el arte de la fuga

28.05.2006

Πρώτη μέρα εδώ λοιπόν, και δεν είχα προλάβει καλά καλά να μπω στο δωμάτιό μου, όταν μου τηλεφώνησε ο Αρτούρο, και μετά ίσα που πρόλαβα να κάνω ένα μπάνιο και ήρθαν από δω, ήρθαν με την Τσικίτα τη γυναίκα του, με πήρανε κι αρχίσανε οι βόλτες. Πρώτα στο Σαν Τέλμο, που είναι η γειτονιά των παλαιοπωλείων και την Κυριακή έχει ένα παζάρι τύπου Μοναστηράκι, αλλά πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο ενδιαφέρον, όπως είναι φυσικό. Αφού χαζέψαμε λοιπόν τις διάφορες παλιατσαρίες, ο Αρτούρο κάνει σαν τρελός για κάθε είδους παλιά παιχνίδια και παλιά παιδικά βιβλία, αγόρασε μάλιστα ένα που έλειπε από τη συλλογή του, από κάποια σειρά με ήρωες ζώα, αυτό είχε κεντρικό ήρωα μια κουκουβάγια ή έναν μπούφο, δεν πολυκατάλαβα. Φάγαμε πίτσες σε ένα συμπαθητικό ιταλικό εστιατόριο, πολύ νόστιμες, εδώ προφανώς η ιταλική κουζίνα είναι επίσης σαν στο σπίτι της. Α, κι ένα πολύ ωραίο γλυκό φλαν με dulce de leche που είναι μια μορφή κρέμας από γάλα, καμένη όμως, γι’ αυτό και έχει χρώμα καφετί που θα μπορούσε να θυμίζει σοκολάτα. Μετά πήγαμε σε μια έκθεση νέων σχεδιαστών, όχι κάτι χαΐστικο, νέα παιδιά που φτιάχνουν ρούχα, κοσμήματα, έπιπλα και διακοσμητικά και διάφορα άλλα αντικείμενα, και είχε ένα σωρό ωραία πράγματα, αλλά κρατήθηκα και δεν αγόρασα τίποτα, διότι έχω καιρό μπροστά μου για ψώνια.
Το Μπουένος Άιρες θυμίζει ιδιαίτερα Παρίσι, με αυτό το πρότυπο άλλωστε κατασκευάστηκε, αν και ορισμένα σημεία του, η αρχιτεκτονική είναι το πλήρες χάος, αλλά το κέντρο-κέντρο μοιάζει αρκετά με το Παρίσι, μόνο που είναι πιο μεγάλο, οι δρόμοι είναι πιο φαρδιοί, τα οικοδομικά τετράγωνα μεγαλύτερα, πιο βρώμικο και πιο χύμα. Στο κομμάτι του κέντρου, όπου είναι και το ξενοδοχείο μου, δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο το Σαββατοκύριακο, αν και τις επόμενες μέρες η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική, επικρατεί απόλυτος πανικός. Επίσης η πόλη είναι τρομερά θορυβώδης.
Άλλη τρομερή σύμπτωση, έλεγα λοιπόν, αυτή την πρώτη μέρα, στον Αρτούρο και την Τσικίτα για τη συμβολή του Ιδρύματος Ωνάση στο ταξίδι μου, κι έτσι έμαθα ότι εκείνοι μένουν στην ίδια πολυκατοικία όπου έμενε ο Ωνάσης τα πρώτα χρόνια του στο Μπουένος Άιρες και απέναντι από το πρώτο μικρό καπνοπωλείο του. Το σπίτι τους είναι πολύ γαλλικού στυλ, για να επανέλθουμε στις ομοιότητες με το Παρίσι.
Μετά απ’ όλα αυτά γύρισα στο ξενοδοχείο, κόντεψα να χάσω τη συνάντηση με τους άλλους γιατί με πήρε ο ύπνος, παρ’ όλα αυτά κατάφερα να πάω με μια δεκάλεπτη καθυστέρηση, και δεν θα πω πολλά εδώ γι’ αυτό. Ήταν μια συνάντηση γνωριμίας και μετά φαγητό στο ξενοδοχείο, και κοιμόμουν σχεδόν στην καρέκλα, γι’ αυτό και θα μιλήσω για τους συναδέλφους μου στο πρόγραμμα σε άλλη ευκαιρία και για σήμερα θα σταματήσω εδώ. Πολύ κούραση λοιπόν και ύπνος.