el arte de la fuga

29.05.2006

Τα τέρατα και ο Λόρδος Βύρωνας

Σήμερα ένας αρκετά θλιβερός τύπος, συγγραφέας και δημοσιογράφος, μας έκανε μια ξενάγηση στη Λα Μπόκα, τουριστική συνοικία της πόλης, έδρα της περίφημης Μπόκα Τζούνιορ, γειτονιά πολλών ζωγράφων, που παλαιότερα ίσως και να ήταν ενδιαφέροντες, αλλά που όσο περνούν τα χρόνια ξεπέφτει στους τύπους που πουλάνε ζωγραφιές αντί καρτ-ποστάλ και κάνουν το πορτρέτο των τουριστών, πολύ φτώχεια, κάτι ζευγάρια που χορεύανε άθλιο τάνγκο, και κάτι μεγάλο πανό με ζωγραφισμένο ένα ζευγάρι σε χορευτική φιγούρα και τρύπες στη θέση των προσώπων, όπου όπως φαντάζεστε βάζανε τα κεφάλια τους οι τουρίστες και βγαίνανε φωτογραφίες. Τίποτα τρομερά ενδιαφέρον δηλαδή, αν και τα σπίτια, κάποια από λαμαρίνα ή ξύλινες σανίδες ή και τα δυο μαζί ήταν βαμμένα σε έντονα χρώματα και αυτό ήταν χαριτωμένο. Αλλά κάτι συνέβη και χάθηκαν οι δυο τρεις φωτογραφίες που έβγαλα εκεί, και η μία ήταν αρκετά ωραία γιατί από την μπαλκονόπορτα ενός σπιτιού φαινόταν ένας ανθρώπινος σκελετός.
Μετά φαγητό σε αργεντίνικη ψησταριά. Λοιπόν, εδώ αυτό που αποκαλείται κρέας είναι κάτι εντελώς άλλο από αυτό που ξέρουμε εμείς, άλλη όψη, άλλη γεύση, άλλο κόψιμο επίσης, κάτι που πρέπει να είναι βασικό, τέλος πάντων, δεν συγκρίνεται με τίποτα απ’ όσα ψητά έχω δοκιμάσει μέχρι τώρα, αλλά ούτε και περιγράφεται, τι να σας πω; Είναι πιο νόστιμο, πιο ζουμερό, πιο πλούσιο σε γεύση απ’ αυτό που τρώμε στην Αθήνα, και αυτό είναι.
Μετά το πρόγραμμά μας είχε μια παρουσίαση από τρεις νέους σχετικά συγγραφείς του πανοράματος της σύγχρονης αργεντίνικης λογοτεχνίας. Μαζεύω ονόματα, τίτλους και κάποια σχόλια στο μπλοκάκι μου. Κάποιοι επαναλαμβάνονται από διάλεξη σε διάλεξη και άρα κερδίζουν πόντους. Από τους τρεις, ο τρίτος έκανε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παρουσίαση, βασισμένη σε τέσσερις άξονες επιρροής του Μπόρχες, αλλά δεν θα σας κάνω να βαρεθείτε προς το παρόν, μεταφέροντάς σας όλη τη διάλεξη. Πάντως ήταν εξαιρετικός, πολύ καλά δομημένη όλη η ομιλία του, διάφοροι εδώ μου είπαν πως είναι και πολύ καλός συγγραφέας, στην περυσινή Φραγκφούρτη έγινε κάποιος ντόρος γι’ αυτόν, και ανυπομονώ να διαβάσω κάτι δικό του.
Το βράδυ έφαγα στο σπίτι του φίλου μου του Αρτούρο, με τη γυναίκα του, τα δύο του παιδιά, την Άννα και τον Φερμίν, 27 και 30 χρονών αντιστοίχως, που είναι δυο πανέμορφα και γλυκύτατα πλάσματα (ο Αρτούρο δοξολογεί το Θεό που κανένα δεν βγήκε νάνος, υπερβολή, αλλά αυτός είναι πολύ κοντούλης), επιφυλάσσομαι όμως για περισσότερα και κανονικές φωτογραφίες στο μέλλον, και έναν Ιταλό φίλο τους που φιλοξενούν, επίσης συμπαθέστατο, που στη φωτογραφία που θα συνοδεύει αυτό το κείμενο κρατά επαξίως το ρόλο του Λόρδου Βύρωνα. Όταν τους είπαμε ότι την επομένη είναι τα γενέθλιά μου, έβγαλαν μόλις πήγε δώδεκα τη μισή τούρτα που είχε περισσέψει από το δείπνο, με ένα κεράκι, σαμπάνιες, μου τραγουδήσανε το Feliz Cumpleaños και μετά βγάλαμε φωτογραφίες με τις μάσκες που βλέπετε (δηλαδή, ελπίζω να καταφέρω να βάλω τη φωτογραφία στο μπλογκ) οι οποίες ανήκουν στην περίφημη σειρά φωτογραφιών «Τα τέρατα και ο Λόρδος Βύρωνας».