει συχνά τη μισή της μέρα στο Ατενέο) και πιτσιρικάδες που δεν έχουν χρήματα για να αγοράσουνε βιβλία. Από τα ηχεία ακούγεται μουσική, κλασική και τάνγκο πέτυχα εγώ χτες όση ώρα ήμουν εκεί, το βιβλίο που διάβαζα μου φάνηκε υπέροχο, αλλά δεν ξέρω αν με επηρέασε η ατμόσφαιρα, και εννοείται πως, λόγω του ότι είναι και κοντά, το Ατενέο θα γίνει στέκι.