el arte de la fuga

27.05.2006

Να ταξιδεύετε τη νύχτα

Μπήκα στο αεροπλάνο τελευταία, ή σχεδόν, προτελευταία, μαζί με άλλους δύο καθυστερημένους. Δεν ήταν γεμάτο και δεν καθόταν κανείς δίπλα μου, πράγμα ιδιαίτερα βολικό για να απλώσω βιβλία, εφημερίδες και διάφορα άλλα μικροπράγματα στις δύο διπλανές θέσεις. Δεν άνοιξα το «Μαγικό Βουνό», που κουβαλούσα μαζί μου για το ταξίδι. Ξεκίνησα ξεκοκαλίζοντας «Τα Νέα» του Σαββάτου, τα διάβασα σχεδόν ολόκληρα, πολιτικά, πολιτιστικά, αθλητικά κτλ., θέλοντας κατά κάποιον τρόπο να σχηματίσω μια ιδέα για το τι αφήνω πίσω μου. Τίποτα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ίσως το μόνο που θυμάμαι είναι ένα μικρό αρθράκι για το πού ζει σήμερα η πρώτη Τσίτα που έπαιξε στον κινηματογράφο δίπλα στον Ταρζάν. Ύστερα άνοιξα την El País, απ’ την οποία δυστυχώς έλειπε το πολιτιστικό ένθετο του Σαββάτου και διάβασα διάφορα άσχετα ανάμεσα στα οποία και η μικρή ιστορία για τις επιστολές που έκαψε ο Μπέργκμαν, που μου φάνηκε σαν ένα μικρό διήγημα ή σαν έναυσμα για ένα μικρό διήγημα και αποφάσισα να σας τη μεταφέρω.
Αεροδρόμιο της Μαδρίτης: Δεν είχα ξαναπάει, είναι τεράστιο, και όπως πάντα τα αεροδρόμια μου φαίνονται απόλυτα τρομακτικοί τόποι, ακόμα περισσότερο τη νύχτα, που ο κόσμος είναι λιγότερος και οι αχανείς αίθουσες ενεργοποιούν την ελεγχόμενη συνήθως αγοραφοβία μου. Το κάπνισμα απαγορεύεται σε όλους τους χώρους, εκτός από κάτι κουτιά από πλεξιγκλάς, όπου μαζευόμαστε κάμποσοι εθισμένοι για να επιδοθούμε δακτυλοδεικτούμενοι στο βίτσιο. Όχι δακτυλοδεικτούμενοι, οι Ισπανοί καπνίζουν, απλώς για κάποιον ακατανόητο λόγο έχουν δεχτεί με μεγάλη ευκολία τα νέα μέτρα εναντίον του καπνίσματος.
Γνώρισα μια Βραζιλιάνα που ζει στο Μπουένος Άιρες και μιλήσαμε κάμποσο ενώ καπνίζαμε τα τελευταία τσιγάρα, εγώ ομολογώ λιγάκι μανιασμένα, μπροστά στην προοπτική ότι θα μείνω άκαπνη για τις επόμενες δώδεκα ώρες.
Στην πτήση ωστόσο δεν μου έλειψε, κοιμόμουν σχεδόν συνέχεια, και ξύπνησα για τα καλά λίγο πριν φτάσουμε στο Μπουένος Άιρες, όλα μου φαίνονταν τέλεια και η πρώτη εικόνα από την πόλη ήταν την ώρα που ίσα ίσα χάραζε, κι αυτό μου φάνηκε μεγάλη τύχη, γιατί ήταν ακόμη αναμμένα τα φώτα της πόλης ενώ ταυτόχρονα ο ουρανός είχε αρχίσει να ξανοίγει, κι έτσι την είδα για πρώτη φορά ακριβώς στο σύνορο της μέρας με τη νύχτα. Αυτές οι ώρες, το σούρουπο και η αυγή, έχουν πάντα μια ιδιαίτερη ομορφιά, όλα φαίνονται ωραιότερα (και τώρα ξέρω πως όλα αυτά γέρνουνε επικίνδυνα προς το μπανάλ, αλλά τι να κάνουμε, ήταν πράγματι πολύ όμορφη η εικόνα της πόλης εκείνη ακριβώς την ώρα, γύρω στις επτά, επτάμισι το πρωί).